Poza Francją, dziś jedynie Egipt eksploatuje maszyny Dassault Rafale, które są sukcesywnie dostarczane od zeszłego roku. Katar pierwsze samoloty odbierze w połowie 2018 roku.

23 września ministrowie obrony Republiki Francuskiej oraz Indii podpisali, długo oczekiwany, kontrakt na zakup dla Indyjskich Sił Powietrznych wielozadaniowych samolotów bojowych Dassault Rafale. Droga wiodąca do tego wydarzenia doskonale pokazuje, jak trudno doprowadzić do finalizacji programów związanych z zakupem uzbrojenia w Indiach. Nawet, jeśli dostawca został oficjalnie wskazany na najwyższych szczeblach decyzyjnych.

Pomysł uzbrojenia śmigłowca Sokół w przeciwpancerne pociski kierowane (ppk) nie jest nowy. Już w 1990 r. zbudowano prototypową wersję Sokoła, oznaczoną W-3U Salamandra, którą wyposażono w sowiecki system przeciwpancerny 9K113 Szturm-W z czterema pociskami kierowanymi 9M114 Kokon i dziennym układem naprowadzania pocisków Raduga-Sz, znany w Polsce ze śmigłowców Mi-24W. Koncepcja Salamandry swoimi korzeniami tkwiła w czasach Układu Warszawskiego. Jednak szybko konstruktorzy ówczesnego WSK PZL Świdnik przeorientowali swoje projekty pod kątem systemów proweniencji zachodniej. W latach 1992–1993 przygotowano i testowano wersję W-3K Huzar (K jak Kentron), powstałą we współpracy ze spółkami z Republiki Południowej Afryki, które dostarczyły dzienno-nocną głowicę optoelektroniczną HSOS (Denel) i ppk ZT-3/ZT-35 (Kentron). Zorganizowano nawet próbne strzelania ppk z W-3K w RPA. Koncepcja Huzara przekształciła się w Strategiczny Program Rządowy Huzar. Rozpoczęty w 1994 r., ciągnął się aż do 1999 r., ale nie zakończył żadnymi wymiernymi rezultatami. W ramach SPR Huzar miał powstać śmigłowiec wsparcia bojowego W-3WB na bazie Sokoła, uzbrojony w ppk i zdalnie sterowane działko oraz wyposażony w nowoczesny optoelektroniczny system celowniczy. Nie będziemy przypominać historii SPR Huzar, warto jednak wspomnieć, że w jego trakcie powstał śmigłowiec W-3 wyposażony w głowicę obserwacyjno-celowniczą Sagem Viviane i ppk HOT-3, oferowane przez Euromissile (dziś MBDA). W marcu 1999 r. na poligonie w Nowej Dębie tak wyposażony Huzar pomyślnie odpalał ppk HOT-3 w dzień i w nocy. Innym ważnym epizodem w historii SPR Huzar było wybranie w 1997 r. przez kierownictwo Ministerstwa Gospodarki izraelskiego ppk Rafael NT-D jako uzbrojenia Huzara. Po wyborach parlamentarnych nowy rząd unieważnił umowę zawartą przez poprzedników. NT-D nigdy nie odpalono z W-3, ale ten naprowadzany światłowodowo pocisk należał do rodziny ppk, będącej prefiguracją pocisków z serii Spike. Dawny NT-G Gill ewoluował w wersję Spike-MR, NT-S Spike w Spike-LR, a NT-D Dandy w Spike-ER, cały czas oferowane przez izraelską spółkę Rafael.
Choć w wyniku SPR Huzar Wojsko Polskie nie otrzymało śmigłowca uzbrojonego w pociski kierowane, to zebrane doświadczenia wykorzystano przy konstruowaniu wersji W-3PL Głuszec. Od niedoszłego Huzara różni ją brak systemu kierowanego uzbrojenia rakietowego i zdalnie sterowane stanowisko z 12,7 mm wkm zamiast działka 20 mm. Głuszec ma natomiast nowoczesną głowicę optoelektroniczną Rafael Toplite III.
Na przestrzeni ostatnich lat bezpowrotnie upłynął okres przydatności do bezpiecznego użycia ostatnich ppk 9M17P i 9M114, które przenosiły, odpowiednio, śmigłowce bojowe Mi-24D i Mi-24W. I tak Wojsko Polskie – po raz pierwszy od lat 70. ub. w. – zostało bez śmigłowców uzbrojonych w ppk. Tym cenniejsza jest inicjatywa PZL-Świdnik S.A., który w porozumieniu z przemysłowymi partnerami z Polski i Izraela przygotował kompleksową oraz nieskomplikowaną technicznie modernizację W-3PL Głuszec, dzięki której można ten śmigłowiec uzbroić w ppk rodziny Spike.