Licencyjna produkcja seryjna samolotow mysliwskich MiG-29 w wersji 9.13 w KRLD miala byc uruchomiona w pierwszych latach dziewiecdziesiatych ubieglego wieku.

Pomimo bardzo słabej gospodarki i prawie całkowitej międzynarodowej izolacji Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (KRLD), jej siły zbrojne pozostają jednymi z największych i najsilniejszych na świecie. Podczas zimnej wojny KRLD otrzymała pomoc wojskową od ZSRR i Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL). Obecnie ta pomoc została całkowicie zatrzymana: ze strony Federacji Rosyjskiej – z powodu niskiej wypłacalności Pjongjangu, ze strony ChRL – z powodu skrajnego niezadowolenia z polityki KRLD. Praktycznie jedynym partnerem na polu militarnym jest Islamska Republika Iranu, z którą jest prowadzona stała wymiana technologii wojskowych.

Do 1905 r. na Półwyspie Koreańskim istniało Cesarstwo Koreańskie. Wtedy to, po zwycięstwie w wojnie rosyjsko-japońskiej, aneksji terytorium Korei dokonała Japonia. Po kapitulacji Japonii w 1945 r. Półwysep Koreański został podzielony przez ZSRR i Stany Zjednoczone na dwie strefy wpływów, oddzielone granicą wzdłuż 38. równoleżnika. Zasadniczą rolę w ustabilizowaniu sytuacji na północ od 38. równoleżnika odegrał Związek Sowiecki, ustanawiając w lutym 1946 r. Tymczasowy Komitet Ludowy Korei Północnej kierowany przez komunistów pod wodzą Kim Ir Sena, który w czasie II wojny światowej walczył jako kapitan Armii Czerwonej w Mandżurii. Na południu władzę objął reżim proamerykańskiego Li Syng Mana, wspieranego przez ultraprawicowe bojówki antykomunistyczne (w czasie II wojny światowej przebywał na terytorium Stanów Zjednoczonych, gdzie w otwartych wystąpieniach ostro krytykował Japonię, co przysporzyło mu licznych zwolenników). W lipcu 1948 r. tamtejsze Zgromadzenie Narodowe wybrało go na prezydenta Republiki Korei (Korei Południowej, formalnie proklamowanej 15 sierpnia). Politycy z północnej części kraju odmówili udziału w zorganizowanych przez ONZ wyborach mających wyłonić władze całej Korei i w odpowiedzi 9 września 1948 r. utworzyli Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną, gdzie premierem został Kim Ir Sen. Koreańczycy z Północy chcieli dokonać rewolucji komunistycznej na Południu przy wsparciu tamtejszych działaczy lewicowych i ZSRR. Li Syng Man zaś chciał likwidacji istniejących na Północy komunistycznych ośrodków władzy. Konflikt doprowadził do wybuchu wojny, rozpoczętej przez KRLD 25 czerwca 1950 r. uderzeniem armii północnokoreańskiej na Południe.

Powstanie lotnictwa wojskowego

Wojska Lotnicze Koreańskiej Armii Ludowej oficjalnie utworzono 20 sierpnia 1947 r. Poprzedzone to zostało powołaniem do życia Aeroklubu Koreańskiego, który odpowiadał za przygotowanie pilotów dla północnokoreańskiego lotnictwa wojskowego. W ramach Aeroklubu powstały trzy ośrodki nauki latania: w Pjongjangu, Sinuiju i Chongjin. Na wymienionych lotniskach stacjonowały sowieckie jednostki lotnicze, które zaczęły szkolenie wskazanych przez koreańskich komunistów kandydatów na samolotach Po-2 i UT-2. Wszystko szło jednak bardzo opornie ze względu na brak tradycji lotniczych w całej Korei. W grudniu 1948 r. proces ten uległ dodatkowemu spowolnieniu w związku z wycofaniem się wojsk sowieckich z Korei Północnej. Zostawiono jednak kilku pilotów-instruktorów z samolotami Po-2 i UT-2. Wojska amerykańskie Koreę Południową opuściły znacznie później – w czerwcu 1949 r.
W marcu 1949 r. podpisano ze Związkiem Sowieckim szereg umów w wyniku których KRLD w krótkim czasie miała otrzymać duże ilości nowoczesnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz pomoc w zorganizowaniu armii. Na ich podstawie jeszcze w tym samym roku północnokoreańskie lotnictwo wojskowe otrzymało 165 samolotów, w tym: 63 myśliwskich (12 Jak-9, 42 Jak-9P, 9 Jak-9W), 67 szturmowych (54 Ił-10, 13 UIł-10), 30 szkolnych (24 Jak-18, 6 Jak-11) i 5 łącznikowych (Po-2). Jak szybkie było tempo dostarczania nowej techniki lotniczej najlepiej świadczy fakt, że już w sierpniu 1949 r. lotnictwo KRLD dysponowało 24 samolotami myśliwskimi Jak-9 i Jak-9P, 24 szturmowymi Ił-10, 18 szkolno-bojowymi Jak-9W i UIł-10 oraz 8 szkolno-treningowymi Jak-18. W roku następnym dostawy kontynuowano, dostarczając kolejnych 239 samolotów, w tym: 118 myśliwskich (72 Jak-9P, 6 Jak-9W, 40 Ła-9), 88 szturmowych (80 Ił-10, 8 UIł-10), 28 szkolnych (22 Jak-11, 6 Jak-18) i 5 łącznikowych (Po-2). Do wybuchu wojny dostarczono 239 samolotów, w tym: 79 myśliwskich Jak-9, 93 szturmowych Ił-10 oraz 67 szkolnych i łącznikowych. Wojska Lotnicze Koreańskiej Armii Ludowej były zorganizowane w Mieszaną Dywizję Lotniczą, w której skład wchodził pułk lotnictwa myśliwskiego, pułk lotnictwa szturmowego i szkolny pułk lotniczy. Pierwszym dowódcą północnokoreańskiego lotnictwa wojskowego był gen. Van Len, a jego sowieckim doradcą płk Aleksander W. Pietraczow (1909-1983; od 1962 r. gen. mjr Wojsk Obrony Powietrznej ZSRR). Ponadto w północnokoreańskim lotnictwie były dwa bataliony lotniczo-techniczne; personel liczył 2829 oficerów i żołnierzy.
W dwa dni po wybuchu wojny, 27 czerwca 1950 r., decyzję o zaangażowaniu armii amerykańskiej w wojnę koreańską podjął prezydent Stanów Zjednoczonych, Harry Truman. Jeszcze tego samego dnia Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła wysłanie do Korei sił międzynarodowych, w których skład wchodzili przede wszystkim Amerykanie. Do 5 września 1950 r. armii Północy udało się zepchnąć broniące się wojska Republiki Korei na maleńki fragment terytorium Półwyspu Koreańskiego wokół miasta Pusan, zamykając siły Korei Południowej i Stanów Zjednoczonych w tzw. worku pusańskim. Obrona trwała do 15 września 1950 r. i zakończyła się kontrofensywą wojsk ONZ i południowokoreańskich, skoordynowaną z lądowaniem wojsk sprzymierzonych pod Inczon i przełamaniem frontu, co zmusiło wojska Korei Północnej do odwrotu.