Transporter opancerzony Kurganiec w konfiguracji „defiladowej”.

Związek Radziecki był prekursorem w dziedzinie budowy bojowych wozów piechoty. Były to jednak zawsze wąsko specjalizowane pojazdy, których początkowo niemal nie wykorzystywano jako punkt wyjścia dla wozów o innym przeznaczeniu. Dopiero w przypadku BMP-3 z połowy lat 80. planowano stworzenie na jego bazie licznej rodziny pojazdów bojowych i zabezpieczenia działań, ale przez wiele lat nie było wśród nich transportera opancerzonego.

Dopiero w 2016 r. zademonstrowano prototyp takiej konstrukcji – BT-3F, której przyszłość jest jednak bardzo niepewna. Taką postawę dość łatwo wytłumaczyć. Jeszcze kilkanaście lat temu transporter opancerzony był postrzegany jako pojazd stosunkowo prosty i tani, natomiast bojowy wóz piechoty był konstrukcją znacznie droższą i bardziej skomplikowaną. A transporter powstały na jego bazie dotknęłyby z tego tytułu liczne ograniczenia – tak techniczne, jak i komercyjne. Obecnie od transporterów opancerzonych wymaga się znacznie więcej i od bwp często różnią się tylko słabszym uzbrojeniem oraz uboższym wyposażeniem. Nic dziwnego zatem, że w rodzinie platformy gąsienicowej Kurganiec-25, oprócz bojowego wozu piechoty (opisanego w WiT 5/2017), znalazł się także transporter opancerzony (BTR).
Transporter opancerzony B-10, czyli Obiekt 693, był jedyną z ujawnionych konfiguracji Kurgańca, mającą wykorzystywać krótszy kadłub i układ jezdny z sześcioma parami kół nośnych. Takie rozwiązanie ma proste uzasadnienie: wóz z lekkim stanowiskiem zdalnie sterowanym z 12,7 mm wkm waży mniej niż bwp z wieżą z 30 mm armatą i wyrzutniami przeciwpancernych pocisków kierowanych. Kolejne oszczędności masowe może przynieść zastosowanie nieco uboższego wyposażenia, np. rezygnacja z systemu aktywnej ochrony, co zademonstrowano na BTR Kurganiec podczas defilad w 2015 i 2016 r. Na najstarszych odmianach wozu w tej konfiguracji nie było nawet prostych wyrzutni granatów dymnych, ani czujników systemu ostrzegającego o opromieniowaniu laserem, co oznacza, że ciągle pokutowała wtedy w Rosji opinia, że transporter jest wozem „drugiej kategorii”. Lżejsze miało być także opancerzenie wozu, np. nie przewidywano zastosowania ekranów bocznych. Najwyraźniej koncepcja zastosowania krótszego kadłuba powstała jeszcze w czasach, gdy dla bwp planowano klasyczną, załogową wieżę, której kosz zajmował sporą część przestrzeni przedziału desantowego. W transporterze bez „dużej” wieży miało się mieścić tyle samo żołnierzy desantu, więc kadłub mógł być krótszy. Zastosowanie w bwp wieży bezzałogowej zniwelowało różnicę w objętości kadłuba dostępnej dla desantu. Nie jest jednak wykluczone, że wykorzystanie w transporterze nośnika z siedmioma parami kół nośnych ma charakter tymczasowy i jest związane z chęcią przyspieszenia produkcji „defiladowego” zestawu
Kurgańców, dzięki ich maksymalnej unifikacji.
Główna różnica między bwp i transporterem opancerzonym to uzbrojenie, które w przypadku BTR ma być słabsze, lżejsze i tańsze. Dawniej ta różnica była istotna także z racji obowiązywania traktatu o redukcji sił konwencjonalnych w Europie (CFE), który nakładał na wszystkie kraje ograniczenia dotyczące poszczególnych kategorii pojazdów bojowych. Obecnie traktat CFE jest martwy, a przyczyną różnicowania uzbrojenia i wyposażenia transporterów oraz bwp jest przede wszystkim kwestia kosztów (bwp są znacznie droższe) i możliwość zastosowania transporterów do szerszego spektrum zadań, także transportowych.