20 maja przy nabrzeżu Marynarki Wojennej w basenie IX Portu Gdynia zacumował włoski niszczyciel Caio Duilio (D 554) typu Orizzonte, we Włoszech określanego jako typ Andrea Doria.

Nie jest to pierwsza wizyta tego okrętu w gdyńskim porcie, ta miała miejsce ponad 10 lat temu w październiku 2013 roku. Tym razem jednak włoska jednostka zacumowała przy nabrzeżu Portu Wojennego w Gdyni Oksywiu, a nie jak często bywa, w przypadku wizyt okrętów tej wielkości, przy cywilnych nabrzeżach. Odmienny jest także charakter wizyty, niszczyciel nie przybył jedynie w celu odtworzenia gotowości bojowej, jego zadaniem jest bowiem zwiększenie możliwości wykrywania i zwalczania środków napadu powietrznego, a jego obecność jest podkreśleniem włosko–polskiej współpracy w dziedzinie obronności. Według. słów wicepremiera i ministra obrony narodowej Mariusza Błaszczaka okręt ten pozostanie w rejonie wód polskich przez pół roku.

Obecna wizyta w Gdyni potrwać ma z kolei niecały tydzień. Od granicy polskich wód terytorialnych aż do główek wejściowych Portu Gdynia, niszczyciel eskortowany był przez okręt rakietowy ORP Piorun (422) typu 660M.

Wybór okrętu, który Włosi zdecydowali się detaszować nie jest przypadkowy. Caio Duilio, podobnie jak bliźniaczy Andrea Doria, zbudowane zostały właśnie z myślą o wykrywaniu i zwalczaniu celów powietrznych, stąd też wyposażone zostały w nowoczesne systemy radiolokacyjne m.in. trójwspółrzędny, pracujący w paśmie G (5-6 GHz) radar Leonardo SPY-790 EMPAR (European Multifunction Phased Array Radar) oraz trójwspółrzędny, pracujący w zdecydowanie niższym paśmie D (1-2 Ghz, zapewniający wykrywanie m.in. celów o zmniejszonej skuteczności odbicia radiolokacyjnego), system radiolokacyjny Thales/BAE Systems Integrated System technologies S1850M jak też rakietowy system PAAMS (Principal Anti-Air Missile System) z pociskami MBDA Aster 15 i Aster 30. Oba okręty dla Sił Morskich Republiki Włoskiej (Marina Militare) zbudowane zostały w ramach rrancusko–włoskiego programu Horizon/Orizzonte, a który wyewoluował z zainicjowanego w połowie lat 90. programu CNGF (Common New Generation Frigate). Co warto podkreślić, w oryginalnym programie udział brała także Wielka Brytania, która jednak zdecydowała się go opuścić 26 kwietnia 1999 roku i przystąpić do prac nad własnym projektem, którego efektem są niszczyciele typu 45 Daring (sześć okrętów w służbie od 2009 roku). We wrześniu 2000 roku Paryż i Rzym podpisały umowę na wspólne opracowanie i budowę łącznie czterech okrętów po dwa dla każdej z flot. Pierwszą jednostką przekazaną Marina Militare był Andrea Doria, na którym banderę podniesiono 22 grudnia 2007 roku (pełną zdolność bojową okręt uzyskał latem 2008 roku). Budowę Caio Duilio rozpoczęto natomiast 19 września 2023 roku, zwodowano 23 października 2007 roku, a do służby okręt wcielono 3 kwietnia 2009 roku.

Okręty tego typu legitymują się wypornością pełną 7770 ton przy wymiarach kadłuba 152,9 x 20,3 x 7,6 m. Napęd skonfigurowany został w układzie CODOG z dwoma turbinami gazowymi GE/Avio LM2500 o mocy po 20,5 MW oraz dwoma silnikami wysokoprężnymi SEMT Pielstick 12 PA6 STC o mocy po 4,32 MW. Poprzez przekładnie zbiorczo–redukcyjne obracają one dwoma wałami napędowymi ze śrubami o skoku zmiennym. Maksymalna prędkość osiągana po zasprzęgleniu turbin gazowych wynosi 29 węzłów, podczas gdy przy wykorzystaniu jedynie silników wysokoprężnych możliwe jest uzyskanie prędkości 18 węzłów. Zasięg przy tej prędkości wynosi 7000 Mm, który spada do 3500 Mm jeśli okręt porusza się z prędkością 24 węzłów. Stała załoga składa się ze 193 osób (w tym 24 oficerów, 87 podoficerów i 82 marynarzy) plus dodatkowo 37 osób z obsługi powietrznej, grup abordażowych lub sztabu. Łącznie na pokład zaokrętować można maksymalnie do 255 osób. Autonomiczność wynosu 45 dni. Poza wspomnianymi wcześniej systemami radiolokacyjnymi, na okręcie zainstalowany jest także, przeznaczony do wykrywania celów nawodnych, dwuwspółrzędny, pracujący w paśmie E/F (2-4 GHz) radar Leonardo RAN-30X/I. Za kierowaniem ogniem artyleryjskim odpowiadają m.in. dwa pracujące w paśmie J (10-20 GHz) systemy Leonardo NA-25X. Systemy walki elektronicznej na opisywanym okręcie składają się z: przeznaczonego do wykrywania i analizy promieniowania elektromagnetycznego (ESM) systemu Elletronica Group MM/SLQ-750 oraz do zakłócania wykrytych emisji (ECM) Elletronica Group Nettuno-4100. Działania obronne uzupełniają dwie piętnastoprowadnicowe wyrzutnie celów pozornych Leonardo SCLAR-H. Wykrywanie okrętów podwodnych realizowane jest z kolei przez system hydrolokacyjny składający się z sonaru kadłubowego Thales BlueMaster (UMS 4110). Okręty otrzymały także system przeznaczony do obrony przed zbliżającymi się torpedami Contralto-V.

Podstawowym uzbrojeniem, przeznaczonym do realizacji głównego zadania opisywanych okrętów, jest wspomniany już wcześniej rakietowy system PAAMS. Wykorzystywane w jego ramach pociski Aster 15 i Aster 30, przechowywane i wystrzeliwane są z 48 pionowych wyrzutni (sześć zespołów po osiem komór) typu Sylver A50. Do rażenia celów nawodnych oraz w ograniczonym stopniu także lądowych (o znanych współrzędnych) wykorzystywane mogą być pociski MBDA Teseo Mk2/E, których osiem pojemników transportowo–startowych zainstalowanych może być pomiędzy kominami. Niezwykle ciekawie, co jest de facto wizytówką okrętów Marina Militare, przedstawia się kwestia systemów artyleryjskich średniego kalibru. Otóż niszczyciele opisywanego typu uzbrojone są w trzy armaty Leonardo 76mm/62 SR w najnowszej odmianie Strales (przeznaczone do strzelania amunicją korygowaną w locie typu Dart), z których dwie umieszczono na spardeku dziobowym. Liczba armat związana jest z brakiem specjalizowanych, artyleryjskich systemów obrony bezpośredniej na włoskich okrętach. Uzupełniającymi systemami artyleryjskimi są dwa pojedyncze 25 mm działka. W 2017 roku na niszczycielach zainstalowano dwa emitery akustycznych urządzeń obezwładniających Sitep LRAD MAMS (Multirole Acoustic Motorised System) CS-424.