Start pary rozpoznawczych Mi-2R. Tylne prawe okno, w którym jest montowany aparat fotograficzny jest obudowane w górnej części oraz na jego przednim boku specjalnie wyprofilowaną blachą, której zadaniem jest ochrona obiektywu od refleksów świetnych.

Głównymi walorami śmigłowca są: możliwości pionowego startu i lądowania oraz zawiśnięcia; manewrowanie we wszystkich kierunkach i lądowanie na małej powierzchni; wykonywanie lotu bezpośrednio nad ziemią (wodą), wierzchołkami drzew lub dachami budynków. Stworzenie statku powietrznego posiadającego kompleks tych cech okazało się zadaniem niezwykle trudnym, ponieważ teoria śmigłowca jest znacznie bardziej skomplikowana niż teoria samolotu. Użycie śmigłowców w latach drugiej wojny światowej miało charakter eksperymentalny, stanowiło jednak ważny krok w dziedzinie praktycznego ich zastosowania w działaniach bojowych. Szerokie zastosowanie cywilne i wojskowe śmigłowce znalazły dopiero w latach 50. i 60. ubiegłego wieku.

Ważnym wydarzeniem mającym wpływ na wyposażenie lotnictwa polskiego w wiropłaty było podjęcie w 1956 r. w zakładach WSK „PZL-Świdnik” produkcji licencyjnego wielozadaniowego śmigłowca lekkiego Mil Mi-1 (SM-1). Proces wprowadzania wiropłatów był przesądzony ogólną tendencją rozwojową, ale fakt zlokalizowania w kraju wielkiej wytwórni proces ten przyspieszył i ułatwił. Śmigłowce SM-1 i ich krajowa modyfikacja SM-2 zaczęły wchodzić do wyposażenia kolejnych jednostek polskiego lotnictwa wojskowego – odpowiednio – od 1957 r. i od 1961 r. W ZSRR zakupiono także w tym czasie i wdrożono śmigłowce transportowe średnie Mil Mi-4 (1958 r.). Nadzór nad ich wdrożeniem do użytku sprawował Wydział Lotnictwa Transportowego i Łącznikowego Dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju.

Od początku swojej służby Mi-2R stacjonują w dwóch bazach lotnictwa wojsk lądowych. 49. BL i 56. BL. Na zdjęciu maszyna tego typu należąca do jednostki z Inowrocławia.

W kręgach decyzyjnych Sił Zbrojnych PRL stopniowo kształtowała się koncepcja szerszego wprowadzenia śmigłowców do polskiej armii. Efektem przeprowadzonych analiz było przyjęcie perspektywicznej koncepcji tworzenia nowej formacji lotniczej, nowego rodzaju lotnictwa; dała ona impuls do wieloletnich działań organizacyjnych, szkoleniowych i taktycznych. Przełomem stał się rok 1963, kiedy przystąpiono do formowania nowego rodzaju lotnictwa wojskowego. Skokową zmianą jakościową było przejście od małych struktur eskadrowych do pełnowymiarowych pułków lotniczych. Utworzono pierwsze duże jednostki, przeznaczone do bezpośredniego współdziałania z wojskami lądowymi:

• 56. Pułk Śmigłowców w Inowrocławiu przeznaczony dla Śląskiego Okręgu Wojskowego, wyposażony wyłącznie w SM-1 i SM-2;
• 47. Pułk Lotnictwa Łącznikowo-Sanitarnego w Modlinie, ze zróżnicowanym sprzętem, odpowiednim do zadań wynikających z przeznaczenia jednostki: 1. eskadra łącznikowa – samoloty tłokowe Jak-12, 2. eskadra łącznikowo-sanitarna – śmigłowce SM-1 i SM-2, 3. eskadra transportowa – śmigłowce Mi-4;
• 32. Pułk Rozpoznania Artyleryjskiego w Sochaczewie, którego 1. eskadra została wyposażona w samoloty odrzutowe Lim-2, Lim-2R i SBLim-1Art, a 2. eskadra – w śmigłowce SM-1 i SM-2.

