Michaił Kalinin – niedlugo po wejsciu do eksploatacji.

W 1953 r. radzieckie Ministerstwo Morskowo Fłota zaplanowało wprowadzenie do eksploatacji serii nowych, średniej wielkości statków pasażersko-towarowych do obsługi linii krajowych i międzynarodowych. Naczelnik wydziału technicznego ministerstwa – J. Rykaczew, zatwierdził wstępne założenia techniczne dla nowych jednostek, które według pierwotnych planów miały być podzielone na dwa podtypy – „południowy” i „północny”. Ten pierwszy zaprojektowano do operowania na wodach cieplejszych, drugi natomiast miał mieć możliwość pływania nawet w warunkach zalodzenia poprzez zastosowanie m.in. wzmocnień przeciwlodowych.

Wraz z nimi został jednak przygotowany projekt statków uniwersalnych, mogących operować w każdych warunkach, który ostatecznie został przyjęty do realizacji. Projekt ten otrzymał nazwę „Statek towarowo-pasażerski 300 x 300”, co miało oznaczać możliwość transportu 300 ton ładunku oraz 300 pasażerów. Projekt 101, znany także jako Seefa 340 (Seefahrgastschiff dla 340 pasażerów), opracowali inżynierowie okrętowcy z Niemieckiej Republiki Demokratycznej we współpracy ze specjalistami radzieckimi.
Na typ Michaił Kalinin składało się aż 19 jednostek, co było rekordem pod względem długości serii w stosunku do innych morskich statków pasażersko-towarowych. Liniowce podzielono na 4 serie. W skład pierwszej z nich wchodziło 11 statków, drugiej – 4, trzeciej – 1, a czwartej – 3 (zgodnie z kolejnością budowy). Wszystkie powstały w latach 1956-1964 we wschodnioniemieckiej stoczni VEB Mathias-Thesen-Werft w Wismarze. Budowane były pod stoczniowymi numerami od 101 do 119. Otrzymały nazwy związane z radzieckimi postaciami historycznymi (7 statków), republikami ZSRR (7), miastami nadmorskimi (4) czy też jeziorem (1). Trzy liniowce swoją nazwę nosiły po raz drugi w tradycji floty pasażerskiej ZSRR (Armienija, Marija Uljanowa i Władiwostok), jeden natomiast po raz trzeci (Fieliks Dzierżynskij).
Jednostki przeznaczone zostały dla państwowych przedsiębiorstw żeglugowych, będących zarówno ich właścicielami, jak i operatorami. Były to: Bałtijskoje Morskoje Parochodstwo (Baltic Shipping Company – BSC) z Leningradu (Estonija, Michaił Kalinin i Nadieżda Krupskaja oraz później Łatwija i Marija Uljanowa), Czarnomorskoje Morskoje Parochodstwo (Black Sea Shipping Company – BLASCO) z Odessy (Adżarija, Armienija, Baszkirija, Fieliks Dzierżynskij, Łatwija, Litwa oraz później Estonija i M. Uritskij), Dalniewostocznoje Morskoje Parochodstwo (Far East Shipping Company – FESCO) z Władywostoku (Bajkał, Chabarowsk, Grigorij Ordżonikidze, Moisiej Urickij/M. Urickij, Nikołajewsk, Pietropawłowsk, Turkmienija i Władiwostok/Priamurie oraz później Marija Uljanowa), Murmanskoje Morskoje Parochodstwo (Murmansk Shipping Company – MSC) z Murmańska (Wacław Worowskij) i Siewiernoje Morskoje Parochodstwo (Northern Shipping Company – SMP, Marija Uljanowa) z Archangielska.
Z czasem dwie jednostki przeszły do przedsiębiorstwa państwowego Kamczatskoje Morskoje Parochodstwo (Kamchatka Shipping Company – KSC) z Pietropawłowska Kamczackiego (Nikołajewsk i Pietropawłowsk). W sumie statki typu Michaił Kalinin operowały na 7 liniach wewnętrznych oraz na 9 międzynarodowych.
Jednostki armatora „bałtyckiego” obsługiwały trzy linie międzynarodowe:

