Prototyp nosiciela pocisków do ataku lądowego H-6H oblatano w 1998 r. W 2002 r. po raz pierwszy odpalono salwę dwóch YJ-63 do dwóch różnych celów naziemnych.

Decyzja rządowa w sprawie uzbrojenia samolotów bombowych H-5 i H-6 w przeciwokrętowy pocisk kierowany została podjęta w kwietniu 1965 r. Była ona skierowana do 3. (przemysł lotniczy), 4. (przemysł elektroniczny), 5. (uzbrojenie i ładunki wybuchowe) i 8. Wydziału (taktyczne pociski rakietowe) Ministerstwa Budowy Maszyn ChRL. Bazą dla pocisku przeznaczonego do odpalania z wyrzutni brzegowych, okrętowych i samolotowych, był radziecki przeciwokrętowy pocisk P-15. W wersji „woda-woda” po raz pierwszy przetestowano go w locie w czerwcu 1966 r. W sierpniu 1967 r. zakończono próby i niedługo potem wszedł on do produkcji w Zakładzie nr 320 w Nanchang, nadano mu oznaczenie SY-1 i eksportowe C-101.

W 1965 r. w ramach Programu 371 podjęto prace nad dwoma kolejnymi odmianami SY-1: „ziemia-woda” HY-1 i „powietrze-woda” YJ-1. Jednakże w międzyczasie okazało się, że oryginalna radziecka elektronika, a zwłaszcza radar układu samonaprowadzania ze śledzeniem celu metodą wiązki wirującej jest mało dokładny i podatny na przeciwdziałanie radioelektroniczne. Dlatego w ChRL podjęto prace nad nowym radarem ze skanowaniem monoimpulsowym, w którym jednocześnie, w jednym impulsie, wysyła się dwie wiązki po obu stronach strefy równosygnałowej (na styku obu wiązek, w obszarze ich nałożenia się na siebie), przy czym każda z wiązek ma inną modulację amplitudową, co pozwala na odróżnienie odbicia od jednej i drugiej wiązki.
Nowy pocisk klasy „woda-woda” powstawał pod kierunkiem Peng Lishenga z 3. Akademii 7. Wydziału Ministerstwa Budowy Maszyn (ówczesny przemysł rakietowy i kosmiczny), znanej także jako Haiying Electro-Mechanical Technology Academy, mieszczącej się na południowo zachodnich przedmieściach Pekinu w Yungang. Od 1993 r. jest to HiWING Mechanical & Electrical Technology Corporation. Radar powstał w jego 35. Instytucie, który nosi także nazwę Beijing Huahang Radio Measurement Institute.
W sytuacji, kiedy opracowanie monoimpulsowego radaru samonaprowadzania zaczęło się komplikować i przeciągać w czasie, opracowanie wersji odpalanej z samolotu YJ-1 w 1969 r. zamrożono, rozwijano jedynie wersję HY-1 odpalaną z wyrzutni brzegowych. Próby pocisku klasy „ziemia-woda” pomyślnie zakończono w sierpniu 1974 r. i niedługo potem HY-1 wszedł do uzbrojenia.
Już w maju 1974 r., mając do dyspozycji nowy radar monoimpulsowy, podjęto prace nad ulepszoną wersją pocisku „woda-woda” SY-1, która otrzymała oznaczenie SY-1A. Dodatkowo została ona wyposażona w nowy, precyzyjny radiowysokościomierz, umożliwiający lot do celu na wysokości 15-20 m, a w końcowej fazie na 8-10 m. Wersja ta przeszła próby i weszła na uzbrojenie w marcu 1984 r. Chińskie odmiany SY-1 i HY-1, podobnie jak P-15, mają zasięg 40 km. Są jednak nieznacznie inne. Na przykład przy tej samej średnicy (0,76 m), radziecki pocisk ma długość 6,42 m, a chińskie – 6,55 m.

W 2000 r. przystąpiono do prac mających na celu zmodernizowanie samolotów H-6D do wersji H-6G, dostosowanej do przenoszenia nowych typów pocisków przeciwokrętowych.

