10 lipca władze Stanów Zjednoczonych i Republiki Federalnej Niemiec wydały wspólne oświadczenie dotyczące rozmieszczenia na terenie Niemiec amerykańskich systemów artylerii rakietowej dalekiego zasięgu.

Amerykańskie oddziały uzbrojone w systemy Typhon (a z czasem być może i inne) trafią do Niemiec w 2026 r. Zgodnie z komunikatem Waszyngtonu i Berlina, systemy które trafią do Europy „będą mieć znacznie większy zasięg niż obecnie używane w Europie systemy artyleryjskie”, zaś ich wysłanie do Europy ma być demonstracją „zaangażowania Stanów Zjednoczonych Ameryki w NATO i we wspólne odstraszanie europejskie”. W tekście oświadczenia sprecyzowano, że amerykańska artyleria rakietowa będzie dysponować pociskami SM-6 (jest to wprawdzie system obrony przeciwlotniczej i to raczej morski niż lądowy, ale można go też wykorzystać do rażenia odległych celów lądowych i morskich), BGM-109 Tomahawk i, opracowywanymi dopiero, pociskami hipersonicznymi. Oddział będzie wielkości dywizjonu (Long-Range Firing Battalion, dosł. batalion prowadzący ogień na duże odległości) i będzie wchodził w skład europejskiej 2. Wielodomenowej Grupy Zadaniowej (2nd Multi-Domain Task Force, jedna z docelowo pięciu takich grup w ramach US Army – trzy kolejne będą stacjonować w rejonie Pacyfiku, jedna – w Fort Liberty w Karolinie Północnej). Podobnie, jak w przypadku pozostałych czterech, formowanie 2nd MTDF zostanie zakończone do roku podatkowego 2028.

W ramach dywizjonu LRFB funkcjonować będą baterie Mid-Range Capability (wyrzutnie Typhon do SM-6 i Tomahawków) oraz Long-Range Hypersonic (do pocisków hipersonicznych). Baterie MRC mają wypełniać lukę pomiędzy pociskami PrSM do wyrzutni M270 MLRS i M142 HIMARS (zasięg, zależnie od wersji, do 499 km, 650-700 km lub nawet do 1000 km w przypadku wersji ER) a pociskami hipersonicznymi bazowania lądowego z baterii LRH. Wobec kilku nieudanych prób, osiągnięcie gotowości operacyjnej przez tę ostatnią broń (pociski hipersoniczne o zasięgu do 2776 km trafiły już do amerykańskiej artylerii w 2021 r.) opóźnia się.