Ostatnia bitwa niszczycieli Beya na obrazie Adama Werki.

Rano 10 kwietnia 1940 r. brytyjskie niszczyciele Hardy, Havock, Hotspur, Hostile i Hunter, dowodzone przez kmdr. Bernarda Armitage’a Warburtona Warburtona-Lee, stoczyły w Ofotfiordzie, przez który prowadzi droga do Narwiku, ważnego niezamarzającego portu. To przez niego wywożono rudę żelaza ze Szwecji, z 10 niszczycielami komodora Friedricha Bontego, które przywiozły żołnierzy Wehrmachtu mających opanować miasto, co też się stało przy minimalnym oporze Norwegów. W wyniku starcia zatonęły Hardy i Hunter, a po stronie niemieckiej Wilhelm Heidkamp i Anton Schmitt oraz kilka statków znajdujących się na narwickiej redzie, zaś 5 kolejnych niszczycieli odniosło uszkodzenia.

Jeszcze tego samego dnia, około południa, Havock, Hotspur i Hostile spotkały się w Vestfiordzie z krążownikiem lekkim Penelope i 8 niszczycielami. Zespół ten wcześniej stanowił część ubezpieczenia krążowników liniowych Renown i Repulse, a teraz dowodzony przez trzymającego komendę nad Penelope, kmdr. Geralda Douglasa Yatesa, patrolował wody Vestfiordu z zadaniem przechwytywania dalszych niemieckich jednostek zmierzających do Narwiku. Patrol ten jak widać na przykładzie parowego frachtowca Rauenfels (8460 BRT), transportującego broń i wyposażenie dla niemieckich żołnierzy w Narwiku i zatopionego 10 kwietnia u wej-ścia do Ofotfiordu przez niszczyciele kmdr. Warburtona-Lee nie był skuteczny. Powiadomiony przez marynarzy z ocalałych okrętów 2. flotylli niszczycieli Warburtona-Lee o sytuacji w Narwiku, Yates mając do dyspozycji krążownik i 8 niszczycieli (nie licząc Havocka, Hotspura i Hostile’a) mógł pokusić się o ponowny atak na niemiecki zespół w Ofotfiordzie, w dodatku posiadając tym razem przewagę i znów atut zaskoczenia. Niestety, nie wykorzystał tej okazji, gdyż miał na uwadze instrukcję wadm. Willliama Jocka Whitwortha (niosącego swą flagę na Renownie), nakazującą uderzenie tylko w razie konieczności.
Patrolowanie Brytyjczyków w Vestfiordzie przyniosło jednak skutek w postaci zdobycia niemieckiego parowego frachtowca Alster (8514 BRT). Ten kolejny transportowiec ze sprzętem (m.in. 88 ciężarówek, dział przeciwlotniczych, części samolotowych, amunicji, wyposażenia radiotelegraficznego, koksu i… siana dla koni) dla desantu w Narwiku, został już 9 kwietnia wykryty przez norweski patrolowiec Syrian, który nakazał statkowi zawinięcie do Bodø (Bodö). Jednak po rozstaniu się jednostek Niemcy kontynuowali rejs zgodnie z przeznaczeniem. Później Alster natknął się na inny norweski patrolowiec – Svalbard II, który powiadomił o nim zespół Yatesa. Rano 10 kwietnia koło Bodø Alster został zatrzymany przez brytyjski niszczyciel Icarus. Ten podszedł do burty statku, którego załoga wprawdzie otworzyła zawory denne próbując
w ten sposób zatopić swą jednostkę, lecz wysłany z Icarusa oddział pryzowy uratował frachtowiec i odprowadził go do Tromsö. Trzeci transportowiec przeznaczony do Narwiku – parowy frachtowiec Bärenfels (7569 BRT), po zorientowaniu się przez Niemców w niekorzystnej dla nich sytuacji na wodach północnonorweskich otrzymał rozkaz udania się do Bergen w środkowej Norwegii, dokąd bez przeszkód zawinął 10 kwietnia. W Vestfiordzie znajdowały się też niemieckie okręty podwodne, z których U 25 wieczorem 10 kwietnia atakował brytyjskie niszczyciele Bedouin i Eskimo, a U 51 nieco później kolej-ny niszczyciel, jednak wystrzelone przez Niemców łącznie 6 torped było niecelnych albo przedwcześnie eksplodowało. Z kolei 12 kwietnia niemiecki parowy trawler rybacki Wilhelm Reinhold (259 BRT), który dotarł na wody Vaagsfiordu (na północny zachód od Ofotfiordu), został tam zdobyty przez norweski patrolowiec Thorodd i odprowadzony do pobliskiego Harstadu.