W zniszczonym miasteczku Düren amerykańska 8. DP, częściowo i czasowo zmechanizowana przydzielonymi transporterami opancerzonymi M3 Half Track z zasobów korpusu, w tle niszczyciel czołgów M10 z 644. Dywizjonu Przeciwpancernego przydzielonego do 8. DP. Początek operacji „Grenade”; luty 1945 r.

Jesienią 1944 r. jak dotąd szybka ofensywa aliantów utknęła niemal w miejscu. Jej ostatnim akordem było wbicie się w głąb Holandii w ramach operacji „Market-Garden”. Później było już powolne wgryzanie się we wroga, zdobycie ujścia Skaldy, wyzwolenie Brabancji w Holandii, zajęcie Akwizgranu i przebijanie się przez Las Hürtgen. Jednakże postępy terenowe były niewielkie. A potem nastąpiła niemiecka kontrofensywa w Ardenach, która zatrzymała natarcie aliantów na blisko dwa miesiące. Kiedy została odparta, a utracony teren odzyskany, Niemcy były już w ruinie, a jednostki mocno osłabione, bez możliwości uzupełnienia ludźmi i sprzętem. Ale Niemcy mieli jeden ważny atut – mieli rzekę Ren, którą trzeba było sforsować, a to było bardzo trudne przedsięwzięcie. Najpierw jednak trzeba było do niej dojść.

Po operacji „Market-Garden”, II Korpus Kanadyjski (dowódca, gen. por. Guy Simonds) w składzie kanadyjska 2. i 3. Dywizja Piechoty (DP), 4. Dywizja Pancerna (DPanc), polska 1. DPanc, kanadyjska 2. Brygada Pancerna (BPanc), holenderska Brygada Zmotoryzowana (BZmot) i 1. Belgijska Brygada Piechoty (BP), podjął ciężkie walki o ujście Skaldy, by odblokować bardzo ważny port morski w Antwerpii. Później polska 1. DPanc, brytyjska 15. Szkocka DP i 51. DP „Highlands” oraz kanadyjska 4. DPanc w składzie II Korpusu Kanadyjskiego przemieszczały się przez Brabancję, a Polacy zdobyli Bredę. W ten sposób oczyszczono z Niemców całą zachodnią część Holandii, na północ od włamania pod Nijmegen. Przeciwnik na tym kierunku był słaby, wykrwawiony w walkach pod Arnhem, a następnie w bitwie o ujście Skaldy. II Korpus Pancerny SS, który sprawił tyle kłopotu dawno został stąd zabrany i skierowany do kontrofensywy w Ardenach.
Ostatecznie, kiedy rozpoczęło się natarcie w Ardenach, II Korpus Kanadyjski został zabrany na południe, na wzgórza na południe od Nijmegen, by zorganizować obronę na tym ważnym odcinku, z którego miała ruszyć ofensywa w kierunku Renu. Polska 1. DPanc została i włączono ją w skład brytyjskiego I Korpusu (gen. por. John T. Crocker), podobnie jak holenderską BZmot i 4. Brygadę Komandosów. Korpus ten, podporządkowany dowództwu 1. Armii Kanadyjskiej (gen. por. Henry D. G. „Harry” Crerar), zajmował pozycje na lewym skrzydle obrony, przebiegającej w poprzek Holandii, wzdłuż Mozy, a dalej wzdłuż południowej odnogi Renu, Waal. Polska dywizja zdobyła miasteczko Moerdijk w listopadzie 1944 r. i została na linii obronnej do kwietnia 1945 r., prowadząc patrole wzdłuż dość szerokiego odcinka obrony, który teraz był kierunkiem pasywnym. Z kolei na prawo od wymienionych jednostek linię obrony trzymała brytyjska 49. DP „West Riding”, kanadyjska 2. BPanc i kanadyjski 18. Pułk Samochodów Pancernych. Dalej obronę trzymała też 15. Szkocka DP i 51. DP „Highland”, obie w składzie brytyjskiego I Korpusu. W styczniu 1945 r., kiedy do Holandii dotarł I Korpus Kanadyjski, to właśnie on zajął obronę po wschodniej stronie, na linii rzeki Waal, która oddzielała wyzwoloną już południowo-zachodnią część Holandii od wciąż okupowanej północno-wschodniej. Włączenie przybyłego z Włoch kanadyjskiego I Korpusu pozwoliło na zluzowanie 15. Szkockiej DP i 51. DP „Highland” oraz przeniesienie ich do brytyjskiego XXX Korpusu (gen. por Brian Horrocks), który zajmował pozycje na wzgórzach na południowy wschód od Nijmegen.

Brytyjscy żołnierze szykują się do natarcia w ramach operacji „Veritable” na swoich pozycjach wyjściowych w Holandii. Będzie to dla nich ostatnia krwawa bitwa w II wojnie światowej.

I tak brytyjski I Korpus (polska 1. DPanc, holenderska BZmot, 4. Brygada Komandosów i początkowo też kanadyjska 4. DPanc, dopóki i ona nie została skierowana w ślad za innymi jednostkami do operacji „Veritable”), I Korpus Kanadyjski (kanadyjskie 1. DP, 5. DP, 1. BPanc) oraz II Korpus Kanadyjski (49. DP „West Riding”, 2. BPanc) trzymały obronę na nieaktywnym odcinku w poprzek Holandii, zaś brytyjski XXX Korpus podporządkowany 1. Armii Kanadyjskiej szykował się do skoku w kierunku Renu.

Brytyjski XXX Korpus był teraz znacznie silniejszy, miał bowiem w swoim składzie sześć dywizji piechoty (kanadyjskie 2. DP i 3. DP oraz brytyjskie 15. Szkocka DP, 43. DP „Wessex”, 51. DP „Highland” i 53. Walijska DP), dywizję pancerną (DPanc Gwardii; w późniejszym okresie operacji „Veritable” doszła kanadyjska 4. DPanc) oraz trzy brygady pancerne: 6. BPanc Gwardii, 8. BPanc i 34. BPanc. W styczniu 1945 r. większość z tych jednostek zreorganizowano oraz uzupełniono ludźmi i sprzętem.