20 grudnia do swojej bazy Devonport Naval Base w Auckland na Nowej Zelandii dotarła fregata HMNZS Te Kaha (F 77) po zakończonej modernizacji. Proces ten odbył się w stoczni Seaspan Victoria Shipyards Co. Ltd w Victorii w Kolumbii Brytyjskiej na zachodnim wybrzeżu Kanady.

Te Kaha to pierwsza z pary fregat typu Anzac, bazujących na niemieckim projekcie thyssenkrupp Marine Systems MEKO 200, zbudowanych na licencji w stoczni Tenix Defence w Williamstown w Australii dla Royal New Zealand Navy. Weszła do służby 22 lipca 1997 r., zaś jej bliźniaczka Te Mana (F 111) 10 grudnia 1999 r. Rząd w Wellington zdecydował o ich modernizacji, mające zachować wysokie zdolności operacyjne co najmniej do 2030 r.

W marcu 2013 r. Ministerstwo Obrony Nowej Zelandii ogłosiło przetarg międzynarodowy na modernizację obu okrętów. Zwycięstwo przyznano Lockheed Martin Canada (LMC), i 29 kwietnia 2014 r. zawarto umowę. Obejmuje ona zaprojektowanie i dostawę systemu zarządzania walką, systemu walki z różnymi sensorami i efektorami, systemu rakietowego oraz symulatora systemu walki zainstalowanego w bazie w Auckland. Znaczna część z tych składników odpowiada konfiguracji zastosowanej przez Kanadę w trakcie modernizacji 12 fregat typu Halifax. Stopniowo zawierano też umowy z dostawcami poszczególnych systemów, działo się to głównie w 2014 r. 12 grudnia 2017 r. podpisano aneks do umowy głównej, uruchamiający fazę wykonawczą przedsięwzięcia.

W ramach modernizacji obie fregaty otrzymały rakietowy system obrony powietrznej MBDA Sea Ceptor CAMM(M) Common Anti-Air Modular Missile (Maritime), który zastąpił dotychczasowy Raytheon RIM-7P NATO Sea Sparrow. Spółka Thales Australia Ltd dostarczyła szerokopasmowy system analizy informacji hydrolokacyjnych BSAPS (Broadband Sonar Advanced Processing System) i wielokanałowy cyfrowy system łączności podwodnej TUUM-6. Spółka IrvinGQ zapewniła pasywne systemy obrony rakietowej ADS103 (na bazie Rheinmetall MASS) do wystrzeliwania odbijaczy kątowych oraz FDS3 (DLF) z pneumatycznymi kątowymi odbijaczami pływającymi. Ultra Electronics Ltd dostarczyła system przeciwtorpedowy Sea Sentor. Nowy system nawigacji inercyjnej wyprodukował Northrop Grumman, zaś system nawigacyjny z radarami Furuno 3320W i Hensoldt/Kelvin Hughes SharpEye kanadyjska firma OSI Maritime Systems Ltd. SPAWAR był odpowiedzialny za instalację systemu walki elektronicznej CESM i łącza danych taktycznych Link 16, natomiast system ESM pochodzi od Elbit/Elsira. Nowym zasadniczym urządzeniem radiolokacyjnym jest Thales SMART-S Mk 2. Nowy system walki jest „spięty” przez Combat Management System 330 (CMS 330) dostarczony przez LMC.

W ramach przygotowań do modernizacji dokonano instalacji systemu obrony bliskiej General Dynamics Ordnance and Tactical Systems Phalanx Mk 15 (jednostki były do tego przygotowane od początku - „fitted for, but not with”) oraz modyfikacji systemów kierowania platformą, jej mechanizmami, zespołem napędowym, obliczeń stateczności i rozkładu mas, remontu systemu wentylacji i klimatyzacji itp. Właściwy proces modernizacji rozpoczął się akceptacją projektu wstępnego w końcu 2015 r., a projekty wykonawczy był gotów w połowie 2017 r. Prace na Te Kaha ruszyły 1 maja 2018 r. w Victorii (okręt dotarł tam 8 marca), na Te Mana dokładnie rok później. Trenażery zainstalowano w Devonport Naval Base w styczniu 2017 r., natomiast szkolenia załóg, przygotowujące do pracy na nowym sprzęcie, rozpoczęto w lipcu 2018 r.