Bezzałogowy aparat latający Belar YS SW klasy MALE w układzie dwupłata tandem, napędzany dwoma silnikami tłokowymi z dwułopatowymi śmigłami ciągnącymi.

Fenomen bezzałogowych systemów powietrznych, w tym miniaturowych i wielowirnikowców, nie ominął także Republiki Białorusi. Rozwojem systemów, aparatów wchodzących w ich skład, wyposażenia i uzbrojenia do nich zajmuje się wiele państwowych i prywatnych przedsiębiorstw, a także placówek badawczo-rozwojowych.

Także goście czerwcowej wystawy MILEX-2021 w Mińsku (WiT 7 i 9/2021) mogli zapoznać się z kilkoma nowościami w tym obszarze, nie tylko zresztą pochodzącymi z podmiotów białoruskich, ale także rosyjskich.

Swoją światową premierę miał np. rozpoznawczo-bojowy system bezzałogowy ze śmigłowcem Hunter, który rozwija białoruska firma Indela UAV z Mińska, należąca do holdingu Biespiłotnyje Wiertoloty (UAV Heli). Jego zadaniem ma być: poszukiwanie i niszczenie pojazdów opancerzonych; zwalczanie siły żywej przeciwnika na terenach otwartych oraz zalesionych i zurbanizowanych, a także wykrywanie oraz zwalczanie wolno lecących statków powietrznych, w tym innych bezzałogowców. Wyposażenie awioniczne śmigłowca umożliwia wykonywanie lotów w trybie autonomicznym, jak też zabezpiecza pełny cykl wykorzystania uzbrojenia. Napęd zapewnia silnik spalinowy o mocy 197 kW/268 KM. Średnica wirnika głównego to 7000 mm, długość z wirnikiem 8300 mm, rozpiętość płata 2380 mm, zaś wysokość 2263 mm. Masa własna wynosi 400 kg, standardowy zapas paliwa to 180 kg, a ładunek użyteczny 200 kg. Maksymalną masę startową Huntera określono na 750 kg. Prędkość maksymalna sięga 180 km/h, pułap statyczny 1500 m, a maksymalny 3500 m. W locie na wysokościach 100÷500 m czas przebywania aparatu w powietrzu sięga dziewięciu godzin. Prędkość wznoszenia to 8 m/s. Maksymalną prędkość wiatru podczas startu i lądowania śmigłowca określono na 15 m/s.

Swoją premierę na wystawie MILEX-2021 miał rozpoznawczo-bojowy śmigłowiec bezzałogowy Hunter.

Wystawiony prototyp śmigłowca był uzbrojony w ruchome stanowisko z 7,62 mm karabinem maszynowym PKT, umieszczonym pod nosową częścią kadłuba, a także w dwa zasobniki do łącznie ośmiu rakiet niekierowanych, podwieszone na końcach skrzydeł. Zasobnik amunicyjny w kadłubie maszyny mieści maksymalnie 550 nabojów do karabinu maszynowego. Istnieje też możliwość podwieszenia pod kadłubem 16 bomb przeciwpancernych o masie po 2,5 kg.

Elementem wyposażenia śmigłowca Hunter jest system samoobrony, składający się ze: stacji ochrony przed pociskami „powietrze–powietrze” i „ziemia–powietrze” naprowadzanymi radiolokacyjnie, stacji ostrzegającej przed opromieniowaniem, radaru monitorującego strefę wokół maszyny oraz systemu automatycznego wystrzeliwania pułapek termicznych i radiolokacyjnych. Zasadnicze wyposażenie wiropłata stanowi stabilizowana głowica optoelektroniczna, zamontowana pod przednią częścią kadłuba i integrująca: kamery dzienną i nocną oraz dalmierz laserowy. Współpracuje ona z systemem celowniczym z komputerem balistycznym. Śmigłowiec ma też sześć dzienno-nocnych kamer obserwacji dookólnej.

Zaawansowany autopilot zapewnia powrót aparatu do miejsca startu lub samodzielny lot do innego wskazanego punktu na podstawie zobrazowań terenu na trasie przelotu w sytuacji braku łączności z naziemną stacją kontrolną bądź niedostępności sygnałów systemu nawigacji satelitarnej. Jeśli zaś chodzi o inne elementy wyposażenia nawigacyjnego, wiropłat dysponuje także: bezwładnościowym systemem nawigacji wykorzystującym żyroskopy laserowe, radiowysokościomierzem i odpornym na zakłócenia systemem nawigacji z cyfrową, adaptywną jednostką antenową.
W skład systemu wchodzą: dwa wiropłaty Hunter, naziemna stacja kontroli, zestaw wyposażenia naziemnego zabezpieczenia lotów i dwie platformy transportowe. Naziemna stacja kontroli umożliwia jednoczesne sterowanie dwoma bezzałogowcami, a zatem mogą one wykonywać lot w parze. Kontener z naziemnym wyposażeniem zabezpieczenia lotów podzielony jest na trzy przedziały: warsztat, źródło zasilania w energię elektryczną z agregatem prądotwórczym z silnikiem gaźnikowym oraz stację paliwową ze zbiornikiem na 800 litrów benzyny.

Na wystawie MILEX-2021 rosyjska firma Kronsztadt po raz pierwszy publicznie zaprezentowała makietę bezzałogowego aparatu latającego o dużej długotrwałości lotu, wchodzącego w skład systemu rozpoznawczo-uderzeniowego Inochodiec (oznaczenie eksportowe Orion-E) w wersji wyposażonej w satelitarny system łączności. Wizualnie wyróżnia się on podwyższoną częścią nosową – nowa kroplowa osłona mieści ruchomą antenę paraboliczną systemu łączności i transmisji danych, a także nowe bloki aparatury elektronicznej. Długość aparatu to 8 m, wysokość (na ziemi) 3 m, zaś rozpiętość płata 16 m. Maksymalna masa startowa sięga 1150 kg, z czego na ładunek użyteczny przypada 250 kg. Z powodu konieczności rozmieszczenia nowej aparatury łączności z przodu kadłuba, w celu skompensowania zmiany położenia środka ciężkości, głowicę optoelektroniczną przesunięto pod środkową część kadłuba. Redukcji uległa także masa uzbrojenia podwieszanego – zamiast czterech, pod skrzydłami zachowano w tej wersji dwie belki podwieszeń.