Zanim żołnierze Wojsk Specjalnych otrzymali pierwsze cztery Black Hawki (z dotychczas zamówionych ośmiu) mieli z nimi kontakt w czasie wykonywania swoich zadań bojowych, w ramach sojuszniczego współdziałania.

Tragiczne wydarzenia bieżącego wieku dały jasno do zrozumienia, że jednym z kluczowych elementów zapewniających bezpieczeństwo państwa jest stały rozwój sił specjalnego przeznaczenia. Aby mogły efektywnie działać potrzebują one m.in. skutecznego środka wsparcia jakim są śmigłowce wielozadaniowe. Wśród nich bardzo ważną rolę odgrywa rodzina wiropłatów Lockheed Martin S-70 Black Hawk. Nic zatem nie stoi na przeszkodzie, by była to także odmiana S-70i wytwarzana przez należące do amerykańskiego potentata Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. w Mielcu.

O ile na początku XXI wieku śmigłowcami wsparcia sił specjalnych, wyposażonymi zgodnie ze specyficznymi wymaganiami jednostek specjalnego przeznaczenia zasadniczo dysponowały jedynie najbogatsze państwa świata (Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja), o interesach globalnych, to zamachy terrorystyczne na terytorium Stanów Zjednoczonych z 11 września 2001 r. za pomocą uprowadzonych samolotów pasażerskich zmieniły tę sytuację diametralnie. Okazało się, że dla utrzymania pokoju i bezpieczeństwa na świecie jak i na własnym terytorium potrzebne są znacznie większe nakłady, co skutkuje m.in. znacznym rozwojem potencjału wojsk specjalnych w wielu państwach, w tym w państwach europejskich. Idąc zgodnie z tym trendem, w Polsce sformowano 7. Eskadrę Działań Specjalnych w 33. Bazie Lotnictwa Transportowego w Powidzu, a następnie Zespół Lotniczy Jednostki Wojskowej GROM. W przypadku Europy Centralnej podobny do polskiego sposób myślenia można zaobserwować w Rumunii, aczkolwiek dotychczas nie podjęto tam decyzji o budowie osobnego komponentu lotniczego.

Uroczyste przyjęcie na wyposażenie polskich Wojsk Specjalnych śmigłowców PZL Mielec S-70i Black Hawk miało miejsce 20 grudnia 2019 r. w 1. Bazie Lotnictwa Transportowego na lotnisku Warszawa-Okęcie.

Korzystając z rozpadu dwubiegunowego podziału świata i odprężenia przez długi czas państwa Europy Centralnej nie przystępowały do generacyjnej wymiany śmigłowców w siłach zbrojnych i służbach mundurowych. Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero po agresji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę i aneksji Krymu w 2014 r. Wydarzenia te doprowadziły do zainicjowania wymiany używanych posowieckich wiropłatów na konstrukcje zachodnie.

Dotychczas na taki krok zdecydowały się: Litwa, Łotwa, Słowacja i Chorwacja oraz Polska. Wszystkie wymienione państwa zdecydowały się na pozyskanie wielozadaniowych śmigłowców transportowych rodziny Lockheed Martin S-70 Black Hawk. Pierwsze cztery państwa zdecydowały się na wariant UH-60M oferowany poprzez procedurę FMS (Foreign Military Sales) i Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, natomiast Polska na wytwarzane przez zakłady PZL Mielec śmigłowce S-70i.

Rosnąca popularność Black Hawk w Europie (do wymienionych wcześniej użytkowników należy dodać Austrię, Szwecję i Albanię) oraz stała obecność Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych na Starym Kontynencie, powoduje, że rodzina S-70 Black Hawk staje się jedną z najpopularniejszych w Europie. To powoduje, że kolejni nabywcy mogą korzystać z doświadczenia europejskich sił zbrojnych i służb mundurowych do adaptacji swoich śmigłowców stosownie do potrzeb operacyjnych, w oparciu o sprawdzone w praktycznym działaniu najlepsze, na światowym poziomie, rozwiązania.

Polski przykład

Ministerstwo Obrony Narodowej podpisało pierwszy kontrakt z Polskimi Zakładami Lotniczymi Sp. z o.o. w Mielcu w styczniu 2019 roku. Był to pierwszy sukces programu S-70i w Europie w segmencie wojskowym, wcześniej na zakup trzech sztuk (dwoma osobnymi umowami) zdecydowała się Komenda Główna Policji, która odebrała ostatni śmigłowiec w kwietniu 2019 roku. W przypadku MON, kontrakt obejmował zamówienie czterech S-70i Black Hawk, które zostały dostarczone w tzw. konfiguracji bazowej w grudniu tego samego roku. W kolejnych miesiącach, zgodnie z postanowieniami umowy, rozpoczęto proces ich doposażania zgodnie z wymaganiami zamawiającego – objął on m.in. montaż radaru pogodowego (charakterystyczna zmiana obudowy nosowej części kadłuba). Kontrakt miał wartość 683,4 mln PLN brutto – na dostawcę nałożono zobowiązanie gwarantujące zachowanie śmigłowców w sprawności technicznej przez cały okres ich eksploatacji.

W grudniu 2019 r., MON w oficjalnym komunikacie oświadczył, że: śmigłowce zostały zamówione dla Wojsk Specjalnych w konfiguracji do prowadzenia powietrznych operacji specjalnych, w której skład oprócz standardowego wyposażenia producenta wchodzą m.in.: wyposażenie do lotów nocnych bez widzialności, uzbrojenie i wyposażenie zgodnie z wymaganiami wojsk specjalnych, wyposażenie umożliwiające wszechstronny transport ładunków, wyposażenie wspomagające ewakuację rannych, systemy łączności i wymiany danych zgodne z wymaganiami państw NATO – do prowadzenia korespondencji, niezależnie od przynależności korespondenta, systemy nawigacyjne zgodne z wymaganiami ICAO i NATO, systemy ochronne śmigłowca i załogi.

Natomiast wiceminister obrony narodowej, Wojciech Skurkiewicz, w odpowiedzi na poselską interpelację 18 maja 2021 r. przekazał: informuję, że nie jest prawdą, iż w śmigłowcach zakupionych przez Polskę brakuje wyposażenia. Zakupione śmigłowce są wyposażone w wybrany sprzęt, którego pozyskanie było związane z wyrażeniem zgody amerykańskiego Kongresu. Różnice między S-70i oraz UH-60 nie stanowią przeszkody dla wykorzystywania zakupionego przez Polskę śmigłowca przez Wojska Specjalne.

Kiedy w grudniu 2019 r. w 1. Bazie Lotnictwa Transportowego na lotnisku Warszawa-Okęcie miała miejsce uroczystość przekazania „specjalsom” czterech śmigłowców S-70i Black Hawk minister Obrony Narodowej, Mariusz Błaszczak, powiedział: żołnierze Wojsk Specjalnych zasługują na najlepszy sprzęt i ten sprzęt właśnie dziś wchodzi do służby. Śmigłowce są wyposażone tak, jak życzyli sobie tego żołnierze Wojsk Specjalnych.