Pojedynek Bouveta i Meteora. Ostatnia faza bitwy – uszkodzony Bouvet opuszcza akwen bitwy pod żaglami, ścigany przez kanonierkę Meteor.

Działania morskie podczas wojny francusko-niemieckiej w latach 1870-1871 sprowadziły się do kilku zaledwie incydentów o marginalnym znaczeniu. Jednym z nich było starcie koło Hawany, na hiszpańskiej wówczas Kubie, do którego doszło w listopadzie 1870 r. pomiędzy pruską kanonierką Meteor a francuskim awizem Bouvet.

Zwycięska wojna z Austrią w 1866 r. i utworzenie Związku Północnoniemieckiego doprowadziły do sytuacji, w której Prusy stały się naturalnym kandydatem do zjednoczenia całych Niemiec. Na przeszkodzie stały ku temu jedynie dwie sprawy: niechętna zjednoczeniu postawa krajów południowoniemieckich, głównie katolickich, oraz Francja, obawiająca się naruszenia równowagi europejskiej. Chcąc upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, premier Prus, przyszły kanclerz Rzeszy, Otto von Bismarck sprowokował Francję do wystąpienia przeciwko Prusom w taki sposób, że krajom południowoniemieckim nie pozostało nic innego jak przyłączyć się do nich, ułatwiając w ten sposób realizację zjednoczeniowego planu „żelaznego kanclerza”. W rezultacie w wojnie, która oficjalnie wypowiedziana została 19 lipca 1870 r., naprzeciwko Francji stanęły w zasadzie całe Niemcy, choć jeszcze formalnie nie zjednoczone.
Działania wojenne rozstrzygnęły się dość szybko na lądzie, gdzie armia pruska wraz ze swoimi sojusznikami miała wyraźną przewagę, tak liczebną jak
i organizacyjną, nad armią francuską. Na morzu sytuacja wyglądała odwrotnie – miażdżącą przewagą dysponowali Francuzi, którzy od samego początku wojny zablokowali porty pruskie na Morzu Północnym i na Bałtyku. Fakt ten jednak na przebieg działań wojennych nie miał żadnego wpływu poza tym, że do obrony wybrzeży Prusy musiały przeznaczyć jedną dywizję pierwszoliniową i 4 dywizje Landwehry (czyli obrony krajowej). Po klęsce pod Sedanem poniesionej przez Francuzów i po dostaniu się do niewoli samego Napoleona III (2 września 1870 r.), blokada ta została zresztą zdjęta, a eskadry odwołane do macierzystych portów by ich załogi mogły wzmocnić oddziały walczące na lądzie.

Przeciwnicy

Bouvet (jednostki siostrzane to Guichen i Bruat) zbudowany został jako awizo II klasy (Aviso de 2ème classe) z myślą o służbie w koloniach, z dala od wód ojczystych. Ich projektantami byli Vésigné i La Celle. Z racji zbliżonych parametrów taktyczno-technicznych często klasyfikowany jest także jako kanonierka, zaś w literaturze anglosaskiej jako slup. Zgodnie ze swoim przeznaczeniem był jednostką względnie szybką o stosunkowo dużym kadłubie oraz niezłej dzielności morskiej. Bezpośrednio po zakończeniu budowy skierowany został w czerwcu 1866 r. na wody meksykańskie, gdzie wszedł w skład stacjonującej tam eskadry wspierającej działania francuskiego korpusu ekspedycyjnego.
Po zakończeniu „awantury meksykańskiej” Bouvet odesłany został na wody haitańskie, a tam miał w razie potrzeby bronić francuskich interesów podczas trwającej w tym kraju wojny domowej. Od marca 1869 r. stacjonował na stałe na Martynice, gdzie zastał go wybuch wojny francusko-pruskiej.
Meteor był jedną z ośmiu kanonierek typu Chamäleon (Camäleon, wg E. Grönera) zbudowanych dla marynarki pruskiej w latach 1860-1865. Stanowiły one powiększoną wersję 15 kanonierek typu Jäger wzorowanych z kolei na brytyjskich „kanonierkach krymskich”, konstruowanych w czasie wojny krymskiej (1853-1856). Tak jak one, kanonierki typu Chamäleon zamówiono z myślą o działaniach na płytkich wodach przybrzeżnych. Ich głównym celem było wspieranie własnych oddziałów lądowych i rażenie celów na brzegu, stąd też cechowały się niewielkim, ale mocno zbudowanym kadłubem, na którym można było zamontować bardzo silne jak na jednostkę tej wielkości uzbrojenie. By móc skutecznie działać na płytkich wodach przybrzeżnych miały płaskie dno, co jednak poważnie pogarszało ich dzielność morską na otwartych akwenach. Także prędkość nie była mocną stroną tych jednostek, bo choć teoretycznie mogły one osiągnąć 9 węzłów, to jednak już przy nieco większej fali, z racji swoich złych właściwości żeglugowych, spadała ona do co najwyżej 6-7 w.
Ze względu na problemy finansowe, prace wykończeniowe na Meteorze przeciągnęły się aż do 1869 r. Po wejściu kanonierki do służby, została ona od razu we wrześniu wysłana na Karaiby, gdzie miała reprezentować niemieckie interesy. Latem 1870 operowała na wodach wenezuelskich, a jej obecność miała m.in. skłonić tamtejszy rząd do spłaty zobowiązań zaciągniętych wcześniej wobec rządu pruskiego.