16 lutego w stoczni Lungtech Shipbuilding w Su’ao w powiecie Yilan w północno-zachodniej części Tajwanu odbyła się uroczystość nadania imienia oraz wodowania najnowszej korwety rakietowej Hsu Chiang (PGG 621) typu Tuo Chiang (Túo Jiāng).

Hsu Chiang jest trzecią jednostką seryjną, określaną jako Improved Tuo Chiang (a czwartą w ogóle), zbudowaną w awangardowym i rzadko stosowanym w konstrukcji okrętów uderzeniowych układzie WPC (Wave Piercing Catamaran), który zoptymalizowany jest do uzyskiwania wysokich prędkości. Jedynymi zachodnimi jednostkami wojskowymi o zbliżonym kształcie kadłuba są: amerykańska szybka jednostka transportowa HSV-2 Swift i Australijski Jervis Bay (AKR-45). Jedynymi uderzeniowymi okrętami są natomiast chińskie ścigacze rakietowe typu Houbei (Type 022), których zbudowano aż 82. Te ostatnie są jednak niemal trzykrotnie mniejsze od swoich braci ze „zbuntowanej” prowincji, wypierają bowiem zaledwie 220 ton wobec 685 ton seryjnych Túo Jiāngów.

Prototypowy Túo Jiāng (PGG 618) jest o ponad 100 ton lżejsza i wypiera 567 ton. Projekt najnowszej generacji jednostek uderzeniowych dla Marynarki Wojennej Republiki Chińskiej powstał w wyniku kooperacji pomiędzy Naval Shipbuilding Development Center (NSDC) a Ship Ocean Industries R&D Center (SOIC), prowadzonej w ramach programu rozwojowego znanego jako Hsun Hai (który stał się również dawcą nazwy dla całej rodziny nowych okrętów). Prototypowa jednostka banderę podniosła 23 grudnia 2014 roku i przez kolejne siedem lat pozostawała jedynym przedstawicielem swojego typu. Dopiero 27 lipca 2021 roku do służby wprowadzono kolejną jednostkę  Ta Chiang (PGG 619), którą zbudowano już według mocno zmodyfikowanego projektu często określanego jako Improved Tuo Chiang. Obecnie w różnej fazie ukompletowania znajdują się dwie kolejne jednostki tego typu (z bohaterem niniejszego tekstu włącznie).

Główne uzbrojenie ofensywne korwet typu Improved Tuo Chiang (zdjęcie wykonano na pokładzie Ta Chiang PGG 619). Na pierwszym planie pojedynczy kontener dla pocisków Hsiung Feng III, dalej dwa pojemniki startowe dla Hsiung Feng II oraz dwa czterokomorowe pojemniki dla pocisków TC-2N (pomiędzy pojemnikami pocisków Hsiung Feng II). Fot. Central News Agency

Budowę Hsu Chianga rozpoczęto 28 grudnia 2021 roku. Zarówno kadłub, jak i nadbudówka tej jednostki wykonane zostały ze stopów aluminium. Przy wymiarach 65,0x14,8x2,1 m wypierają one 685 ton. Inżynierowie przyłożyli sporo uwagi do ograniczenia najważniejszych pól fizycznych w tym m.in. skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego (SPO) oraz sygnatury w podczerwieni. Pierwsze uzyskano dzięki odpowiedniemu pochyleniu powierzchni nadbudówek oraz częściowego pokrycia ich materiałami absorbującymi promieniowanie elektromagnetyczne (RAM), a także poprzez umieszczenie całego uzbrojenia ofensywnego wewnątrz zagłębień w stropie nadbudówki. Kwestię ograniczenia śladu cieplnego rozwiązano poprzez chłodzenie spalin. Cechą charakterystyczną tajwańskiego projektu jest sporej wielkości nadbudówka, zajmująca środkową część kadłuba, na dachu której rozmieszczono wyrzutnie dla trzech różnych systemów rakietowych, z których dwa to pociski przeciwokrętowe (to jedyny przypadek na świecie gdzie zdecydowano się na tego typu rozwiązanie). Są to poddźwiękowe CSIST Hsiung Feng II (8 kontenerów, zasięg w wersji Block to 135 Mm, prędkość 0,85 Mach, głowica bojowa 180 kg) oraz supersoniczne CSIST Hsiung Feng III (4 kontenery, zasięg 250 Mm, prędkość 2,4 Mach, głowica 225 kg). Kolejne 16 kontenerów należy do pocisków przeznaczonych do zwalczania środków napadu powietrznego typu TC-2N o zasięgu 16,2 Mm (głowica bojowa 22 kg). Pozostałe uzbrojenie jest już bardziej klasyczne i składa się z pojedynczej armaty Leonardo 76 mm L/62 SR oraz zestawu artyleryjskiego Raytheon Phalanx Mk 15 Block 1B.

Najważniejszą i najłatwiej dostrzegalną różnicą pomiędzy jednostką prototypową a kolejnymi jest umieszczona na rufie antena trójwspółrzędnego radaru NCSIST CS/MPQ-90 Sea Bee Eye o zasięgu do 31 Mm. Na rufie wydzielono lądowisko mogące przyjąć śmigłowiec o masie do 10 ton. Napęd tych jednostek składa się z czterech silników wysokoprężnych MTU 20V4000 M93L o mocy po 4300 kW, które napędzają cztery pędniki wodnostrumieniowe MJP CSU 850. Umożliwia to rozpędzenie korwet do prędkości 45 węzłów. Zasięg wynosi 1800 Mm. Wielkość ta określona została nieprzypadkowo, jest on bowiem wystarczający, by wykonać rejs patrolowy do wyspy Taiping (spornego terytorium z Chinami kontynentalnymi) leżącej w archipelagu Spratly na Morzu Południowo Chińskim, gdzie Tajwan rozbudowuje infrastrukturę, w tym port morski i lotniczy. Załogę stanowi zaledwie 41 osób.

17 lutego z kolei oficjalnie otworzono koperty z ofertami w związku ze zleceniem przez Ministerstwo Obrony Tajwanu budowy pięciu kolejnych korwet tego typu. Całkowity koszt ich pozyskania wraz z uzbrojeniem i wyposażeniem oszacowano na 1,2 mld USD przy czym koszt jednostkowy to 248,8 mln USD.