19 kwietnia na nieujawnionym lotnisku na terytorium Filipin, wylądował należący do sił powietrznych Indii (Bhartiya Vāyu Senā) samolot transportowy Boeing C 17 Globemaster III, który w ładowni przewoził ostatnie elementy pierwszej filipińskiej brzegowej baterii SBAMS (Shore-based Anti-Ship Missile System) pocisków przeciwokrętowych BrahMos.

Wspomnianymi elementami były zarówno kontenery transportowo-startowe z pociskami PJ10 BrahMos, jak i podzespoły wyrzutni mobilnych SBAMS. Pierwsze podzespoły tej baterii na terytorium Filipin trafiły 12 grudnia 2022 roku. Oryginalnie dostawy te miały być zrealizowane do połowy ubiegłego roku, jednak w międzyczasie pojawiły się problemy proceduralne i brak zatwierdzenia wszystkich niezbędnych umów wydłużył ten okres o kolejne 10 miesięcy (https://zbiam.pl/dostawy-brahmosow-na-filipiny-rozpoczete).

Filipiny zamierzają pozyskać trzy pełne baterie BrahMosów z łącznie 12 mobilnymi wyrzutniami. Zakupy te realizowane są w ramach zatwierdzonej 20 czerwca 2018 roku drugiej fazy (Horizon 2) programu modernizacji Sił Zbrojnych Republiki Filipin RAFPMP (Revised Armed Forces of the Philippines Modernization Program). SBAMS wejdą w skład utworzonego 8 kwietnia 2022 roku regimentu obrony wybrzeża podległego Korpusowi Piechoty Morskiej Filipin (Hukbong Kawal Pandagat ng Pilipinas), który jest jednym ze związków taktycznych Sił Morskich tego państwa (Hukbong Dagat ng Pilipinas). System ten ma zostać także wpięty w system dowodzenia C4ISTAR (Command, Control, Communications, Computers, Information/Intelligence, Surveillance, Targeting Acquisition and Reconnaissance) Sił Zbrojnych Filipin.

Stosowna umowa na dostawę wspomnianych baterii, opiewająca na kwotę 374,96 mln USD, podpisana została pomiędzy Manilą a spółką BrahMos 28 stycznia 2022 roku (https://zbiam.pl/filipiny-podpisaly-kontrakt-na-zakup-systemu-brahmos). W ramach podpisanej umowy Indie dostarczą nie tylko same wyrzutnie i pociski, ale i pojazdy wsparcia, części zamienne i dodatkowe kontenery transportowo–startowe z pociskami. Przedmiotem umowy jest także przeszkolenie żołnierzy, którzy wybrani zostali do obsługi nowego wzoru uzbrojenia. 18 lutego 2023 roku dowództwo Hukbong Kawal Pandagat ng Pilipinas poinformowało o zakończeniu przeszkolenia pierwszej grupy operatorów (https://zbiam.pl/filipinscy-zolnierze-szkola-sie-w-indiach).

