6 listopada turecka spółka Roketsan opublikowała nagranie wideo z próbnego odpalenia prototypu najnowszego tureckiego kierowanego rakietowego pocisku przeciwlotniczego rozwijanego w ramach programu Siper. Jest to kolejny etap budowy przez Turcję rodzimego wielowarstwowego naziemnego systemu obrony powietrznej.

O udanym odpaleniu pocisku poinformował w mediach społecznościowych także prof. İsmail Demir, prezydent SSB (Savunma Sanayii Başkanı – Prezydencja Przemysłu Obronnego), dodając, że program jest na jak najlepszej drodze, aby pierwsze seryjne systemy Siper (pol. okop, reduta) trafiły do tureckich przeciwlotników w 2023 r. Podobnego w tonie i treści komentarza udzielił dyrektor generalny Roketsana Murat İkinci. Odpalenie przeprowadzono z ośrodka testowego Sinop (tur. Sinop Test Merkezi).

https://www.youtube.com/watch?v=sR_xR7o5Yls

Na podstawie tego, co pokazano w nagraniu wideo, można stwierdzić, że pocisk systemu Siper jest dwustopniowy, z odrzucanym rakietowym przyśpieszaczem startowym. Silnik rakietowy drugiego stopnia pocisku może być dwuzakresowy. Drugi stopień wyposażono w cztery małe trapezowe lub prostokątne stery ogonowe. Natomiast tuż za połową długości kadłuba umieszczono cztery trapezowe, dość krótkie, powierzchnie nośne. Ogólny układ konstrukcyjny pocisku systemu Siper jest dość typowy dla współczesnych rakietowych pocisków przeciwlotniczych tej klasy, wystarczy wymienić np. francuskie Aster-15/-30, rosyjskie 9M317 czy amerykańskie MSE. Najwyraźniej przeprowadzono tylko próbę niekierowanego odpalenia pocisku po balistycznej trajektorii dla sprawdzenia pracy kolejnych stopni napędowych. Na tym etapie trudno powiedzieć, czy w pocisku zastosowano też sterowanie gazodynamiczne, choć można spodziewać się wektorowania ciągu silnika rakietowego drugiego stopnia. Układ naprowadzania ma być zapewne kombinowany, przez większą część trajektorii bezwładnościowy z uaktualnianiem danych o współrzędnych celu poprzez dwukierunkową radiolinię i aktywny radiolokacyjny na końcowym odcinku lotu. Anonsowane charakterystyki czasoprzestrzenne systemu Siper mówią o ponad 100 km zasięgu i ponad 20 km pułapu przechwycenia celu.

System Siper powstaje we współpracy spółek Roketsan (pocisk rakietowy), Aselsan (elektronika, w tym stacje radiolokacyjne) i instytutu TÜBİTAK-SAGE (Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırma Kurumu – Savunma Sanayii Araştırma ve Geliştirme Enstitüsü, pol. Turecka Rada Naukowo-Badawcza – Instytut Badań i Rozwoju Przemysłu Obronnego). Natomiast SSB koordynuje te wysiłki. Obecnie sukcesywnie wdrażany przez Turcję plan budowy rodzimego naziemnego systemu obrony powietrznej składa się z samobieżnego artyleryjskiego systemu Korkut jako najniższego piętra OPL (produkcja i dostawy w toku). Powyżej jest system rakietowy Sungur, wykorzystujący pociski klasy PPZR – przejściowo są to dostępne tureckiemu wojsku amerykańskie FIM-92B/C Stinger, choć Roketsan rozwija własny pocisk tej klasy, tzw. PORSAV Milli MANPADS, który przeszedł już udane odpalenia. Produkcja i dostawy systemu Sungur też są w toku. Kolejnymi warstwami rodzimego tureckiego systemu OPL są systemy Hisar-A+ (zasięg 15 km) i Hisar-O (zasięg 25 km), czyli odpowiedniki polskiemu programu Narew, zresztą swego czasu oferowane Polsce. Dostawy systemu Hisar-A+ już rozpoczęto, natomiast Hisar-O wchodzi do produkcji (oba systemy są sobie pokrewne pod względem składników systemu, konstrukcji pocisku rakietowego itd.). Zwieńczeniem systemu OPL ma być Siper.