17 sierpnia włoskie ministerstwo obrony poinformowało, że pięć dni wcześniej 12 sierpnia br. ze stoczni koncernu Fincantieri w Muggiano koło La Spezii w pierwsze próby morskie wyszedł włoski wielozadaniowy okręt desantowy-dok Trieste (L 9080). Opóźnione nieco przez pandemię testy tej jednostki mają trwać ponad rok. Zapewnić mają one pełną weryfikację założeń konstrukcyjnych oraz sprawdzenie funkcjonowania systemów okrętowych a także wyposażenia elektronicznego i uzbrojenia okrętu. Planuje się, że desantowiec ten przekazany zostanie włoskiej flocie w czerwcu 2022 r. i stanie się największym okrętem Marina Militare. 

Budowa uniwersalnego okrętu desantowego UAM (Unità anfibia multiruolo) była przewidziana w programie rewitalizacji floty (Programma di Rinnovamento Navale) przyjętym przez włoski parlament w maju 2015 r., który zapewnił dodatkowe środki z budżetu państwa na jej rozwój w wysokości 5,428 mld euro. Oprócz budowy desantowca program ten przewidywał budowę siedmiu (z opcją na kolejne trzy) pełnomorskich patrolowców wielozadaniowych typu PPA, w istocie będących wielozadaniowymi fregatami rakietowymi, dużego zaopatrzeniowca floty (Unità di supporto logistico) – Vulcano (A 5335) oraz dwóch szybkich jednostek wielofunkcyjnych dla sił specjalnych typu UNPAV (Unità Navale Polifunzionale ad Alta velocità).

Już po zatwierdzeniu programu Marina Militare zdecydowała, że okręt ten poza pełnieniem podstawowej funkcji, czyli jednostki desantowej będzie nosicielem samolotów pionowego startu Lockheed Martin F-35B Lightning II. Konsekwencją tej i innych zmian w stosunku do projektu wstępnego był wzrost jego wyporności z 20 000 do 33 000 t oraz długości kadłuba z 180-190 m do 245 m. Dzięki temu jednak włoska marynarka wojenna w dalszym ciągu będzie dysponowała dwoma okrętami lotniczymi przystosowanymi do bazowania wielozadaniowych samolotów F-35B. Poza Trieste, który zastąpi w służbie pierwszy włoski lotniskowiec Giuseppe Garibaldi (C 551), będzie to lotniskowiec Cavour (C 550), który niedawno został zmodernizowany w celu przystosowania do zaokrętowania Lightningów.

Nowy włoski wielozadaniowy okręt desantowy-dok w trakcie prac wyposażeniowych w stoczni Fincantieri w Muggiano. Zwraca uwagę skocznia, która została dodana. Okręt został zwodowany bez niej z płaskim pokładem lotniczym. Fot. Andrzej Nitka

Kontrakt na budowę UAM o wartości 1,126 mld euro został zawarty 1 lipca 2015 r. pomiędzy włoskim Ministerstwo Obrony a konsorcjum firm Fincantieri i Finmeccanica (obecnie Leonardo). W ramach realizacji tej umowy do koncernu Fincantieri trafiło 853 mln euro, zaś Leonardo 273 mln euro. Kadłub tej jednostki powstał w stoczni Fincantieri w Castellammare di Stabia pod Neapolem. Cięcie pierwszych blach pod budowę tego okrętu nastąpiło 12 lipca 2017 r., a położenie stępki 20 lutego 2018 r. Natomiast uroczyste wodowanie odbyło się 25 maja 2019 r. z udziałem prezydent Włoch Sergio Mattarellego, którego córka Laura została matką chrzestną. Następnie kadłub jednostki został przeholowany do stoczni w Muggiano gdzie kontynuowano proces wyposażania i przygotowania do prób morskich, które miały się rozpocząć w październiku 2020 r.