Zadaniem SBAMS będzie zapewnienie wsparcia działań sił morskich w realizacji zadań ograniczenia dostępu (A2/AD) we wschodniej części Morza Filipińskiego ze szczególnym uwzględnieniem grupy wysp Kalayaan. Są one bowiem częścią spornego archipelagu Spratly. Sytuacja jest o tyle skomplikowana, że trzy państwa roszczą sobie prawa do całego archipelagu tzn. Chińska Republika Ludowa, Republika Chińska i Socjalistyczna Republika Wietnamu, podczas gdy trzy inne wysuwają roszczenia co do niektórych z jego wysp i są to: Republika Filipin, Malezja oraz Państwo Brunei Darussalam. Co warte wspomnienia, początkowo strona filipińska zainteresowana była pozyskaniem rosyjskich pocisków Jachont (eksportowa odmiana pocisków 3M55 Oniks), jednak na przeszkodzie stanęły amerykańskie sankcje CAATSA (Countering America's Adversaries Through Sanctions Act). Wybór pocisku BrahMos umożliwił z jednej strony pozyskanie oręża o bardzo zbliżonych możliwościach a z drugiej ominięcie ograniczeń z tym związanych. Filipiny są pierwszym zagranicznym użytkownikiem tego systemu rakietowego. BrahMos powstał w ramach wspólnego indyjsko–rosyjskiego przedsięwzięcia, w który zaangażowane są: DRDO oraz NPO Maszynostrojenija. W celu optymalnej współpracy przy produkcji tych pocisków 12 lutego 1998 roku stworzono międzypaństwowe konsorcjum BrahMos Aerospace Private Limited, w którym Indie posiadają 50,5% a Rosja 49,5% udziałów. O pochodzeniu pocisku przypomina m.in. jego nazwa powstała z połączenia pierwszych liter dwóch rzek: Brahmaputry w Indiach oraz Moskwy w Rosji. Zgodnie z oryginalną umową, a także możliwościami technologicznymi Indii to strona rosyjska dostarczała większość bo 65% komponentów wykorzystywanych w pociskach w tym te najważniejsze jak układ naprowadzania oraz silnik strumieniowy. Obecnie doświadczenie inżynierów z DRDO jest tak duże, że poziom lokalizacji wzrósł do +75% (docelowo planowane jest osiągniecie wartości aż 85%).

BrahMos jest konstrukcją pokrewną rosyjskiego P-800 Oniks i charakteryzuje się masą startową 3000 kg (2500 kg w wersji odpalanej z powietrza), a jej korpus ma długość 8,4 m i 70 cm średnicy (rozpiętość skrzydeł to 1,7 m). PJ-10 jest pociskiem dwustopniowym, gdzie pierwszy stanowi przyspieszacz na stały materiał pędny, który odrzucany jest po uzyskaniu przez pocisk prędkości wystarczającej do uruchomienia silnika strumieniowego. To właśnie on stanowi napęd drugiego stopnia czyli właściwego pocisku. Dzięki wykorzystaniu tego rodzaju napędu BrahMos jest w stanie osiągnąć prędkość marszową przekraczającą 3,5-krotną prędkość dźwięku. Wysokość lotu jest zmienna od 15 000 m w trakcie dolotu do celu, do 5 m w fazie ataku. Głowica bojowa może nie ma największej masy bo zaledwie 200 kg, jednak jej moc niszczącą należy zwiększyć o potężną energią kinetyczną pocisku. Co ciekawe wg obliczeń jest ona 32 razy większa od tej jaką posiadają pociski z rodziny BGM-109 Tomahawk, mimo że masa jego głowicy stanowi zaledwie 3/5 masy amerykańskiego pocisku. Bardzo wysoka prędkość lotu, energia kinetyczna, a także potwierdzony licznymi próbami kołowy błąd trafienia CEP (Circular Error Probable) wynoszący mniej niż 1 m, powoduje że BrahMosy stanowią poważne zagrożenie dla każdego obiektu bez względu na stopień rozbudowania obrony przeciwlotniczej.

Spółka BrahMos prowadzi intensywne prace nad konsekwentnym zwiększaniem możliwości swojego pocisku. Od chwili wstąpienia Indii do MTCR (Missile Technology Control Regime, nieformalnego stowarzyszenia rządów w zakresie nierozprzestrzeniania rakiet, bezzałogowych statków powietrznych i innych powiązanych technologii), inżynierom indyjskiej agencji obronnej DRDO (Defence Research and Development Organisation) udało się zwiększyć zasięg ich podstawowego rakietowego, oręża ofensywnego ponad trzykrotnie, z początkowych 290 km, przez 400 km (modyfikacja zaprezentowana w marcu 2017 roku), 650 km (6 marzec 2023 roku) do 900 km obecnie. Wprowadzone modyfikacje dotyczyły zastosowania nowych, bardziej zminiaturyzowanych komponentów, w tym m.in. silnika startowego oraz nowego paliwa dla tego rodzaju silników (silnik strumieniowy jest jednym z niewielu komponentów ciągle pozyskiwanym z Rosji, https://zbiam.pl/indie-znaczaco-zwiekszyly-mozliwosci-brahmosow).