Wejście do służby dwóch nowoczesnych fregat typu MEKO A-200AN stanowi widomy przejaw skokowego wzrostu potencjału algierskiej floty, która już teraz jest jedną z najsilniejszych zarówno wśród państw arabskich, jak i w Afryce.
Flota Algierii jest o tyle ciekawa, że stanowi konglomerat jednostek zachodnioeuropejskiej, sowieckiej i rosyjskiej, a nawet chińskiej proweniencji. Jest to wynik zapóźnienia technicznego tamtejszego przemysłu stoczniowego. Próby samodzielnej budowy okrętów, podjęte jeszcze w końcu lat 80., nie przyniosły zadowalających rezultatów. Za ten stan rzeczy zapewne odpowiadało zarówno niewielkie doświadczenie stoczni, jak również panująca w Algierii przez ostatnie dziesięciolecie XX wieku wojna domowa, które to czynniki powodowały, że potrzeba budowy nowych okrętów dla własnej floty schodziła na daleki plan. Wlokąca się produkcja trzech okrętów rakietowych typu Djebel Chenoua w stoczni ECRN w Mers-el-Kébir dowiodła, że jedynie współpraca zagraniczna może doprowadzić do modernizacji technicznej floty.
Wygaśnięcie na początku obecnego stulecia wojny domowej pozwoliło na poważne myślenie o inwestycjach w siły zbrojne. Modernizacja marynarki wojennej miała być prowadzona zarówno poprzez remonty okrętów znajdujących się w służbie, jak i zakup nowych. W pierwszej kolejności postanowiono przystąpić do remontów i modernizacji najbardziej wartościowych jednostek zbudowanych w ZSRS. Objęło to dwa okręty podwodne proj. 877EKM Pałtus, trzy fregaty proj. 1159T Jaguar i trzy korwety rakietowe proj. 1234E Owod-E, które w ostatnich latach sukcesywnie są unowocześniane w Rosji.
Oczywiście, nie zaspokoiło to potrzeb Algierskiej Narodowej Marynarki Wojennej, która w celu realnego wzmocnienia musiała otrzymać nowe okręty. Konieczny był długoterminowy program rozwoju floty, który został zainicjowany na początku bieżącego wieku. Pierwszym krokiem w jego realizacji, w związku ze zwiększonym zapotrzebowaniem na wykwalifikowane kadry, było pozyskanie dużego okrętu szkolnego, mającego być wykorzystywanym do kształcenia morskiego nowych specjalistów. Kontrakt na budowę jednostki, która otrzymała nazwę La Soummam, zdobyła w 2002 r., będąca częścią koncernu China State Shipbuilding Corporation (CSSC), stocznia Hudong-Zhonghua w Szanghaju. Okręt, który wszedł do służby w 2006 r., został zbudowany według proj. T50A i stanowi rozwinięcie chińskiej jednostki tego typu Zheng He typu 679 (Daxin), zbudowanej w latach 80. ubiegłego wieku.
W 2010 r. bandery podniosły dwa kolejne okręty podwodne zbudowane w stoczni Admirałtiejskije Werfi w Sankt Petersburgu. Powstały one według proj. 636M (06361), czyli zmodernizowanej wersji sowieckich Pałtusów. Z mniejszych jednostek służbę rozpoczęły trzy pełnomorskie okręty ratownicze proj. UT 515CD, dostarczone przez norweską stocznię STX OSV Brattvag i 21 patrolowców typu FBP98 z francuskiej stoczni OCEA.
W marcu 2012 r. podpisano z Hudong-Zhonghua kontrakt na budowę trzech korwet rakietowych typu C28A. Jednostki, których projekt oparto najprawdopodobniej na, budowanych również w Chinach, pakistańskich fregatach typu F22P (Zulfiqar), weszły do służby w latach 2015–2016. Ich uzbrojenie jest w całości dziełem firm chińskich, zaś wyposażenie elektroniczne stanowi połączenie systemów produkcji ChRL z wytwarzanymi na Zachodzie, z których najważniejszym jest radar dozoru ogólnego Thales SMART-S Mk 2.
Dalsza rozbudowa algierskich sił podwodnych realizowana jest całkowicie w oparciu o dostawy z Rosji, z którą w czerwcu 2014 r. podpisano kontrakt o wartości 1,2 mld USD na budowę dwóch dalszych jednostek proj. 636M. Wykonawcą tej umowy są także Admirałtiejskije Werfi. Pierwszy okręt tam powstający (nr stoczniowy 01346) zwodowano 14 marca br. Według umowy obie jednostki mają zostać przekazane w 2018 r.
Pełna wersja artykułu
