Podczas tegorocznego 16tego już międzynarodowego salonu zbrojeniowego IDEF 2023 odbywającego się w dniach 25 – 28 lipca w Istambule w centrum kongresowym Tüyap Fair, można było po raz pierwszy zobaczyć m.in. dwa rodzaje uzbrojenia minowego.

Pierwszym zaprezentowanym tego typu wzorem uzbrojenia była mina denna opracowana w ramach zainicjowanego jeszcze w 2011 roku, przez Siły Morskie  Turcji, programu Malaman. Prace realizowane były wspólnie przez koncern TÜBİTAK Savunma Sanayii Araştırma ve Geliştirme Enstitüsü oraz KoçSavunma - oddział największego tureckiego konglomeratu przemysłowego Koç Holding A.Ş. Jego celem było stworzenie uzbrojenia, które można stawiać z pokładu okrętów nawodnych, podwodnych oraz zrzucać z samolotów i śmigłowców.

Malaman legitymuje się wymiarami 1800 x 533 mm (dzięki czemu można je stawiać z wyrzutni torpedowych) oraz masą 600 kg. Masa materiału wybuchowego nie została dokładnie podana jednak wymieniana jest wartość pomiędzy 25 a 30 kg oktogenu (HMX) produkowanego przez zakłady należące do koncernu Roketsan Roket Sanayii ve Ticaret A.S. Można ją stawiać na głębokościach do 100 m. Układ inicjujący detonację składa się z czujników mierzących sygnaturę akustyczną, magnetyczną oraz ciśnienie dzięki czemu możliwe jest precyzyjne określenie obiektu, który ma zostać „zaatakowany” co w połączeniu z zaimplementowanymi algorytmami „smart” wykluczyć ma możliwość porażenia jednostki sojuszniczej lub cywilnej.

Drugą nowością zaprezentowaną tym razem przez koncern zbrojeniowy MKE Inc. (Makine ve Kimya Endüstrisi Inc.) jest szybująca mina denna Uça. Powstała ona z połączenia korpusu bomby lotniczej Mk 84 z opracowanym przez koncern TÜBİTAK Savunma Sanayii Araştırma ve Geliştirme Enstitüsü układem naprowadzania Gökce. W prace nad tym projektem zaangażowany jest także wspomniany wcześniej Koç Holding A.Ş. Deklarowany zasięg zrzutu wynieść ma nawet 70 km (choć nie ujawniono pułapu z którego miałoby to nastąpić).

Szybująca mina denna Uça. Fot. Miroslav Gyűrösi

Uça charakteryzuje się średnicą 460 mm. Po zrzucie lot korygowany jest wskazaniami pokładowego układu nawigacji GPS oraz nawigacji inercyjnej. Co ciekawe, korpus miny pokryty jest materiałem absorbującym promieniowanie radiolokacyjne (RAM), dzięki czemu ustalenie dokładnego miejsca upadku pocisku do wody staje się mocno utrudnione. Powierzchnie nośne składają się na chwilę przed uderzeniem w taflę wody, dzięki czemu mina powinna opaść bez ryzyka nadmiernego dryfu. Wg. informacji udostępnionych przez MKE maksymalna głębokość stawiania wynosi 200 m. Uça może być przenoszona przez wszystkie eksploatowane przez Turcję samoloty bojowe oraz bezzałogowe statki powietrzne (UAV) typu Akinci oraz Aksungur.