Focke-Wulf Fw 189 A-1,W.Nr. 0095, GI+RT na lotnisku fabrycznym.

Jednym z najbardziej lubianych przez personel latający samolotów Luftwaffe był Focke-Wulf Fw 189 Uhu, popularnie nazywany „Fliegendes Auge” czyli latające oko. Maszyna ta była użytkowana od 1941 r. niemal do końca wojny w jednostkach bliskiego rozpoznania, współpracujących bezpośrednio z siłami lądowymi. Służyła jednak również jako samolot dyspozycyjny, a nawet myśliwiec nocny. Piloci cenili ją za wszechstronność, solidną konstrukcję, niezawodność oraz doskonałe właściwości pilotażowe.

Lotnictwo rozpoznawcze narodziło się jeszcze przed I wojną światową i po raz pierwszy w warunkach bojowych zostało zastosowane w wojnie włosko-tureckiej 1911-1912 r. oraz w drugiej wojnie bałkańskiej 1912-1913 r. W czasie I wojny światowej samoloty rozpoznawcze odgrywały kluczową rolę w działaniach na szczeblu taktycznym i operacyjnym. Niemieckie lotnictwo rozpoznawcze pierwsze sukcesy zapisało na swoim koncie już podczas walk nad Mozą
21-24 sierpnia 1914 r.; w tym samym czasie jeszcze większe znaczenie miało wykrycie i śledzenie przez samoloty ruchów armii rosyjskiej w Prusach Wschodnich, co doprowadziło do zwycięstwa pod wsią Tannenberg. W kolejnych latach wojny następował szybki rozwój zarówno samolotów rozpoznawczych, czego przykładem może być Rumpler C I o prędkości maksymalnej 175 km/h – czyli zbliżonej do alianckich myśliwców Nieuport 17 C-1 i Sopwith Pup, jak i techniki wspomagającej obserwatorów, którzy początkowo zaznaczali wyniki rozpoznania ręcznie na mapach, a później bazowali przede wszystkim na zdjęciach wykonywanych za pomocą coraz doskonalszych aparatów fotograficznych.
Po zakończeniu wojny alianci zakazali Niemcom prowadzenia jakichkolwiek prac związanych z rozwojem lotnictwa wojskowego. Dopiero zdobycie władzy przez narodowych socjalistów 30 stycznia 1933 r. otworzyło nowe perspektywy przed niemieckim przemysłem lotniczym. Już w 1934 r. miało powstać sześć pierwszych eskadr rozpoznawczych, a rok później dwie kolejne. Pierwszymi samolotami bliskiego rozpoznania niemieckiego lotnictwa wojskowego, które oficjalnie powołano do życia 1 marca 1935 r., zostały maszyny Heinkel He 46. Oficjalnie określano je mianem Nahaufklärer (samolot bliskiego rozpoznania), a ich główne zadanie stanowiła obserwacja jednostek nieprzyjacielskich na linii frontu oraz ruchów odwodów i kolumn zaopatrzeniowych. Równie ważnym zadaniem było korygowanie ognia artylerii.
He 46 C to dwumiejscowy górnopłat o mieszanej konstrukcji, napędzany chłodzonym powietrzem gwiazdowym, dziewięciocylindrowym silnikiem BMW Bramo 322 B o maksymalnej mocy startowej 650 KM, uzbrojony w jeden ruchomy karabin maszynowy MG 15 kal. 7,92 mm oraz do dwudziestu bomb o masie 10 kg każda. Prędkość maksymalna samolotu wynosiła 250 km/h, prędkość przelotowa 210 km/h, pułap praktyczny 6000 m, a zasięg maksymalny 1000 km. 1 marca 1935 r. w służbie znajdowały się 84 samoloty tego typu. Łącznie wyprodukowano 481 egzemplarzy He 46.
Następcą He 46 w jednostkach bliskiego rozpoznania Luftwaffe był Henschel Hs 126, którego prototyp oblatano jesienią 1936 r. Samolot spełnił wszelkie wymogi postawione przed nim przez Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium, RLM). Miał doskonałe właściwości pilotażowe, charakteryzował się krótkim startem i lądowaniem, pękaty kadłub zapewniał wygodę załodze i umożliwiał zabieranie sprzętu fotograficznego, a przy okazji samolot był nieskomplikowany technologicznie. Hs 126 B-1 to dwumiejscowy górnopłat o metalowej konstrukcji, napędzany gwiazdowym, dziewięciocylindrowym, chłodzonym powietrzem silnikiem BMW Bramo Fafnir 323 A-1 o maksymalnej mocy startowej 850 KM. Jego uzbrojenie stanowił stały, strzelający do przodu karabin maszynowy MG 17 kal. 7,92 mm z zapasem amunicji 500 nabojów, jeden ruchomy karabin maszynowy MG 15 kal. 7,92 mm z zapasem amunicji 975 nabojów, dziesięć bomb o masie po 10 kg każda, umieszczonych w komorze za kabiną obserwatora – i jedna 50-kilogramowa bomba na zewnętrznym wysięgniku po lewej stronie kadłuba pod kabiną pilota. Prędkość maksymalna na wysokości 3000 m wynosiła 356 km/h, pułap praktyczny 8300 m, a zasięg maksymalny 720 km. Łącznie wyprodukowano 481 egzemplarzy Hs 126 B-1.