Nowy włoski desantowiec to duża jednostka o standardowej wyporności 25 816 t i wyporności całkowitej wynoszącej 38 000 t. Maksymalna długość kadłuba to 245,00 m, długość między pionami wynosi 213,40 m, maksymalna szerokość 47,00 m (na linii wodnej 27,70 m), zaś zanurzenie 7,20 m. Okręt jest wyposażony w siłownie w układzie CODLOG (dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT30 o mocy po 48 500 KM, dwa silniki wysokoprężne MAN 20V32/44CR o mocy po 15 000 KM oraz dwa silniki elektryczne o mocy 5,2 MW dla pływania z niskimi prędkościami). Taki układ napędowy pozwala na rozwijanie prędkości maksymalnej wynoszącej 25 w., prędkość ekonomiczną wynosi 18 w., zaś osiąganą na silnikach elektrycznych 10 w. Zasięg wynosić ma 7 000 Mm/16 w., a autonomiczność 30 dób.

Cechą charakterystyczną tych jednostek jest posiadanie dwóch oddzielnych nadbudówek, pierwszy raz takie rozwiązanie zastosowano na brytyjskich lotniskowców typu Queen Elizabeth. Na pokładzie startowym o wymiarach 230×36 m i powierzchni 7400 m² wyznaczonych zostało dziewięć stanowisk startowych dla śmigłowców lub cztery dla samolotów pionowego startu Boeing AV-8B+ Harrier II lub Lockheed Martin F-35B Lightning II. Jego powierzchnia jest wystarczająca do jednoczesnego parkowania ośmiu samolotów i dziewięciu śmigłowców Leonardo AW101 lub NHIndustries NH90 bądź też Leonardo AW129 Mangusta, a w przyszłości jego następcę AW249. Pokład startowy obsługiwany jest przez dwa podnośniki o wymiarach 15×15 m i udźwigu 42 t, został wyposażony również w „skocznię” wspomagającej start samolotów STOVL.

Bezpośrednio pod pokładem startowym znajduje się hangar o wymiarach 107,8×21,0×10,0 m i powierzchni 2260 m². Może w nim stacjonować 15 maszyn, w tym sześć samolotów STOVL i dziewięć śmigłowców AW101. Hangar będzie mógł być wykorzystywany także do transportu pojazdów i ładunków, co daje dodatkowe 530 m linii ładunkowej. Poniżej hangaru znajduje się pokład ładunkowy, który został podzielony na garaż dla pojazdów w wymiarach 55,0x18,0 m (253 m linii ładunkowej) oraz zatapialny dok o wymiarach 50,0x15,0x9,2 m. W tym ostatnim będą mogły być transportowane cztery barki desantowe typu LC 23, specjalnie zaprojektowane z myślą o tych okrętach. Wymiary doku pozwalają również przyjąć amerykański poduszkowiec typu LCAC lub francuski katamaran typu EDA-R. Stała załoga desantowca oraz personel lotniczy składa się z 460 osób, zaś zaokrętowany desant może liczyć 604 ludzi.

Trieste otrzymał silne uzbrojenie oraz bogaty zestaw urządzeń elektronicznych. Wyposażenie radiolokacyjne obejmuje trójwspółrzędny radar Leonardo Kronos Power Shield, którego obrotowa antena została zamontowana na dachu nadbudówki dziobowej oraz wielofunkcyjny system radarowy Leonardo Kronos Dual Band, którego osiem anten ścianowych zamontowanych zostało w górnych częściach obu nadbudówek. Uzupełnieniem Kronosów jest radar Leonardo SPN-720 służący do naprowadzania samolotów i śmigłowców. Ochronę pasywną zapewni system walki elektronicznej Elettronica Zeus. Natomiast koordynację systemów elektronicznych i uzbrojenia realizuje system dowodzenia Leonardo SADOC Mk 4. Uzbrojenie obejmuje dwie ośmiokomorowe pionowe wyrzutnie Sylver A50 dla pocisków Aster 15/30, trzy 76-mm uniwersalne systemy artyleryjskie Leonardo Super Rapid Strales oraz trzy 25-milimetrowe zdalnie sterowane armaty firmy Leonardo.