Egipt zakupił w Rosji 24 samoloty myśliwskie Suchoj Su-35. W sierpniu 2020 r. egipskie lotnictwo wojskowe otrzymało pierwsEgipt zakupił w Rosji 24 samoloty myśliwskie Suchoj Su-35. W sierpniu 2020 r. egipskie lotnictwo wojskowe otrzymało pierwsze myśliwce tego typu.ze myśliwce tego typu.

W wyposażeniu egipskiego lotnictwa i obrony przeciwlotniczej znajdują się samoloty, śmigłowce, systemy bezzałogowe, stacje radiolokacyjne i środki przeciwlotnicze rosyjskie, amerykańskie, zachodnioeuropejskie i chińskie. Chyba nie ma drugiego państwa na świecie, gdzie występowałaby taka mieszanka sprzętowa. Wydawałoby się, że taka kombinacja stwarza problemy logistyczne nie do przezwyciężenia, w tym w zakresie integracji systemów informacyjnych, ale Egipt doskonale sobie z tym radzi, a nawet potrafi przekuć taki stan rzeczy w określone korzyści.

Egipt graniczy tylko z Izraelem na wschodnim skraju półwyspu Synaj, Libią na zachodzie i z Sudanem na południu. Teoretycznie wydawać by się mogło, że głównym przeciwnikiem powinien być Izrael, ale wcale tak nie jest. Od momentu powstania państwa Izrael, Egipt stoczył z nim trzy wojny – w 1956 r. (w ramach interwencji brytyjsko-francusko-izraelskiej, związanej z upaństwowieniem Kanału Sueskiego), w 1967 r. (wojna czerwcowa) i w 1973 r. (wojna październikowa). 18 września 1978 r. podpisano w Camp David w Stanach Zjednoczonych dwa izraelsko-egipskie porozumienia, w tym porozumienie o pokoju na Bliskim Wschodzie oraz porozumienie o pokoju między Izraelem a Egiptem. Od tego momentu oba państwa nie mają względem siebie żadnych roszczeń terytorialnych.

samoloty wielozadaniowe F-16C Block 40, to najliczniejsze spośród wszystkich „szesnastek” używanych przez Egipt. Oryginalnie w ramach Block 40 dostarczono 138 F-16, w tym 102 F-16C i 36 F-16D.

Jeszcze we wrześniu 1977 r. w ramach programu „Peace Pharaoh” Stany Zjednoczone wyraziły zgodę na sprzedaż 35 używanych samolotów myśliwskich F-4E Phantom II, które weszły do uzbrojenia dwóch dywizjonów (76. i 78.) w 222. Brygadzie Lotniczej w bazie Cairo-West. Wraz z myśliwcami, które zabrano z 31. Skrzydła Lotnictwa Taktycznego z Homestead AFB, dostarczono też pociski „powietrze-powietrze” AIM-7 Sparrow i AIM-9 Sidewinder oraz „powietrze-ziemia” AGM-65 Maverick. Pierwsze F-4E dostarczono do Egiptu pod koniec 1979 r., a większość trafiła tu w 1980 r. W 1988 r. dostarczono siedem kolejnych, którymi uzupełniono m.in. straty (trzy egzemplarze). Użytkowano je do lipca 2020 r., czyli równo 40 lat, kiedy to zastąpiły je F-16 Block 52+.

Nie były to jednak pierwsze zachodnie odrzutowe samoloty bojowe w Egipcie po zerwaniu z ZSRR. Już w 1972 r. Arabia Saudyjska zakupiła dla egipskiego lotnictwa 38 samolotów myśliwsko-bombowych Mirage 5, w tym 32 samoloty bojowe Mirage 5SDE i 6 szkolno-bojowych Mirage 5SDD, które dostarczono w latach 1973-1974. W 1977 r. dostarczono kolejne 14 Mirage 5SDE, w 1980 r. zaś – ostatnie 8 Mirage 5SDE i 6 samolotów rozpoznawczych Mirage 5SDR (także i tym razem zakupiła je Arabia Saudyjska). Łącznie więc do Egiptu dostarczono 54 Mirage 5SDE, 6 Mirage 5SD i 6 Mirage 5SDR. Jednak kiedy doszło do uznania i normalizacji stosunków dyplomatycznych między Egiptem i Izraelem w 1978 r., finansowanie egipskich zakupów uzbrojenia przez Arabię Saudyjską zostało wstrzymane i kolejne Mirage 5 Egipt musiał zakupić z własnych środków.

