8 listopada Departament Obrony Stanów Zjednoczonych poinformował o zawarciu z koncernem Textron Systems Corp. umowy na budowę kolejnej partii poduszkowców desantowych typu SSC (Ship to Shore Connector), znanych także jako LCAC-100.

Podpisana umowa opiewa na kwotę 394,3 mln USD i w jej ramach, do sierpnia 2030 roku, Textron dostarczyć ma dziewięć kolejnych jednostek o numerach burtowych od LCAC 123 do LCAC 131. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że poprzednia umowa obejmująca budowę 15 poduszkowców opiewała na kwotę 386 mln USD i zawarta została 16 kwietnia 2020 roku (Textron z kolejnym zleceniem na produkcję LCAC/ZBiAM.pl).

Celem zainicjowanego w 2015 roku programu SSC jest dostarczenie US Navy łącznie 73 poduszkowców desantowych nowego typu i zrealizowanie wymiany pokoleniowej amerykańskich jednostek desantowych znanych jako LCAC (Landing Craft, Air Cushion). Wszystkie prace realizowane są w należących do koncernu Textron Marine & Land System (lidera zespołu realizującego program SSC, współpracującego z koncernami L-3 Communication oraz Alcoa Defense) w Nowym Orleanie w stanie Luizjana. Budowę prototypowej jednostki (przyszłego LCAC-100), rozpoczęto w połowie listopada 2014 roku i według oryginalnego planu miał on wejść do służby w lutym 2017 roku, podczas gdy flotylla wszystkich zamówionych jednostek miała osiągnąć pełną gotowość operacyjną w 2027 roku. Wkrótce jednak harmonogram zweryfikowano, przekładając oddanie LCAC-100 na maj 2017 roku. Jednak próby zdawczo-odbiorcze, z wynikiem pozytywnym, zakończył on dopiero 17 grudnia 2021 roku, a przekazanie odbiorcy nastąpiło dopiero 6 lutego 2022 roku, co oznacza ponad 3-letnią zwłokę.

Nowe poduszkowce legitymują się wypornością pełną 180,57 ton przy wymiarach, wykonanego ze stopu aluminium (typu 5083), kadłuba 27,98 (24,5 m w stanie wypornościowym) x 14,5 m (13,3 w stanie wypornościowym). Wysokość jednostki poruszającej się na poduszce powietrznej (ze złożonym masztem to  8,05 m. Obie burtowe nadbudówki, wraz z modułami kryjącymi zarówno silniki jak i przekładnie wykonano z kolei ze stopów aluminium 5454-H32, podczas gdy wszystkie wzmocnienia wykonano z aluminium 5454-H111. W konstrukcji jednostek poza stopami lekkimi wykorzystano także materiały kompozytowe w postaci polimerów zbrojonych różnymi włóknami FRP (Fibre-Reinforced Polymer). Wykonano z nich m.in. osłony wentylatorów napędowych, nośnych, wałów napędowych, a także sterów kierunku. Pokład ładunkowy charakteryzuje się wymiarami 20,42 x 8,23 m i powierzchnią roboczą 168,05 m². Dopuszczalna masa przewożonego ładunku bez potrzeby przeciążenia konstrukcji, wynosi 74 tony. Jest to wielkość dobrana tak, by możliwy był transport najcięższego czołgu podstawowego M1 Abrams we wszystkich jego odmianach, wraz z trałem przeciwminowym TWMP (Track Width Mine Plow). Zamiennie na pokładzie można zainstalować moduł mieszkalny PTM (Personnel Transport Modules) dla maksymalnie 145 w pełni wyekwipowanych żołnierzy lub 54 żołnierzy na noszach. W przypadku konieczności ewakuacji ludności cywilnej PTM może pomieścić do 180 ludzi.

Uzbrojenie opisywanych poduszkowców, podobnie jak starszych kuzynów, jest mniej niż symboliczne i składa się z dwóch podstaw morskich Mk 93 dla WKM t. M2HB kal. 12,7 mm, karabinów maszynowych M60/M240 kal. 7,62 mm lub zamiennie granatników automatycznych Mk 19 Mod 3 kal. 40 mm. Układ napędowy nowych poduszkowców składa się z czterech, dwuwałowych turbin gazowych Rolls-Royce MT-7 o mocy po 3898 kW/5300 KM (umieszczonych po dwie na burcie równolegle do płaszczyzny symetrii kadłuba). Poprzez dwie dwustopniowe przekładnie zbiorczo-redukcyjne obracają one dwoma sześciołopatowymi śmigłami (o średnicy 3581 mm), zapewniającymi ruch postępowy, oraz dwoma wirnikami nośnymi (o średnicy 1750 mm). Tak skonfigurowany układ napędowy umożliwia poruszanie się poduszkowców (z maksymalnym ładunkiem i falach o wysokości 1,4 m) z prędkością 35 węzłów. Utrzymanie właściwego kursu, a także zwiększenie możliwości manewrowych realizowane jest z wykorzystaniem obrotowych dysz kierunkowych (działające jak stery strumieniowe) oraz czterech sterów płytowych (po dwa na śmigło).  Najważniejszą modyfikacją w kwestii napędu SSC było maksymalne jego uproszczenie w stosunku do poprzedników. Najlepszym przykładem tego typu działań jest zmniejszenie przekładni redukcyjnych i odcinków wałów napędowych odpowiednio do dwóch i czterech (wykonanych z materiałów kompozytowych) podczas gdy oryginalne poduszkowce typu LCAC miały osiem przekładni i 12 stalowych odcinków wałów napędowych. Poduszkowce typu SSC otrzymały nowo zaprojektowane fartuchy wykorzystane wcześniej w trakcie modernizacji LCAC (The Deep Skirt). Generują one zdecydowanie niższe opory, charakteryzując się przy tym zwiększoną o 25% trwałością przy niższych o 20% kosztach zakupu oraz skróceniem o 30% czasu ich serwisowania.