Wizja artystyczna amerykańskiej bazy obrony przeciwrakietowej AEGIS Ashore w Redzikowie. Rys. MDA

Piątkową uroczystość uświetnili Prezydent Andrzej Duda, minister spraw zagranicznych, minister obrony narodowej, minister obrony Rumunii, zastępca sekretarza obrony Stanów Zjednoczonych, ambasador Stanów Zjednoczonych w Polsce oraz zastępca sekretarza generalnego NATO.

Już tylko ta lista pokazuje, jakie znaczenie dla Sojuszu Północnoatlantyckiego odgrywa budowa kolejnej amerykańskiej bazy przeciwrakietowej w Europie. Co nie mniej ważne, wbrew obawom wyrażanym przez Federację Rosyjską, system AEGIS Ashore rozmieszczany przez Stany Zjednoczone w Europie na rzecz sojuszników z NATO, nie jest skierowany przeciwko Moskwie lecz zagrożeniom pozaeuropejskim – jak wskazał to amerykański gość, przede wszystkim niestabilnym politycznie państwom Bliskiego i Środkowego Wschodu. AEGIS Ashore, oparty o rozwiązania zastosowane na okrętach, jest systemem stale rozwijanym i dojrzałym. Jest on testowany w oparciu o infrastrukturę zlokalizowaną na Hawajach – tam zbudowano prototyp systemu tego typu, który przeszedł swój chrzest w maju 2014 r. W kolejnych miesiącach Amerykanie realizowali coraz bardziej zaawansowane testy, w tym zestrzelenie trzech celów jednocześnie.
Rozmowy o rozmieszczeniu elementów amerykańskiego systemu obrony przeciwrakietowej w Polsce rozpoczęły się w pierwszej dekadzie bieżącego wieku za czasów prezydentury George W. Busha oraz Lecha Kaczyńskiego. Wówczas zakładano rozmieszczenie w kraju dziesięciu silosów dla przeciwpocisków GBI – Polska miała się stać trzecią lokalizacją dla tego systemu (dwie pierwsze bazy GBI rozmieszczono w Fort Greely na Alasce oraz w Vandenberg w Kalifornii). Ich uzupełnieniem miała być stacja radiolokacyjna kierowania ogniem rozmieszczona w Republice Czeskiej. Plany te zostały jednak zmienione w czasie pierwszej kadencji prezydenta Baracka Obamy – wówczas sprecyzowano, że na terenie Europy zostanie rozmieszczony system AEGIS Ashore, którego głównymi elementami składowymi będą stacja radiolokacyjna kierowania ogniem AN/SPY-1D oraz przeciwpociski Standard SM-3 Block IB oraz Standard SM-3 Block IIA, umieszczone w pionowych wyrzutniach Mk 41. System w pierwszej kolejności miał zwalczać pociski balistyczne krótkiego i średniego zasięgu, a nie jak wcześniej planowano dalekiego. Budowa systemu obrony przeciwrakietowej europejskich członków NATO, została podzielona na trzy fazy.