W 1983 r. dostarczono 16 samolotów Mirage 5E2, które miały już bezwładnościowy układ nawigacyjny Sagem Uliss 81, a także dalmierze: radiolokacyjny Aida i laserowy Thomson-CSF TMV630. Kilka Mirage 5SDE i wszystkie Mirage 5SDR trafiły do 69. Dywizjonu z 211. Brygady Myśliwsko-Bombowej w bazie Gianaclis pod Aleksandrią (drugi dywizjon brygady – 64., był wyposażony w samoloty rozpoznawcze MiG-21R). W Mirage 5SDE w całości wyposażono 236. Brygadę Myśliwsko-Bombową (71. i 79. Dywizjon) w bazie Birma pod Tantą, ok. 150 km na północ od Kairu. Mirage 5E2 natomiast weszły do wyposażenia 73. Dywizjonu z 111. Brygady Myśliwsko-Bombowej w Mersa Matruh na wybrzeżu, 200 km na wschód od granicy z Libią. Wszystkie Mirage 5 zostały ostatnio wycofane i zakonserwowane (36 z nich odkupił Pakistan, który po remontach i modernizacji wcielił je do służby we własnych siłach powietrznych).

Od 25 stycznia 2011 r. w Egipcie narastała fala protestów przeciwko autorytarnej prezydenturze Hosni Mubaraka. Zamieszki były tak silne, że pod naciskiem swoich współpracowników, Mubarak 11 lutego 2011 r. zrezygnował ze stanowiska. Były prezydent został następnie aresztowany i postawiony przed sądem. Skazano go na karę śmierci, ale w wyniku apelacji wszystko skończyło się kilkuletnim więzieniem. Hosni Mubarak wyszedł na wolność w 2017 r. Trzy lata później zmarł w szpitalu w Kairze.

Nowym prezydentem został naukowiec Mohamed Morsi, związany z Bractwem Islamskim. Pod jego rządami nastąpił zwrot w kierunku państwa opartego na prawie szariatu, ale był to dość krótki okres. Już bowiem w 2012 r. zaczęły się protesty Egipcjan i ostatecznie w lipcu 2013 r. został on usunięty ze stanowiska w wyniku puczu wojskowego.

W odróżnieniu od Mubaraka, pozostał on na wolności, choć w 2019 r. zginął w wypadku samochodowym, nie do końca jasnym. Wówczas prezydentem kraju został marszałek Abdel Fattah el-Sisi, były oficer, który w przeszłości był dowódcą batalionu, brygady i dywizji zmechanizowanej, a później ministrem obrony. Odszedł z wojska i został wybrany kolejnym prezydentem Egiptu, pełniącym te funkcję do dziś.

To właśnie za jego prezydentury doszło do radykalnych zmian w Siłach Zbrojnych Egiptu. Poza ciągłym dokupywaniem nowego uzbrojenia i sprzętu wojskowego, uwagę zwrócono na podniesienie poziomu szkolenia, na rozwój zintegrowanych systemów dowodzenia i kierowania walką oraz środków zwiadu, wywiadu i rozpoznania, na mobilność i na działania specjalne. Prezydent Sisi stara się stworzyć nowoczesne, dobrze wyszkolone siły zbrojne. Jednocześnie poprawiły się stosunki z Arabią Saudyjską, która ponownie stara się zacieśnić swoje kontakty z Egiptem, na drodze sojuszu państw muzułmańskich przeciwko ekstremistom islamskim i międzynarodowemu terroryzmowi.

Poprawie uległy też stosunki z Federacją Rosyjską. Prezydent Władimir Putin odwiedził Egipt w grudniu 2017 r., otwarty na wszechstronną współpracę. Po raz pierwszy od lat 70. ub. wieku Egipt zaczął ponownie kupować rosyjskie uzbrojenie. Spowodowało to jednak pogorszenie się stosunków ze Stanami Zjednoczonymi.

Obecnie Egipt koncentruje się na obronie granic z Libią i z Sudanem, gdzie niestabilna sytuacja może doprowadzić do konfliktu. Od 2020 r. aktywny udział w wojnie domowej w Libii bierze Turcja, co zaogniło stosunki z tym krajem. Egipt, Arabia Saudyjska i większość państw arabskich, a także społeczność międzynarodowa wspiera legalny rząd Libii i Izbę Reprezentantów, które mają siedzibę w Tobruku. Z kolei Turcja, Katar i Sudan wspiera Powszechny Kongres Narodowy i jego rząd, mający swoją siedzibę w Trypolisie, po zachodniej stronie kraju. Są to zwolennicy obalonego libijskiego dyktatora Muammara al-Kaddafiego, głównie byli wojskowi i urzędnicy, którzy skupili wokół siebie tych, którzy nadal wspierają poprzednie państwo, oparte na wartościach muzułmańskich. Na terenie Libii funkcjonuje również niewielkie Państwo Islamskie oraz różne grupy terrorystyczne, które znajdują schronienie w trudniej dostępnych i mniej zamieszkałych rejonach kraju.