Wszystkie typy oferowanych Polsce przez tkMS okrętów podwodnych wyposażono standardowo w system AIP, który zaprojektowano w sposób minimalizujący pola fizyczne zdradzające obecność jednostki w zanurzeniu. Zainstalowano go dotąd na 26 okrętach podwodnych i jest on jedynym systemem AIP używanym operacyjnie przez floty NATO. Na zdjęciu portugalski Tridente typu 214 (209PN). Fot. tkMS

Projekt pozyskania okrętów podwodnych pod kryptonimem Orka, choć najdroższy ze wszystkich ujętych w programie operacyjnym „Zwalczanie zagrożeń na morzu”, realizowanym w ramach Planu Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP w latach 2013-2022/30, paradoksalnie ma największe szanse na urzeczywistnienie. W głównej mierze świadczą o tym dwie przesłanki.

O potrzebie posiadania przez Polskę okrętów podwodnych przekonuje jej położenie geograficzne i militarne, zwłaszcza w obecnej sytuacji geopolitycznej naszego regionu Europy. Nie jest tajemnicą, że w przypadku konfliktu z potencjalnym adwersarzem na Bałtyku, MW RP będzie zmuszona operować w środowisku zdominowanym przez wrogie lotnictwo i rakietowe systemy przeciwokrętowe, co zapewne doprowadzi do szybkiego wyeliminowania jej komponentu nawodnego. W tej sytuacji jednostki podwodne mają szansę na uniknięcie tego losu i dalsze działanie. Sprzyjają temu korzystne warunki hydrometeorologiczne Bałtyku, które nawet w przypadku wykorzystania nowoczesnych systemów wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych, zapewniają skrytość pływania oraz możliwość wykonywania zadań bojowych przez ten rodzaj okrętów – w szczególności wyposażonych w napęd niezależny od powietrza AIP (Air Independent Propulsion).
Drugą wskazówką podtrzymującą tezę ze wstępu, jest deklaracja szefostwa resortu obrony, wynikająca ze Strategicznego Przeglądu Obronnego, o roli Marynarki Wojennej. Ma nią być obrona wybrzeża, w związku z czym wysiłki modernizacyjne mają skupić się na pozyskaniu środków antydostępowych – okrętów podwodnych i nadbrzeżnych baterii rakiet przeciwokrętowych.
Głównym zadaniem określonym dla Orek jest zwalczanie obcych jednostek podwodnych i zespołów bojowych na torach podejściowych do naszego wybrzeża. Od 2014  r. ich wykorzystanie wpisano też w koncepcję „polskich kłów”, co związane jest z decyzją o uzbrojeniu Orek w pociski manewrujące dalekiego zasięgu, zdolne do rażenia celów w głębi lądu. Okręt podwodny to także skuteczna platforma do prowadzenia rozpoznania, stawiania min i transportu grup specjalnych.
Wśród trzech pretendentów do realizacji programu Orka jest niemiecki holding stoczniowy thyssenkrupp Marine Systems (tkMS), którego ofertę od konkurencji odróżnia możliwość wyboru pomiędzy dwoma różnymi projektami okrętów, w obu przypadkach sprawdzonymi operacyjnie, a do tego używanymi przez floty NATO.

U-Booty dla Polski

Propozycja tkMS obejmuje jednostki typów 212A i 214. Choć mają one pewne cechy wspólne, są to w istocie różne konstrukcje, powstałe na odmienne zapotrzebowania.
Okręty typu 212A są zupełną nowością w porównaniu do U-Bootów starszych generacji. Zastosowano nowoczesny układ hydrodynamiczny, z bardziej pełnotliwym kadłubem niepodobnym do poprzedników, który w pierwszej formie pojawił się na trzech Dolphinach zbudowanych dla Izraela. Opływową obudowę kiosku oraz kadłub lekki wykonano z tworzyw sztucznych wzmocnionych włóknem szklanym, z wyjątkiem osłon anten sonarów – te wyprodukowano z tworzywa wzmocnionego włóknem węglowym. Na typie 212A po raz pierwszy w niemieckiej flocie pojawiły się stery rufowe w kształcie litery X. Zmiany objęły także przeniesienie dziobowych sterów zanurzenia na obudowę kiosku. Powierzchnie sterowe wykonano z materiałów kompozytowych, a ich klasyczne napędy hydrauliczne zastąpiono elektrycznymi, które cechuje dziesięciokrotnie mniejszy pobór energii niż u poprzedników.