W tym czasie 56. Pułk Śmigłowców i pierwsze dwa klucze śmigłowców brygad rakiet operacyjno-taktycznych zostały operacyjnie podporządkowane Szefostwu Wojsk Rakietowych i Artylerii. W następnych latach utworzono dalsze duże jednostki, a mianowicie:

• 49. Pułk Śmigłowców w Pruszczu Gdańskim przeznaczony dla Pomorskiego Okręgu Wojskowego, sformowany w 1967 r., wyposażony w wiropłaty Mil Mi-2, których licencyjne wytwarzanie uruchomiono w Polsce w WSK „PZL--Świdnik” w 1965 r.;
• 37. Pułk Śmigłowców Transportowych w Łęczycy, sformowany w 1971 r., posiadający na stanie Mi-4 i Mi-8 (te ostatnie zakupiono w ZSRR i wprowadzono do użytku w 1967 r.).
  W 1968 r. dokonano reorganizacji 32. Pułku Rozpoznania Artyleryjskiego. Do Inowrocławia przeniesiono eskadrę śmigłowców, a w jej miejsce w Sochaczewie utworzono eskadrę wyposażoną w samoloty Lim-2 i Lim-2R. Następnie sformowano trzecią eskadrę, która otrzymała samoloty SBLim-2Art i sochaczewska jednostka zmieniła nazwę na 32. Pułk Lotnictwa Rozpoznania Taktycznego i Artyleryjskiego.

Po raz pierwszy w terminologii wojskowej i dokumentach normatywnych oficjalna nazwa: Lotnictwo Wojsk Lądowych, pojawiła się w 1971 r. wraz z utworzeniem Oddziału LWL w Dowództwie Wojsk Lotniczych (od 1968 r. w DWLot istniał Wydział Lotnictwa Śmigłowcowego) oraz zmianami organizacyjnymi w 49. Pułku Śmigłowców, który otrzymał nazwę pułku lotnictwa wojsk lądowych (plwl). W 1973 r. taką nazwę przybrał również 56. Pułk Śmigłowców, co związane było z wyposażeniem tych jednostek w uzbrojone śmigłowce Mi-2. Wobec ilościowego wzrostu sprzętu oraz jakościowej zmiany nowego rodzaju lotnictwa, w 1973 r. na bazie Oddziału LWL w Dowództwie Wojsk Lotniczych powołano Szefostwo Lotnictwa Wojsk Lądowych i Lotnictwa Transportowego.

Ze względu na gwałtownie zwiększające się zapotrzebowanie na pilotów śmigłowców, 47. Pułk Lotnictwa Łącznikowo--Sanitarnego podporządkowano Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, zmieniając przeznaczenie i nazwę na szkolny pułk śmigłowców. W 1977 r. jednostka została przeniesiona z Modlina do Nowego Miasta nad Pilicą. Z czasem wycofano z użytku SM-1 i SM-2, dokonując wymiany na śmigłowce Mi-2, o większych możliwościach. Proces ten zakończono w pierwszej połowie lat 80.

Lotnictwo rozpoznawcze wojsk lądowych zostało zorganizowane w klucze śmigłowców rozpoznawczych, które wchodziły w skład pułków lotnictwa wojsk lądowych, mających w swoim składzie pięć dywizyjnych eskadr śmigłowców rozpoznawczo-łącznikowych, jedną armijną eskadrę śmigłowców i samolotów łącznikowych oraz dwa klucze śmigłowców na usługi brygad rakiet operacyjno-taktycznych. Każda dywizyjna eskadra śmigłowców miała w swoim składzie trzy klucze: łącznikowy, rozpoznawczo-transportowy i rozpoznania artyleryjskiego (poza tym składała się ona z dowództwa i sztabu, polowego zespołu fotograficznego, obsługi technicznej śmigłowców, plutonu zabezpieczenia dowodzenia oraz plutonu zaopatrzenia). Ogółem eskadra posiadała dziewięć wiropłatów. W skład załogi śmigłowca rozpoznawczego wchodził pilot i nawigator.

Dywizyjne eskadry śmigłowców przewidywane były do wykonywania zadań rozpoznawczych, transportowych i łącznikowych (rozpoznanie, obserwacja i kontrola pola walki, dowodzenie i łączność, zadania łącznikowe, korygowanie ognia artylerii, transport, przewóz grup specjalnych, ewakuacja medyczna) na korzyść związków taktycznych wojsk lądowych na zasadzie podporządkowania operacyjnego dowódcom dywizji (pancernych i zmechanizowanych) na okres działań bojowych.