Zamówienie w czerwcu 1936 r. w firmie Seversky Aircraft Corporation partii 77 myśliwców P-35 nie wyczerpało w US Army Air Corps (USAAC) chęci pozyskania nowych maszyn o jeszcze lepszych osiągach. Zainteresowanie dowództwa USAAC wzbudził chłodzony cieczą 12-cylindrowy silnik rzędowy w układzie V Allison V-1710, opracowywany od początku lat trzydziestych na zamówienie US Navy. Pierwotnie miał służyć do napędu sterowców, ale po rezygnacji z rozwoju tej kategorii statków powietrznych Marynarka Wojenna straciła zainteresowanie również samym silnikiem. Tymczasem USAAC uznał go za podstawową perspektywiczną jednostkę napędową dla nowej generacji samolotów bojowych (zwłaszcza myśliwców) i wyłożył na jego rozwój pół miliona dolarów. Opracowany specjalnie na potrzeby USAAC prototypowy silnik V-1710 serii C, mający zmodyfikowaną konstrukcję tłoków i komór spalania oraz zwiększony do 6:1 stopień sprężania, w 1937 r. przeszedł pomyślnie 150-godzinną próbę na hamowni, uzyskując moc trwałą 1000 hp na poziomie morza przy 2600 obr./min.
Ze względu na obecność rozbudowanego układu chłodzenia (chłodnic, rur, zbiorników, pomp) silniki rzędowe chłodzone cieczą były wprawdzie bardziej skomplikowane i wrażliwe na uszkodzenia niż silniki gwiazdowe chłodzone powietrzem (przestrzelenie instalacji i utrata płynu chłodzącego wyłączała samolot z walki), ale za to miały znacznie mniejszą powierzchnię przekroju poprzecznego, a co za tym idzie pozwalały na lepsze opracowanie aerodynamiczne płatowca i zmniejszenie oporu. Wiodące w rozwoju techniki lotniczej kraje europejskie – Wielka Brytania, Francja i Niemcy – do napędu swoich nowych typów myśliwców stosowały właśnie silniki rzędowe. V-1710 był dopiero na początku swojego rozwoju, więc spodziewano się, że napędzane tym silnikiem myśliwce znacząco przewyższą osiągami dotychczasowe konstrukcje.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom USAAC, konstruktor Donovan R. Berlin z firmy Curtiss-Wright Corporation, Aeroplane Division z Buffalo w stanie Nowy York już pod koniec 1936 r. rozpoczął projektowanie nowego myśliwca, łączącego płatowiec Model 75 (P-36) z silnikiem V-1710 wyposażonym w jednostopniową, jednobiegową sprężarkę mechaniczną i turbosprężarkę General Electric B-1. Wstępne obliczenia wskazywały, że samolot może osiągnąć prędkość maksymalną 547 km/h (340 mil/h) na wysokości 6096 m, podczas gdy P-35 i Model 75B nie były w stanie przekroczyć 483 km/h (300 mil/h). Projekt oznaczony Model 75I wzbudził zainteresowanie w USAAC, który 16 lutego 1937 r. zamówił w firmie Curtiss jeden prototyp oznaczony XP-37 (s/n 37-375).
Do budowy XP-37 wykorzystano płatowiec prototypu Model 75B (c/n 11923). Bez zmian pozostawiono skrzydła, usterzenie i podwozie. Zmodyfikowano natomiast kadłub – kabinę pilota przesunięto do tyłu, a zamiast silnika gwiazdowego Wright R-1820 zamontowano silnik V-1710-11 (C8) o mocy maksymalnej 1150 hp, z metalowym trójłopatowym śmigłem samoprzestawialnym Curtiss Electric o średnicy 3,05 m. W wydłużonym przodzie kadłuba zainstalowano ponadto turbosprężarkę, chłodnicę pośrednią, chłodnice cieczy i oleju oraz dodatkowe zbiorniki paliwa i oleju. Ukrycie tych elementów w obrysie kadłuba miało na celu zachowanie czystych linii aerodynamicznych płatowca, skutkowało wszakże dużą liczbą wlotów powietrza do chłodzenia wszystkich instalacji. Uzbrojenie miało się składać z dwóch zsynchronizowanych karabinów maszynowych (jednego kal. 12,7 mm i jednego kal. 7,62 mm) umieszczonych w kadłubie, ale w prototypie nie zostało zamontowane.
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu