Pierwszy egzemplarz Super Hornet Block III – F/A-18F o numerze seryjnym BuNo 169751 (c/n F287) – oblatano 14 maja 2020 r. na lotnisku fabrycznym Boeinga w St. Louis.

Zakup wielozadaniowych samolotów myśliwskich Boeing F/A-18E/F w najnowszej wersji Block III ma przyczynić się do podtrzymania w nadchodzących dekadach zdolności bojowej lotnictwa pokładowego marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych (US Navy). Super Hornet w dalszym ciągu będzie stanowić podstawowe wyposażenie skrzydeł pokładowych aż do czasu, gdy do służby zaczną wchodzić w większych ilościach myśliwce Lockheed Martin F-35C Lightning II.

W połowie 2013 r., Boeing po raz pierwszy wyszedł z propozycją zmodernizowania wielozadaniowego samolotu myśliwskiego Super Hornet poprzez instalację pakietu nazwanego ASH (Advanced Super Hornet), czyli „zaawansowany Super Hornet”. Pakiet ASH został opracowany z wykorzystaniem środków własnych firm Boeing oraz Northrop Grumman. Mógł być zastosowany zarówno w myśliwcach F/A-18E/F Block II, jak również samolotach walki elektronicznej EA-18G Growler.

Opracowana przez Boeinga modernizacja Advanced Super Hornet (ASH) obejmowała m.in. zbiorniki konforemne oraz zasobnik do przenoszenia uzbrojenia.

Modyfikacja miała poprawić osiągi i możliwości Super Hornetów oraz zapewnić im większą przeżywalność i przewagę na polu walki. Modyfikacja ASH miała objąć: zwiększenie ciągu instalowanych w F/A-18E/F silników General Electric F414-GE-400 o 20 proc., instalację na górnych powierzchniach kadłuba dwóch konforemnych zbiorników paliwa (CFT – Conformal Fuel Tanks), podkadłubowy zasobnik do przenoszenia uzbrojenia (EWP – Enclosed Weapons Pod), sferyczny system ostrzegania o zbliżających się pociskach przeciwlotniczych, nowy, pojedynczy wyświetlacz dotykowy w kokpicie (kokpitach) oraz system wykrywania i śledzenia celów w podczerwieni (IRST – Infrared Search-Track).

Zbiorniki konforemne zaprojektowała firma Northrop Grumman. Każdy zbiornik (o długości 7,3 m, szerokości 1,3 m i wysokości 0,5 m) mieści ok. 650 l paliwa. Zastosowanie zbiorników konforemnych miało zwiększyć zasięg Super Horneta o 480 km (bez dodatkowych zbiorników podwieszanych). Z kolei taktyczny promień działania miał zwiększyć się o 218–248 km (w zależności od masy przenoszonego uzbrojenia) i maksymalnie wynosić ok. 1500 km. Dzięki zbiornikom konforemnym Super Hornet mógłby pozostawać dłużej w powietrzu średnio 30 minut.
Badania tunelowe wykazały, że opory aerodynamiczne generowane przez zbiorniki CFT są dużo mniejsze niż te wytwarzane przez pojedynczy podwieszany zbiornik podkadłubowy, nie mówiąc o zbiornikach dodatkowych pod skrzydłami. Zastosowanie zbiorników CFT zamiast dwóch podwieszanych zbiorników podskrzydłowych pozwoliłoby z jednej strony na uwolnienie dwóch pylonów na dodatkowe uzbrojenie, a z drugiej na zmniejszenie masy myśliwca i zmniejszenie oporów powietrza. To z kolei miałoby przełożenie na mniejsze zużycie paliwa.

Nowatorskim pomysłem było zaproponowanie podwieszanego zasobnika EWP do przenoszenia uzbrojenia. Ważący ok. 408 kg zasobnik ma wygląd pojemnika transportowego z otwieranymi drzwiami. W środku, na ośmiu punktach zaczepowych, można podwiesić uzbrojenie o masie 1180 kg takie jak: pociski ,,powietrze-powietrze” AIM-120, bomby JDAM lub SDB II. Zastosowanie zasobnika miało na celu zmniejszenie skutecznej powierzchni radiolokacyjnego odbicia Super Horneta. Jeden zasobnik generuje znacznie mniejsze odbicie radarowe niż uzbrojenie podwieszone na kilku pylonach podskrzydłowych i podkadłubowych. Jest to substytut wewnętrznej komory uzbrojenia którą posiadają myśliwce F-35. Teoretycznie EWP można również podwiesić na pylonach podskrzydłowych. W takiej konfiguracji Super Hornet mógłby przenosić blisko 3,5 t uzbrojenia.

Marynarka wojenna nie wyraziła jednak większego zainteresowania pakietem ASH. Połowa drugiej dekady XXI wieku była trudnym okresem zarówno dla Boeinga jak i US Navy. Wieloletnie opóźnienie programu Joint Strike Fighter (F-35) sprawiło, że marynarka „skazana była” na dalsze użytkowanie coraz bardziej wyeksploatowanych myśliwców F/A-18E/F Super Hornet. Ich dalsze wykorzystanie nie było możliwe bez rozpoczęcia programu przedłużenia żywotności (SLM – Service Life Modification). Pogram ten ruszył ostatecznie w czerwcu 2017 r. Z kolei ograniczenia budżetowe sprawiły, że marynarka nie była w stanie kupować myśliwców F-35C w większych ilościach. Cena pojedynczego egzemplarza wynosiła wówczas ponad 100 mln USD. Co więcej, potrzeba asygnowania dużych kwot na program zakupu F-35C sprawiała, że US Navy nie była też w stanie pozyskiwać kolejnych myśliwców Super Hornet. Program budowy F/A-18E/F zakładał zakup przez marynarkę wojenną 584 egzemplarze obydwu wersji. Do końca 2017 r. US Navy odebrała 284 F/A-18E oraz 257 F/A-18F. W roku fiskalnym 2017 zdołano wyasygnować fundusze jedynie na dwa myśliwce Super Hornet.