Okręt podwodny z wyrzutnią pocisków balistycznych Sinpo.

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, najmłodsze „mocarstwo atomowe”, najwyraźniej zdecydowała się na powtórzenie schematu, wybranego przez władze ZSRR prawie 70 lat temu. Najwyższy priorytet uzyskały prace nad stworzeniem broni jądrowej, bezpośrednio za nimi postępowały próby rakiet balistycznych coraz większego zasięgu, a jako kolejny krok potraktowano opracowanie całej gamy nosicieli broni jądrowej.

Pomysł uzbrojenia okrętów podwodnych w rakiety balistyczne pojawił się w III Rzeszy pod koniec II wojny światowej. Ówczesne rakiety miały bowiem bardzo ograniczony zasięg, a U-Booty mogły w miarę bezpiecznie „dostarczyć” ich wyrzutnie w pobliże celów w Wielkiej Brytanii, a nawet w USA. Niemcom nie udało się zrealizować tego pomysłu w praktyce, ale wcielili go w życie Rosjanie, i uczynili to dokładnie z tego samego powodu. Gdy na przełomie lat 50. i 60. ub.w. skonstruowano pierwsze rakiety międzykontynentalne, okręty podwodne z wyrzutniami rakiet balistycznych nie przestały być potrzebne – tym razem za sprawą możliwości ich skrytego działania. To właśnie one, już z napędem jądrowym, uznano za najmniej podatne na wyprzedzający atak przeciwnika i idealną broń odwetową w przypadku udanego niespodziewanego ataku wroga na wszystkie wyrzutnie naziemne i lotniska bombowców strategicznych.
Północnokoreańskie próby jądrowe są owiane mgłą tajemnicy i do dziś nie wiadomo nawet na pewno, czy wszystkie cztery, które publicznie fetowano w Pjongjangu (niegdyś znany jako Phenian), były nimi w rzeczywistości. Jeszcze mniej jasne jest, na ile udane były te próby, ale to temat, wymagający oddzielnej analizy.
Niemal równie niejasny jest status rakiet balistycznych KRL-D – potencjalnych nosicieli rodzimych ładunków jądrowych. Nie podlega dyskusji fakt posiadania przez reżim Kim Dzong Una rakiet o zasięgu do 600 km, bo takie wielokrotnie testowano, uzyskując zadowalające wyniki. Nie wiadomo jednak, jak ciężkie głowice mogą te rakiety przenosić na taką odległość. W ten sposób pewny zasięg północnokoreańskich rakiet z głowicami o masie rzędu 500 kg, a więc wystarczającej do przenoszenia prostych ładunków jądrowych o niewielkiej mocy nie przekracza 350 km.
Próby rakiet o zasięgu ponad 600 km były bardzo nieliczne i niemal wszystkie całkowicie nieudane. To oznacza, że nawet, jeśli KRL-D rzeczywiście jest w stanie wyprodukować niewielką liczbę ładunków jądrowych, to jedynymi ich w miarę wiarygodnymi nosicielami o zasięgu, umożliwiającym zaatakowanie nie tylko Republiki Korei, pozostają samoloty. Jedynymi, które na pewno mogą przenosić bomby atomowe pierwszej generacji, są archaiczne bombowce H-5 – importowane z ChRL kopie radzieckich Ił-28. Nie mają one nawet cienia szansy przebicia się przez współczesną obronę przeciwlotniczą Korei Południowej i Japonii. Nowsze, MiG-23 i 29, mogą przenosić taktyczne bomby jądrowe, ale o nowoczesnej konstrukcji – niewielkie rozmiarami i odporne na czynniki klimatyczne. Takich KRL-D nie będzie posiadać jeszcze bardzo długo.
W świetle powyższych stwierdzeń jedynym sposobem na zwiększenie liczby celów, pozostających w zasięgu północnokoreańskiej broni, jest stworzenie morskich wyrzutni rakiet balistycznych o sprawdzonej niezawodności, a więc o niewielkim zasięgu. Można rozmieścić je na pokładach okrętów nawodnych, a nawet statków, ale są one łatwe do identyfikacji, śledzenia i ewentualnego zniszczenia. Trudno więc dziwić się działaniom Pjongjangu, mającym na celu stworzenie okrętów podwodnych uzbrojonych w rakiety balistyczne.