Armaty rewolwerowe Oerlikon. 35 mm automatyczna armata morska Oerlikon Millennium.

Firma Rheinmetall Air Defence AG (wcześniej Oerlikon Contraves), część niemieckiej Rheinmetall Group, ma długą tradycję w zakresie konstruowania i produkcji systemów obrony przeciwlotniczej, wykorzystujących armaty automatyczne.

Należąca do niej marka Oerlikon jest od ponad 100 lat dobrze znana na całym świecie i jest synonimem najwyższej jakości i takowych parametrów w swej kategorii uzbrojenia lufowego. Armaty automatyczne Oerlikon odnosiły i odnoszą znaczące sukcesy na światowych rynkach i zyskały uznanie wielu użytkowników. Z tego powodu były chętnie kupowane i dostarczane klientom na cały świecie, produkowane w macierzystych zakładach, ale także wytwarzane na licencji. Na podstawie wymagań, opracowanych przez Siły Zbrojne Szwajcarii w latach 60. XX wieku, dotyczących armaty przeciwlotniczej o wyższym prawdopodobieństwie trafienia, opracowano pierwszą generację dwulufowego zestawu 35 mm armat i uzyskano sumaryczną szybkostrzelność 1100 strz./min. W następnych latach kaliber 35 mm został przyjęty przez wielu użytkowników jako podstawowy dla ich lufowej obrony przeciwlotniczej. Armaty automatyczne tego kalibru o klasycznej konstrukcji KDA i KDC były i nadal są używane w wielu przeciwlotniczych zestawach artyleryjskich, jak np. w niemieckim samobieżnym zestawie Gepard, czy rodzinie holowanych zestawów Oerlikon Twin Gun (Oerlikon GDF). Kaliber 35 mm został wybrany, ponieważ zapewnia optymalną relację pomiędzy donośnością, masą armaty i szybkostrzelnością w porównaniu z armatami 20, 40 i 57-milimetrowymi. Przez kolejne lata 35 mm armaty były ulepszane, opracowywana była także nowa amunicja (SAPHEI – odłamkowo-zapalająco-przeciwpancerna, z wymuszoną fragmentacją i programowalna). Aby sprostać nowym zagrożeniom
symetrycznym i asymetrycznym (szybkie pociski lotnicze, pociski artyleryjskie, granaty moździerzowe i rakiety niekierowane, czyli tzw. cele typu RAM, a także powolne i niewielkie cele, jak bezzałogowce) opracowano pod koniec lat 90. XX wieku rewolwerową armatę KDG, zdolną do wystrzeliwania
1000 pocisków na minutę. W porównaniu z poprzednimi modelami, osiągającymi szybkostrzelność 550 strz./min, w KDG niemal podwojono szybkostrzelność z jednej lufy, co zwiększyło jej zdolność rażenia celów. Oprócz zalet operacyjnych, obracający się bęben rewolwerowy jest bardziej niezawodny niż poprzednie rozwiązanie polegające na odrzucie zamka. Aby osiągnąć krótki czas pomiędzy wystrzałami (MTBS), szczególną uwagę zwrócono na rozwiązanie magazynów i prowadnic amunicyjnych. Mniej złożona konstrukcyjnie od poprzednich armat KDA/KCC, KDG doskonale nadawała się do opracowania armaty morskiej GDM 008 Millenium i jej lądowej „siostry” GDF 008, o masie o połowę niższej w porównaniu do armat o podobnej balistyce. Opracowano także półstacjonarną wersję do ochrony wysoko wrażliwych obiektów (C-RAM MANTIS), a także samobieżny zestaw Oerlikon Skyranger, który może być montowany na niemal każdym transporterze opancerzonym (np. w układzie 8×8).

Oerlikon Millennium

Najbardziej znanym przykładem morskiego zastosowania, bazującym na rozwiązaniach technicznych armaty rewolwerowej, jest Oerlikon Millennium.
To zaawansowany 35 mm wielozadaniowy i przeznaczony do obrony bezpośredniej system uzbrojenia, skuteczny tak przeciwko celom powietrznym, jak i morskim. Ogromna siła ognia i duża celność (rozrzut poniżej 2,5 mrad) armaty rewolwerowej, w połączeniu z amunicją z programowalnym rozcaleniem Ahead, zapewnia Millennium niszczenie nadlatujących z dużą prędkością celów powietrznych (w tym pocisków przeciwokrętowych) na dystansach trzy-czterokrotnie większych niż w przypadku konwencjonalnych systemów tego typu. Armata Millennium została zaprojektowana w taki sposób, aby zwalczać grupowe, szybkie cele nawodne, takie jak: szybkie kutry, motorówki i skutery wodne poruszające się z prędkością nawet 40 węzłów oraz różne cele nabrzeżne, przybrzeżne bądź znajdujące się na akwenach rzecznych. Millennium jest używana operacyjnie na okrętach Królewskiej Duńskiej Marynarki WojenneMarynarki Wojennej Wenezueli. Udowodniła swoje możliwości w czasie misji Organizacji Narodów Zjednoczonych EUNavFor Atalanta u wybrzeży Somalii. Jej próby przeprowadziła także US Navy.