HMS Mermaid u wybrzeży Singapuru w 1974 r. Fot. Crown Copyright

Na bazie kadłuba wraz z siłownią fregat typów 61/41 (patrz MiO Numer specjalny 4/2016), stocznia Yarrow Shipbuilders w Glasgow zbudowała pojedynczy okręt dla Ghany. Przewidziano dlań nazwę Black Star, a jego głównym zadaniem miało być wypełnianie zadań jednostki flagowej, a także jachtu prezydenckiego. Stępkę „Czarnej Gwiazdy” położono w 1965 r., zaś wodowanie odbyło się 29 grudnia 1966.

Wbrew początkowym założeniom fregata nie została przekazana zamawiającemu. Już w trakcie budowy, 24 lutego 1966 r. w Ghanie doszło do puczu, w wyniku którego sprawujący wówczas władzę prezydent Kwame Nkrumah został obalony i zmuszony do opuszczenia kraju. Po zmianie władzy rząd Ghany podjął decyzję o anulowaniu zamówienia, a jej oficjalnym powodem był znaczny wzrost ceny jednostki powyżej 5 mln GBP (obecnie byłoby to 83,2 mln). Po zwodowaniu nieukończony i niechciany okręt, mający zamiast nazwy jedynie numer stoczniowy 2284, został przeholowany i zacumowany do nabrzeża Rothesay Dock w Clydebank. W kwietniu 1972 r. został on ponownie przeholowany, tym razem do stoczni w Portsmouth, a następnie w Chatham, gdzie rozpoczęto dostosowywanie jednostki do wymagań Royal Navy. Do służby pod banderą Jej Królewskiej Mości okręt wszedł 16 maja 1973 r. otrzymując nazwę HMS Mermaid (pol. syrena) i znak burtowy F 76.
W porównaniu do „dawców” projektu, Mermaid cechował się licznymi zmianami, których wdrożenie całkowicie odmieniło sylwetkę okrętu uniemożliwiając jego bezpośrednie powiązanie z fregatami typów 61/41. Okręt ten miał bowiem nowy kadłub, w konstrukcji którego zrezygnowano z charakterystycznego podwyższenia pokładu dziobowego. Posadowiona na nim nadbudówka także miała odmienną konstrukcję, została ona również przesunięto znacznie bliżej dziobu, przez co w rufowej części powstał długi pokład, wykorzystany jako m.in. lądowisko dla śmigłowca. Sylwetkę Mermaida dopełniał maszt o konstrukcji pełnej oraz nowy, większy komin. Z racji przewidywanych zadań charakterystycznych dla jednostki reprezentacyjnej, wewnątrz nadbudówki wygospodarowano przestrzeń na zabudowę dodatkowych pomieszczeń, a kwestię uzbrojenia potraktowano wręcz symbolicznie. Celem była chęć jak największej redukcji kosztów.