New Australia (ex Monarch of Bermuda) w barwach armatora Shaw, Savill & Albion Company.

Oba transatlantyki były jednymi z pierwszych na świecie dużych liniowców o napędzie turboelektrycznym. Warto podkreślić techniczną jakość i niezawodność tej siłowni – dotrwała ona sprawna do końca istnienia statków. Ich służba w okresie lat 1939-1945 pokazuje jak ważne były jednostki pasażerskie średniej wielkości do prowadzenia wojny – jako krążowniki pomocnicze i transportowce. Żaden z nich nie zatonął, nie wszedł na miny, nie został zbombardowany ani storpedowany, tak jak nasze Piłsudski czy Chrobry. Dysponowały sporą prędkością, co było wielką zaletą, mogły więc pływać w szybkich konwojach i dlatego też nie stały się ofiarą U-Bootów. Takich statków jak opisywana tu para było co najmniej dziesiątki, ale chyba chyba tylko one miały takie wojenne szczęście.

Brytyjskie przedsiębiorstwo żeglugowe, od 1891 r. działające pod nazwą Furness, Withy & Company Limited (Londyn), w rok po zakończeniu I wojny światowej zakupiło „z drugiej ręki” 3 niewielkie jednostki pasażersko-towarowe, które miały obsługiwać przejęte od Quebec Steamship Company połączenie z Bermudami (Nowy Jork-Hamilton). Były to: dwukominowy Fort Hamilton /I/ (od 1919: ex Bermudian /I/ Canada Steamship Company/1905/5530 BRT) oraz bliźniacze jednokominowce – Fort Victoria (od 1919: ex Willochra Adelaide Steamship Company/1913/7784 BRT) i Fort St. George (od 1919: ex Wandillia Adelaide Steamship Company/1912/7785 BRT). Operatorem tych jednostek w 1919 r. zostało przedsiębiorstwo Furness Bermuda Line, które nastawiło się głównie na przewóz pasażerów. Po sprzedaży w 1926 r. do Włoch statku Fort Hamilton /I/, armator postanowił zamówić w stoczni Workman, Clark & Co.
w Belfaście nową, zdecydowanie większą jednostkę, o napędzie wysokoprężnym, którą po 2 latach stał się dwukominowy liniowiec Bermuda (1928/19 086 BRT). Po zatonięciu w 1929 r. statku Fort Victoria, Furness Bermuda Line zamówił kolejną nową, jeszcze większą jednostkę, która otrzymała nazwę Monarch of Bermuda. W trakcie jej budowy, w 1931 r. spłonął flagowy liniowiec armatora – Bermuda, toteż przedsiębiorstwo postanowiło zakontraktować bliźniaka Monarch of Bermuda, którego nazwano Queen of Bermuda. Statki weszły do eksploatacji w latach 1931 i 1933. Pierwotnie były zarejestrowane w Hamilton.
Monarch of Bermuda i Queen of Bermuda w okresie międzywojennym odbywały regularne sześciodniowe rejsy „tam i z powrotem” z Nowego Jorku na Bermudy w systemie wahadłowym. Statki zwykle opuszczały nowojorski pirs nr 95 w soboty po południu i płynąc w dół rzeki Hudson kierowały się w 700-milową morską podróż do Hamilton, dokąd docierały w poniedziałek rano. Po prawie trzydniowym pobycie na wyspie, w środy po południu jednostki wyruszały w drogę powrotną do Nowego Jorku, dokąd dopływały w piątki rano. Statki w obu portach zwykle cumowały obok siebie przez jeden dzień – jeden przypływał, a drugi szykował się do wypłynięcia. Bilety na powyższe rejsy rezerwowano zwykle z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Szczególnie popularne podróże na Bermudy były wśród odbywających „miodowy miesiąc” młodych małżeństw, toteż często określano je jako „The Honeymoon Ships”. W połowie lat 30. rejs kosztował 62 dolary. Zdarzały się także podróże 14-dniowe, z dłuższym pobytem pasażerów w bermudzkich hotelach, których koszt sięgał 114 dolarów.

Dzieje jednostek Monarch of Bermuda

Budowa jednostki rozpoczęła się w 1930 r. w stoczni Vickers-Armstrongs Shipbuilders Limited w Walker-on-Tyne (Newcastle). Statek o numerze budowy 1 (rozpoczęcie nowej numeracji wynikało z dokonanej w 1927 r. fuzji koncernów Vickers i Armstrong Whitworth) zwodowano 17 marca 1931 pod nazwą Monarch of Bermuda. Jak wspomniano, w czerwcu tr., już w trakcie wykończania nowego liniowca, na znajdującej się
w Hamilton flagowej jednostce armatora – Bermuda wybuchł pożar nadbudówek, który ją poważnie uszkodził. Z tego też względu prace przy Monarch of Bermuda zostały przyśpieszone i został on ukończony już 7 listopada 1931 r. 19 tego miesiąca na remontowanym w stoczni Workman, Clark & Co. w Belfaście, która go zbudowała, statku Bermuda wybuchł ponowny pożar, w wyniku którego zatonął. Po przeprowadzeniu pozytywnie zakończonych prób odbiorczych Monarch of Bermuda został przejęty w grudniu 1931 r. przez swojego armatora jako jego nowa jednostka flagowa. Portem macierzystym statku został Hamilton, zaś radiowym sygnałem wywoławczym był – GZKD.