Wielkie krążowniki typu Alaska. Wielki krążownik Guam w pełnej krasie podczas ćwiczeń w 1944 r. Fot. NHHC

W 1938 r. w US Navy rozpoczęły się pierwsze prace nad dużymi krążownikami, których charakterystyka nie musiała już być ograniczona traktatowymi limitami. Do służby udało się wejść jedynie dwóm jednostkom nowej podklasy, nazwanej wielkimi krążownikami (large cruiser): USS Alaska (CB 1) i USS Guam (CB 2), zlecenia budowy pozostałych czterech (przy czym budowa Hawaii była dość bliska końca). Nowy typ okrętów stał się przykładem jednej z niewielu pomyłek US Navy. Alaska i Guam, często niesłusznie zaliczane do wymarłej klasy krążowników liniowych, w żaden sposób nie mogły konkurować z szybkimi pancernikami, a były zbyt duże i drogie, aby pełnić funkcje zwykłych krążowników.

Główny powód, dla którego powstały wielkie krążowniki – zwalczanie dość licznie budowanych japońskich krążowników waszyngtońskich działających w roli rajderów oraz informacje o budowie podobnych jednostek w Japonii, w momencie wejścia do służby stracił już rację bytu. Jednak podczas podejmowania decyzji o budowie okrętów, nie wiedziano jak może potoczyć się wojna.
Koncepcja „zabójcy krążowników” przewijała się w różnych flotach niedługo po pojawieniu się pierwszych krążowników waszyngtońskich (wypierających do 10 000 ts i uzbrojonych w armaty kal. 203,4 mm). W 1924 r. we francuskiej marynarce rozpoczęły się pierwsze dyskusje o konieczności budowy dużego okrętu bojowego. Ze względu na ubogi budżet oraz brak realnego zagrożenia ze strony potencjalnych przeciwników (Włochy i Niemcy), zdecydowano o budowie jednostki o wyporności standardowej zaledwie 17 500 ts, określanej mianem Croiseur de Combat (najbliższym tłumaczeniem byłby krążownik liniowy). Duża prędkość rzędu 34‑36 węzłów oraz silna artyleria (osiem armat kal. 305 mm) pozwalały na skuteczną ochronę własnych linii żeglugowych przed atakami nieprzyjacielskich krążowników. Pomimo niewielkiej wyporności okręty tej klasy miały otrzymać pancerz chroniący je przed pociskami kal. 203 mm. Wszelkie prace projektowe nad nowymi jednostkami zostały zawieszone w 1928 r., kiedy dowiedziano się o niemieckich planach budowy pancerników „kieszonkowych” typu Deutschland uzbrojonych w armaty kal. 280 mm. Francuskie biura konstruktorskie rozpoczęły prace nad serią różnych projektów okrętów o wypornościach standardowych od 23 000 do 35 000 ts z armatami kal. 305-406 mm. W 1930 r. Conseil Supérieur de la Marine (Urząd Marynarki) sprecyzował wstępną charakterystykę nowej jednostki. W związku z koniecznością zastosowania silniejszego opancerzenia, które zapewniałoby obronę przeciwko pociskom kal. 280 mm, wyporność standardowa nowego okrętu wzrosła do 25 000 ts. Odpowiedzią na rosnące zagrożenie ze strony lotnictwa było zastosowanie rozbudowanego systemu ochrony przeciwtorpedowej oraz odpowiednio silnego pokładu pancernego. Oczywiście wszystkie wyżej wymienione czynniki wpłynęły na zmniejszenie wymagań odnośnie prędkości maksymalnej, określoną już tylko na 30 w. Pomimo tego nie udało się utrzymać założonej wyporności, która wzrosła do 26 500 ts. I tak projekt „zabójcy krążowników” przerodził się w mały pancernik – późniejszą parę typu Dunkerque.
Prawie identyczną drogą podążyły amerykańskie biura konstrukcyjne, ale wydaje się z gorszym efektem końcowym. W marcu 1938 r. sekretarz marynarki zlecił Radzie Głównej (General Board) opracowanie koncepcji „zabójcy krążowników” uzbrojonego w 6 armat kal. 10 cali (254 mm). Dość szybko zgodzono się na zmianę kalibru na 12 cali (305 mm), przede wszystkim ze względu na pozostające w służbie pancerniki typu Wyoming (w sł. od 1912 r.), które posiadały właśnie takie uzbrojenie. Nowe armaty planowano jednak przystosować do strzelania pociskami superciężkimi. Tańszą alternatywą był okręt uzbrojony w 12 armat kal. 8 cali (203 mm).