Transporter Stryker Dragoon

28 października 2016 r. US Army odebrała pierwszy egzemplarz kołowego transportera opancerzonego Stryker, wyposażonego w bezzałogową wieżę Kongsberg Defense Systems Protector MCT-30 uzbrojoną w 30 mm armatę automatyczną ATK XM813 Bushmaster II. Oficjalnie powodem powstania tej wersji było zapotrzebowanie zgłoszone przez US Army dla swojego europejskiego pułku na Strykerach w obliczu napięcia na linii NATO–Rosja.

Kołowe opancerzone pojazdy bojowe nie były zbyt rozpowszechnione w US Army, a przez dekady Stany Zjednoczone nie były liczącym się producentem tej kategorii pojazdów. Do nielicznych wyjątków można zaliczyć lekkie samochody pancerne M8 Greyhound, używane przez US Army na dużą skalę podczas II wojny światowej, a także w konflikcie koreańskim. Nie można też zapominać o ciężkich samochodach pancernych T17E1 Staghound, których w latach 1942–1944 wyprodukowano ponad 3000 – wyłącznie dla armii Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. W czasach zimnej wojny, nawet w segmencie opancerzonych transporterów piechoty, w którym dotąd królowały halftracki, US Army przeszła niemal całkowicie na trakcję gąsienicową, czego symbolem stał się transporter M113 (w użyciu od 1960 r.), do którego w latach 80. XX wieku dołączył bojowy wóz piechoty M2 Bradley i jego rozpoznawczy wariant M3. Jedynie potrzeby konfliktu w Wietnamie zaowocowały interwencyjnym zakupem samochodów pancernych Cadillac Gage V-100 Commando 4×4, które pod oznaczeniem M706 były wykorzystywane do zadań konwojowych i ochrony baz. Sam pojazd był jednak koncepcyjnie bliższy, znanym dobrze w Wojsku Polskim, rozpoznawczym wozom BRDM/-2. Zresztą historia Commando trwa do dziś – w „odmłodzonej” postaci M1117 Guardian Armored Security Vehicle (ozn. producenta ASV-150, a obecnie znów Commando) jest produkowany przez Textron Systems, tak na potrzeby własne, jak i na eksport. W US Army M1117 eksploatowane są głównie przez oddziały żandarmerii wojskowej. Trzon US Army do końca zimnej wojny stanowiły jednak gąsienicowe wozy bojowe i transportery opancerzone oraz ich odmiany specjalistyczne, co wynikało z koncepcji AirLand Battle i zadań na europejskim teatrze działań, czyli zatrzymania wojsk Układu Warszawskiego w marszu na zachód Europy. Po obu stronach Atlantyku była przygotowana infrastruktura portowa pozwalająca na przyjęcie sił wzmocnienia. Amerykanie dysponowali odpowiednim zapleczem technicznym umożliwiającym obsługę sprzętu trafiającego do Europy, a znaczne amerykańskie siły już stacjonowały na Starym Kontynencie wraz z dużą ilością zmagazynowanego sprzętu i zapasów dla ewentualnych posiłków z Ameryki Północnej. Nikt wówczas nie przejmował się aż tak bardzo problemami logistycznymi czy czasem przerzutu sprzętu – głównie drogą morską.

Pierwszy był LAV

Wszystko zmieniło się pod koniec lat 70. XX wieku za sprawą prezydentury Jimmy’ego Cartera i jego doktryny, ogłoszonej 23 stycznia 1980 r., zakładającej nieograniczony interwencjonizm na Bliskim i Środkowym Wschodzie.
Zaczęto wówczas tworzyć siły szybkiego reagowania, de facto od nowa, gdyż ciężkie związki taktyczne były skoncentrowane na europejskim teatrze działań, a ewentualny ich przerzut środkami morskimi i lotniczymi zajmowałby zbyt dużo czasu. Dodatkowo na wskazanym w doktrynie obszarze nie istniała wówczas żadna baza logistyczna, to zaś powodowało potrzebę wydzielenia dodatkowych środków transportowych do przerzutu elementów wsparcia. W związku z tym, w 1980 r. senacka komisja obrony rozpoczęła procedurę mającą na celu zakup „z półki” kołowych opancerzonych wozów bojowych, określanych jako Light Armored Vehicle (LAV). W kwietniu 1981 r. zapotrzebowanie US Army i US Marine Corps na LAV-y oceniano łącznie na ok. 3100 egzemplarzy. Dostawca miał zostać wyłoniony w międzynarodowym konkursie. Wygrała go spółka Diesel Division of General Motors z Kanady, której powiększony pojazd MOWAG Piranha (licencję na produkcję szwajcarskiego wozu Kanada kupiła w 1977 r.) w układzie 8×8 pokonał konkurencyjne propozycje Alvis Ltd. z Wielkiej Brytanii i Cadillac Gage ze Stanów Zjednoczonych. W rezultacie General Motors of Canada (GMC) w pierwszej fazie miał dostarczyć 1000 egzemplarzy kołowego wozu wsparcia M1047 dla US Army i 744 LAV-25 dla US Marine Corps. Wersja armijna różniła się od LAV-25 brakiem przedziału desantowego – jego miejsce planowano zagospodarować na dodatkowe zbiorniki paliwa i amunicję. Jednak w 1984 r. zamówienia na wersję dla US Army anulowano, a zaoszczędzone środki przeznaczono na nowy wielozadaniowy pojazd kołowy, czyli AM General HMMWV, który w ocenie decydentów i części dowódców US Army miał pełnić rolę głównego pojazdu pododdziałów szybkiego reagowania.