Niemal równocześnie z pracami nad pociskiem klasy „ziemia-woda” HY-1 podjęto prace nad odmianą o większym zasięgu, co uzyskano przez proste wydłużenie kadłuba i powiększenie zbiorników paliwa. Nowy HY-2 miał długość 7,48 m i masę 2995 kg (HY-1 – 2100 kg). Zasięg wynosił 95 km, ale ta odmiana mogła być odpalana tylko z wyrzutni brzegowej. Początkowo, w marcu 1970 r., HY-2 weszły do uzbrojenia na mniejszą skalę, wciąż miały bowiem oryginalny system samonaprowadzania i dość niedokładny radiowysokościomierz wzorowane na radzieckich oryginałach. Dopiero w latach 1975-1985 powstała wersja HY-2A, później także HY-2B i HY-2G, które miały kolejne trzy odmiany elektroniki, ale wszystkie oparte o monoimpulsowy radar z pocisku HY-1 (oryginalny HY-2 wszedł do uzbrojenia cztery lata wcześniej niż HY-1, ale ze starym radarem od SY-1). Wersja HY-2A była oferowana na eksport pod oznaczeniem C-201.
We wrześniu 1975 r., kiedy opanowano produkcję radiolokacyjnego monoimpulsowego układu samonaprowadzania, ponownie podjęto opracowanie odmiany „powietrze-woda”, ale opartej na płatowcu HY-2, z układem samonaprowadzania pocisku HY-1, czyli z radarem monimpulsowym. Fazę projektową zakończono w kwietniu 1977 r. i wówczas otrzymała ona oznaczenie YJ-6.
Pierwsze niekierowane testy lotniczego pocisku przeciwokrętowego podjęto w 1978 r. z użyciem przebudowanego bombowca H-6A. Pierwsze dwa próbne zrzuty, 6 i 25 listopada 1978 r., zakończyły się wpadnięciem pocisków do wody. Okazało się, że przyczyną był odwrotnie podłączony żyroskop, w wyniku błędu na rysunkach konstrukcyjnych! Dopiero 25 grudnia 1978 r. udało się przeprowadzić udany test z lotem pocisku na wysokości 100 m, na maksymalny zasięg, bez kierowania.
W drugiej połowie 1981 r. podjęto próby w powietrzu z użyciem prototypu samolotu H-6D. Odpalony po raz pierwszy z H-6D pocisk zaczął mocno wibrować – okazało się, że wystąpił błąd autopilota, który w sposób ciągły wychyla ster kierunku w lewo i w prawo, powodując zakłócenia w locie. W końcu poradzono sobie z różnymi przeciwnościami i po raz pierwszy pocisk odpalony na wysokości 2000 m, lecąc na małej wysokości, trafił w cel 19 czerwca 1982 r. W lipcu 1983 r. został on dodatkowo wyposażony w bezwładnościowy układ nawigacyjny, ułatwiający jego lot do celu przed uruchomieniem pokładowego radaru pocisku Typu 773. W trakcie prób w 1983 r. okazało się, że radar i wysokościomierz radiolokacyjny 773A zakłócają się wzajemnie, ale ostatecznie problem rozwiązano. W 1984 r. przeprowadzono cztery próbne odpalenia, uzyskując cztery trafienia. Dzięki temu w 1985 r. wyprodukowano serię „zerową” pocisków, które testowano do końca 1986 r. W roku następnym lotniczo-rakietowy system przeciwokrętowy złożony z samolotu nosiciela H-6D i pocisków YJ-6 oficjalnie przyjęto na uzbrojenie.
Opracowanie H-6D uzbrojonego w przeciwokrętowe pociski kierowane zrealizowano w zespole kierowanym przez inż. Lu Shiguanga. Samolot ukończony w czerwcu 1981 r. po raz pierwszy wzbił się w powietrze 29 sierpnia 1981 r. Drugi prototyp H-6D oblatano 18 września 1981 r. Próby fabryczne samolotu zakończono w styczniu 1984 r. Wkrótce potem rozpoczęły się próby państwowe, które samolot przeszedł 24 grudnia 1984 r. Testy pocisku trwały jednak jeszcze dwa lata, wobec czego lotniczo-rakietowy system przeciwokrętowy H-6D wszedł do uzbrojenia dopiero w 1987 r. Mimo to sam samolot przyjęto do uzbrojenia już w grudniu 1985 r. W latach 1985-1986 zbudowano dziewięć H-6D, spośród których pięć przyjęto do uzbrojenia Lotnictwa Marynarki Wojennej ChRL, a cztery wyeksportowano jako B-6D do Iraku w 1986 r. Pociski HJ-6 dostarczano klientom zagranicznym pod oznaczeniem C-601. Później w latach 1987-1990 zbudowano kolejne 22 H-6D, spośród których cztery sprzedano jako B-6D Egiptowi, a 18 przyjęto do uzbrojenia chińskiego lotnictwa morskiego. W latach 1990-1995 zbudowano następne 17 samolotów H-6D, wszystkie dla ChRL. Łącznie chińskie lotnictwo morskie otrzymało 40 H-6D, z 48 seryjnych maszyn tego typu.
14 maja 1988 r. iracki H-6D odpalił dwa pociski C-601, który trafiły w tankowiec Seawise Giant pływający pod flagą Liberii, ale będący własnością armatora Orient Overseas Container Line z Hongkongu. Statek miał nośność 564  700 DWT i był największą zatopioną na wojnie jednostką morską. 25 lutego 1988 r. jeden z irackich bombowców B-6D został zestrzelony kierowanym pociskiem rakietowym „powietrze-powietrze” dalekiego zasięgu AIM-54A Phoenix przez irański myśliwiec F-14A Tomcat pilotowany przez kpt. Gholi Esmaeli. Cała sześcioosobowa załoga B-6D zginęła.