7 grudnia ubiegłego roku stocznię General Dynamics Bath Iron Works opuścił pierwszy awangardowy niszczyciel nowej generacji – Zumwalt. Pod komendą kmdr. Jamesa A. Kirka – imiennika dowódcy słynnego kosmicznego Enterprise`a z kinowej sagi „Star Trek” – okręt udał się na pierwsze próby morskie, które zrealizowano na Zatoce Maine i Atlantyku. Po ponad dwóch dekadach prac nad niszczycielem przyszłości, dziś wiemy już, że US Navy nie otrzyma ich tyle, ile marzyło się jej admirałom na początku tego kosztownego programu.

Wydarzenie o którym mowa we wstępie jest krokiem milowym dla tego, ciągnącego się bez mała 26 lat, programu. Aby jednak móc wyrobić sobie o nim opinię należy cofnąć się do 1987 r., kiedy to rozpoczęto wstępne studia nad okrętami nowej generacji. Zakończono je 5 lat później oficjalnie rozpoczynając prace w ramach programu SC‑21 (Surface Combatant for 21th century). Analizowano wówczas różne koncepcje pozyskania nowoczesnych okrętów drogą gruntownej modyfikacji istniejących konstrukcji, lub też budowy ich od podstaw. W tym ostatnim przypadku zaprezentowano wiele projektów, których wyporności wahały się od 2500 do aż 40 000 t. Spośród nich najbardziej unikalna była rodzina okrętów, których wspólną cechą była ogromna liczba wyrzutni pionowych rzędu 500 (!), zaś wyporność wynosiła od 13 400 do 30 000 t.
Pomysł budowy potężnej platformy wsparcia ogniowego przypadł do gustu kongresmenom do tego stopnia, że na początku 1996 r. nazwali ten projekt Arsenal Ship. W lipcu 1996 r. pięć największych amerykańskich biur projektowych otrzymało kontrakty o wartości 1 mln USD na wstępne opracowanie swoich koncepcji Arsenal Ship.
Pomysł jednak tak szybko jak się narodził, w tym samym tempie zaczął tracić na atrakcyjności i przeciągu kilku następnych miesięcy US Navy przestała się nim interesować. Zanim do tego doszło, już w połowie 1997 r. przedstawiciele marynarki, zdając sobie sprawę ze ślepej uliczki w jaką się zapędzono, powrócili do analizy dostępnych projektów, by ostatecznie zaproponować nową wizję oznaczoną roboczo 3B1. Zakładała ona budowę okrętu wielozadaniowego wypierającego 9500 t, przystosowanego do operowania na wodach przybrzeżnych
i uzbrojonego w dwie 64‑komorowe wyrzutnie pionowe oraz dwie armaty kal. 127 mm. Stosowne dokumenty dotyczące wymagań operacyjnych podpisano w listopadzie 1997 r., podczas gdy memorandum już miesiąc później – 11 grudnia. Biuro wykonawcze projektu znanego wówczas już jako DD‑21 powołano 25 lutego 1998 r. W ciągu następnych kilku miesięcy projekt ten ewoluował, zwiększając swoją wyporność do 16 000 t, a jego kadłub miał otrzymać awangardowy gruszkowaty przekrój poprzeczny (odwrotnie pochylone wręgi, ang. tumblehome) oraz dziobnicę o ujemnym skosie. Uzbrojenie pozostawiono bez zmian, z tą różnicą, że wymogi dotyczące systemów artyleryjskich uogólniono, zapisując jedynie „duży kaliber”. 1 listopada 2001 r. Departament Obrony przeprowadził rewizję programu DD‑21, przemianowując go na DD(X).
Z najważniejszych zmian planowano m.in. zmniejszyć wyporność przyszłych jednostek z 16 000 do 12 000 t (co ostatecznie się nie udało...). Co warte podkreślenia, od początku studiów wszystkie rozważane koncepcje zakładały budowę okrętów mogących zastąpić
w służbie zarówno fregaty typu O. H. Perry, niszczyciele typu Spruance, jak i drugowojenne pancerniki typu Iowa (przywracane okresowo do kampanii w razie potrzeby). Stąd też planowano budowę aż 32 jednostek. Jednak wraz z postępami programu, wzrostem kosztów oraz zmianą koncepcji wykorzystania, ich liczba ulegała stopniowemu zmniejszaniu – początkowo do 24, następnie do 7, by ostatecznie zatrzymać się na zaledwie trzech okrętach.