Firma Junkers Flugzeugwerke AG założona po pierwszej wojnie światowej przez Hugo Junkersa specjalizowała się w budowie samolotów pasażerskich jedno- i wielosilnikowych, dysponowała też ogromnym doświadczeniem w produkcji samolotów o konstrukcji metalowej.

Twórca firmy, Hugo Junkers, urodził się 3 lutego 1859 r. w Rheydt w pobliżu Mönchengladbach (Rheinland). Po studiach szukał swojej przyszłej drogi zawodowej, odbywając praktyki zarówno w firmie ojca w Rheydt, jak również w kilku firmach w Aachen. 1 lutego 1910 r. Junkers opatentował swój pierwszy wynalazek lotniczy związany z wolnonośnym skrzydłem z profilem o dużej grubości. Wewnątrz takiego skrzydła mieli mieścić się pasażerowie oraz bagaże i towary. Późną jesienią 1914 r. Junkers otrzymał rządowe zamówienie na skonstruowanie samolotu o całkowicie metalowej konstrukcji. Rewolucyjny projekt był gotowy po kilku miesiącach, a 12 grudnia 1915 r. samolot Junkers J 1 wykonał swój pierwszy lot, który zakończył się jego uszkodzeniem podczas lądowania. Po naprawie maszyna wykonała jeszcze trzy loty w styczniu 1916 r. Był to pierwszy samolot o konstrukcji całkowicie metalowej o grubym profilu wolnonośnego płata.
Ponieważ właściwości lotne J 1 były dobre, a konstrukcja – rozwojowa, Inspekcja Oddziałów Lotniczych (Inspektion der Fliegertruppe) złożyła u Junkersa zamówienie na ulepszoną wersję samolotu, która otrzymała oznaczenie J 2.
Pod koniec 1916 r. Inspektion der Fliegertruppe zamówiła dwupłatowy, dwumiejscowy samolot wsparcia piechoty, który miał wspomagać działania na ziemi atakując z małej wysokości bombami i granatami ręcznymi nieprzyjacielskie okopy. Po serii prób i wprowadzonych modyfikacjach konstrukcji Junkers otrzymał zamówienie na rozpoczęcie produkcji seryjnej samolotu, który dostał wojskowe oznaczenie J.I. Samoloty seryjne wprowadzone zostały do służby w październiku 1917 r.; ogółem wyprodukowano ich 227 egzemplarzy.
W latach międzywojennych, w związku z zakazem posiadania przez Republikę Weimarską lotnictwa wojskowego, Junkers wyspecjalizował się w produkcji samolotów pasażerskich. Objęcie władzy przez narodowych socjalistów 30 stycznia 1933 r. było dla niego ciosem. Nowy komisarz Rzeszy do spraw lotnictwa (Reichskommissar für Luftfahrt) Hermann Göring był osobistym wrogiem Hugo Junkersa, który odmówił mu zatrudnienia w swojej firmie dziesięć lat wcześniej. Göring wykorzystał swoje możliwości i 2 czerwca 1933 r. zmusił Junkersa do nieodpłatnego przekazania ministerstwu wszystkich patentów, a 18 października 1933 r. 51% akcji koncernu zostało przejętych bez odszkodowania przez Rzeszę Niemiecką.
6 grudnia 1933 r. szefem rady nadzorczej firmy został mianowany Heinrich Koppenberg, który zdobył uznanie dla swych zdolności kierowniczych pracując w Mitteldeutsche Stahlwerke A.G. Szefem rozwoju konstrukcji lotniczych został prof. Herbert Wagner, natomiast szefem biura konstrukcyjnego Dipl.-Ing. Ernst Zindel. Zindel urodził się 23 stycznia 1897 r. w Mistelbach/Oberfranken. W wielu 17 lat zgłosił się na ochotnika do wojska; służąc w jednym z pułków bawarskiej piechoty odniósł ciężkie rany i od 1916 r. rozpoczął studia w Berlinie. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej trafił do zakładów Junkersa. W 1922 r., po śmierci dotychczasowego szefa biura konstrukcyjnego, którym był Dipl.-Ing. Otto Reuter, Junkers awansował Zindela na to stanowisko. W kolejnych latach Ernst Zindel pracował nad projektami samolotów komunikacyjnych G 24, G 31, W 33 i W 34, a w początkach lat 30. XX wieku nad ogromnym samolotem G 38 i najbardziej znaną konstrukcją firmy, czyli legendarnym Junkersem Ju 52. Pod jego kierownictwem powstały później takie maszyny, jak Ju 87, Ju 88, Ju 90, Ju 290 i Ju 390. Pod koniec wojny Zindel zajmował się projektami bombowców z napędem odrzutowym. Po wojnie odszedł od produkcji lotniczej, poświęcając się rozwojowi przekładni bezstopniowych, wykładał również w Technische Akademie w Mühlheim. Zmarł 10 października 1978 r. w Bad Homburg.

Bombowiec strategiczny Ju 89

Koncepcja wybudowania przez firmę Junkers czterosilnikowego bombowca strategicznego narodziła się już w listopadzie 1933 r., kiedy to przedstawiciele firm Dornier i Junkers zostali poinformowani o zainteresowaniu taką konstrukcją ze strony Entwicklungsgruppe im Technischen Amt des RLM (Grupa Rozwoju w Wydziale Technicznym Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy). Pomysł ten nawiązywał do modnej wówczas koncepcji wojny powietrznej w oparciu o dzieło „Panowanie w powietrzu”, którego autorem był włoski generał Giulio Douhet. Douhet uważał, że państwo dysponujące flotą bombowców strategicznych o dużym zasięgu będzie w stanie zaatakować i zniszczyć każdy obiekt na terytorium nieprzyjaciela i tym samym zmusić go do kapitulacji i złożenia broni. Zwolennikiem tej teorii był szef Luftkommando-Amt (urząd dowodzenia lotnictwem), który później przekształcono w Generalstab der Luftwaffe (sztab generalny Luftwaffe), Generalleutnant Walter Wever. Generałowie Walter Wever i Helmuth Willberg stworzyli podstawę strategii prowadzenia wojny powietrznej przez odrodzoną niemiecką Luftwaffe, którą zawarli w Luftwaffen-Dienstvorschrift Nr. 16 (regulamin służbowy Luftwaffe nr 16), gdzie w punkcie 2 można było przeczytać: Siły lotnicze od początku wojny przenoszą działania wojenne na terytorium przeciwnika. Ich atak uderza w najbardziej czułe punkty siły bojowej wroga i łamie wolę oporu nieprzyjacielskiego narodu. Jako podmiot ofensywnego prowadzenia wojny powietrznej siły lotnicze, a szczególnie siły bombowe, wywierają na niej swoje piętno.