Barki desantowe z wojskiem zblizaja sie do plaz Leyte 20 pazdziernika 1944 r. Do desantowania wybrano wschodnie wybrzeze wyspy i od razu ladowaly na nim cztery dywizje wchodzace w sklad dwoch korpusow – wszystkie z US Army. Poza pododdzialem artylerii Korpus Piechoty Morskiej nie uczestniczyl w dzialaniach na Filipinach.

Największą aliancką operacją lądowo-morską na Pacyfiku była kampania filipińska, trwająca od jesieni 1944 do lata 1945 r. Opanowanie Filipin miało kluczowe znaczenie dla przetrącenia kręgosłupa japońskich sił zbrojnych, zarówno pod względem zadania im fizycznych strat, jak i z prestiżowo-psychologicznego punktu widzenia. Dodatkowo Japonia została praktycznie odcięta od swojego zaplecza surowcowego w Indonezji, na Malajach i w Indochinach, a Amerykanie zyskali solidną bazę do ostatecznego skoku – na japońskie wyspy macierzyste. Kampania filipińska 1944-1945 była szczytowym punktem kariery Douglasa MacArthura, amerykańskiego „pięciogwiazdkowego” generała, jednego z dwóch wielkich dowódców na Teatrze Wojny Oceanu Spokojnego.

Douglas MacArthur (1880-1962) ukończył West Point jako prymus rocznika 1903 i został skierowany do Korpusu Inżynieryjnego. Od razu po ukończeniu akademii trafił na Filipiny, gdzie budował instalacje militarne. Był dowódcą kompanii saperów w Fort Leavenworth w Stanach Zjednoczonych, a wraz z ojcem (generał-majorem) odbył podróż do Japonii, Indonezji i Indii w latach 1905-1906. W 1914 r. wziął udział w amerykańskiej karnej ekspedycji na meksykański port Veracruz w czasie trwającej w Meksyku rewolucji. Za działania w rejonie Veracruz otrzymał Medal Honoru, a wkrótce awans na majora. Wziął udział w działaniach w I wojnie światowej jako szef sztabu 42. Dywizji Piechoty, awansując na pułkownika. W latach 1919-1922 był komendantem Akademii Wojskowej w West Point w stopniu generała brygady. W 1922 r. wrócił na Filipiny jako dowódca Okręgu Wojskowego Manila, a później dowódca 23. Brygady Piechoty. W 1925 r. został generał-majorem i wrócił do Stanów Zjednoczonych, obejmując dowództwo IV Korpusu w Atlancie w Georgii. W latach 1928-1930 znów służył w Manili na Filipinach, po czym – jako najmłodszy w historii – objął stanowisko szefa Sztabu US Army w Waszyngtonie, z jednoczesnym awansem na czterogwiazdkowego generała. Od 1932 r. adiutantem gen. MacArthura był mjr Dwight D. Eisenhower.
W 1935 r., kiedy skończyła się kadencja MacArthura w roli szefa Sztabu US Army, Filipiny uzyskały częściową niepodległość, choć pozostawały w pewnej zależności od Stanów Zjednoczonych. Pierwszy po odzyskaniu niepodległości prezydent Filipin, Manuel L. Quezon, będący przyjacielem nieżyjącego już ojca Douglasa MacArthura, poprosił tego ostatniego o pomoc w organizowaniu sił zbrojnych Filipin. Wkrótce MacArthur przybył na Filipiny i otrzymał stopień marszałka filipińskiego, pozostając zarazem amerykańskim generałem. Z końcem 1937 r. gen. Douglas MacArthur przeszedł na emeryturę.
W lipcu 1941 r., kiedy to wobec groźby wojny na Pacyfiku prezydent Roosevelt powołał armię Filipin do służby federalnej, jednocześnie ponownie powołał MacArthura do służby czynnej w stopniu generała porucznika, a w grudniu awansował go na stały stopień generała. Oficjalna funkcja MacArthura to dowódca Sił Lądowych Stanów Zjednoczonych na Dalekim Wschodzie – US Army Forces in the Far East (USAFFE).
Po dramatycznej obronie Filipin 12 marca 1942 r. bombowiec B-17 zabrał MacArthura, jego żonę i syna oraz kilku oficerów jego sztabu do Australii. 18 kwietnia 1942 r. powołano do życia nowe dowództwo – South West Pacific Area – i gen. Douglas MacArthur został jego dowódcą. Odpowiadał za działania sił alianckich (głównie amerykańskich) na obszarze od Australii poprzez Nową Gwineę, Filipiny, Indonezję aż po wybrzeże Chin. Było to jedno z dwóch dowództw na Pacyfiku; stanowiło rejon z większą ilością obszarów lądowych, dlatego na czele tego dowództwa postawiono generała wojsk lądowych. Z kolei za Dowództwo Centralnego Pacyfiku, gdzie przeważały obszary morskie z niewielkimi stosunkowo archipelagami, odpowiadał admirał Chester W. Nimitz. Wojska gen. MacArthura prowadziły długotrwałą i ciężką kampanię na Nowej Gwinei i wyspach Papui. Wiosną 1944 r., kiedy Imperium Japońskie zaczęło już trzeszczeć w szwach, nadeszło pytanie – co dalej?

Plany dalszych działań

Wiosną 1944 r. dla wszystkich było już jasne, że zbliża się moment ostatecznego pokonania Japonii. W pasie działania gen. MacArthura planowano wstępnie inwazję na Filipiny, a następnie na Formozę (obecnie Tajwan). Rozważano też możliwość ataku na okupowane przez Japończyków wybrzeże Chin przed inwazją na japońskie wyspy macierzyste.
Na tym etapie rozgorzała dyskusja, czy da się ominąć Filipiny i dokonać ataku bezpośrednio na Formozę jako dogodną bazę wypadową do szturmu Japonii. Za taką opcją opowiadał się adm. Ernest King, Szef Operacji Morskich w Waszyngtonie (czyli de facto naczelny dowódca US Navy) oraz – warunkowo – również gen. George C. Marshall, szef Sztabu US Army. Jednakże większość dowódców na Pacyfiku, w tym głównie gen. MacArthur i jego podwładni, uważali atak na Filipiny za nieunikniony – z wielu względów. Adm. Nimitz skłaniał się raczej ku wizji gen. MacArthura niż Waszyngtonu. Przemawiało za tym wiele przesłanek strategicznych, politycznych i prestiżowych, a w przypadku gen. MacArthura podnoszono też (nie bez podstaw) oskarżenia o kierowanie się osobistymi pobudkami; Filipiny były niemal jego drugą ojczyzną.