• Leningrad-Helsinki-Kopenhaga-Londyn--Hawr (w 1964 r. trasa ta została przedłużona o Göteborg);
• Leningrad-Sztokholm-Tallinn;
• Leningrad-Hawr-Hawana. Statki armatora „czarnomorskiego” pływały na czterech liniach międzynarodowych:
• Odessa-Warna-Stambuł-Pireus-Neapol-Genua-Marsylia (później została przedłużona o Soczi i Batumi);
• Odessa-Stambuł-Pireus-Aleksandria-Bejrut-Pireus;
• Odessa-Pireus-Neapol-Genua-Marsylia-Malaga-Katania-Jałta-Odessa;
• Odessa-Pireus-Neapol-Marsylia-Katania-Stambuł-Warna-Jałta-Odessa;
• Odessa-Bejrut-Aleksandria-Bejrut-Warna-Odessa.
  Jednostki armatora „dalekowschodniego” obsługiwały linię międzynarodową Nachodka-Jokohama (w 1966 r. przedłużono ją o Hongkong) oraz pięć krajowych:
• Władywostok-Pietropawłowsk Kamczacki-Anadyr-Zatoka Opatrzności;
• Władywostok-Wanino;
• Władywostok-Korsakow;
• Władywostok-Pietropawłowsk Kamczacki. Armator „kamczacki” operował na jednej linii wewnętrznej, przy czym jego statki wypływały z Pietropawłowska Kamczackiego. Armator „murmański” obsługiwał natomiast trasę Murmańsk-Archangielsk.

Oprócz pływania na powyższych liniach regularnych, statki typu Michaił Kalinin wykonywały także szereg innych zadań, m.in. odbywając rejsy wycieczkowe czy też dowożąc ekipy badawcze na Antarktydę oraz rybaków na łowiska.
Po przeprowadzonej na początku lat 70. modernizacji 6 liniowców (Armienija, Estonija, Fieliks Dzierżynskij, Łatwija, Litwa i Michaił Kalinin) zajmowały się one już wyłącznie rejsami wycieczkowymi. Jeden statek w połowie lat 70. został przekazany Marynarce Wojennej ZSRR (Nadieżda Krupskaja – Kubań), kilka kolejnych natomiast trafiło do armatorów zagranicznych w latach 80. (Armienija – Odessa Star i Arm, Baszkirija – Odessa Song, Royal Dream, Silver Star, Star, Nandini, Olviara, Ocean Princess i Siritara Ocean Queen, Chabarowsk – Sound of Orient, Fieliks Dzierżynskij – Insk i Excelsior Neptune, Litwa – Boguchar, O d e s s a D r e a m (druk rozstrzelony wskazuje, że nazwę tę planowano, ale nie nadano), Fu Jian i Green Coast oraz Marija Uljanowa – Ulja i Excelsior Mercury).
W 1991 r. pozostałe jednostki opuściły flagi radzieckie i podniosły rosyjskie (Bajkał, Michaił Kalinin, Nikołajewsk i Pietropawłowsk) lub ukraińskie (Adżarija, Armienija, Estonija, Łatwija i M. Urickij). Większość z nich dosłużyła do końca eksploatacji pod tymi flagami, jedna zaś trafiła do armatora zagranicznego (Pietropawłowsk – Bosphor). Obecnie żadna
z jednostek typu Michaił Kalinin nie jest już wykorzystywana. Generalnie miały one szczęśliwe „żywoty”, chociaż jedna z nich spłonęła w porcie z kilkunastoma ofiarami śmiertelnymi (Priamurje – ex Władiwostok), kolejna zaś z dwiema (Turkmienija). Dwa statki poszły na dno podczas przejścia morzem na holu bez pasażerów (Fieliks Dzierżynskij jako Excelsior Neptune i Wacław Worowskij). Jeden zatonął już po odstawieniu podczas pobytu w porcie (Litwa jako Green Coast), kolejny zaś w nieznanych okolicznościach w ujściu rzeki (Baszkirija jako Siritara Ocean Queen). Brak informacji odnośnie ewentualnych ofiar w stosunku do ostatnich czterech przypadków.