28 lutego, podczas corocznego obiadu podwodniaków w Akademii US Navy w Annapolis, sekretarz marynarki wojennej (SECNAV) Carlos del Toro oficjalnie poinformował o wyborze nazwy dla kolejnego szturmowego okrętu podwodnego z napędem jądrowym typu Virginia o numerze burtowym SSN 808.

Jednostka ta otrzyma nazwę John H. Dalton na cześć 70. sekretarza US Navy, a także byłego podwodniaka. Ukończył on akademię w Annapolis z wyróżnieniem w 1964 roku, ale w US Navy służył zaledwie pięć lat (odszedł w 1969 roku w stopniu porucznika). W tym czasie służył na dwóch skrajnie różnych typach okrętów podwodnych.

Pierwszym przydziałem Daltona był USS Blueback (SS 581), jeden z trzech okrętów typu Barbel. Był to ostatni typ amerykańskich okrętów podwodnych z konwencjonalnym napędem spalinowo-elektrycznym. USS Blueback aktywną służbę pełnił od 15 października 1959 do 1 października 1990 roku, natomiast od lutego 1994 roku jest jednym z eksponatów muzeum nauki i przemysłu w Portland w stanie Oregon. Co warto podkreślić, wraz z jego wycofaniem US Navy zakończyła eksploatację konwencjonalnych okrętów podwodnych. Drugim z okrętów, na którym służył John H. Dalton, był nosiciel pocisków balistycznych o napędzie jądrowym USS John C. Calhoun (SSBN 630), czwarty z dziesięciu okrętów typu James Madison, który zasilił US Navy (do tego typu należał także USS Casimir Pulaski SSBN 633, jedyny strategiczny okręt podwodny noszący imię polskiego oficera). SSBN 630 banderę nosił przez niecałe 30 lat (15 września 1964 – 28 marca 1994).

John H. Dalton obowiązki Sekretarza US Navy objął 22 lipca 1993 roku i sprawował je przez pięć lat i cztery miesiące. USS John H. Dalton (SSN 808) będzie siódmym szturmowym okrętem podwodnym o napędzie jądrowym typu Virginia w odmianie Block V, a 35 jednostką tego typu w ogóle. Block V to najnowsza obecnie wersja tych okrętów, która legitymuje się wypornością pełną w położeniu podwodnym 10 200 ton. Kadłub, wykonany ze stali HY 100, zdolny jest wytrzymać nacisk do 70,3 kG/mm². Jednostka mierzy 140,2x10,36x9,3 m. Źródłem energii opisywanych okrętów jest reaktor wodny ciśnieniowy dziewiątej generacji S9G. Został on zaprojektowany przez Knolls Atomic Power Laboratory i wyprodukowany przez General Electric. Legitymuje się mocą cieplną na poziomie 210 MWt. Jako paliwo wykorzystuje on uran ²³⁵U o 97,3% poziomie wzbogacenia. Dzięki nowo zaprojektowanym prętom paliwowym o zwiększonej gęstości energetycznej, paliwo w S9G ma wystarczyć na cały okres planowanej eksploatacji okrętów, tj. 33 lata. Wytworzona para przekazywana jest na dwie turbiny parowe o łącznej mocy 40 000 KM na wale. Ruch postępowy zapewnia z kolei otunelowany pędnik wodnostrumieniowy zaprojektowany przez BAE Systems. Umożliwia to uzyskanie prędkości przekraczającej 25 węzłów. Maksymalna, oficjalnie podawana głębokość zanurzenia, wynosi 490 m.

Uzbrojenie stanowią cztery wyrzutnie torped kal. 533,4 mm typu Mk71 zainstalowane pod kątem 7-8° od płaszczyzny symetrii kadłuba, mierzące 12 m. Zapas torped wynosi 26 (z czego cztery w wyrzutniach). Domyślnym typem uzbrojenia są torpedy Mk48 w tym także w najnowszej odmianie Mod 7 CBASS (Common Broadband Advanced Sonar Systems). Standardowym uzbrojeniem przeciwko okrętom nawodnym na dalszych rubieżach są z kolei kierowane pociski rakietowe UGM-84L Harpoon Block II, które pozostaną na pokładach amerykańskich okrętów podwodnych wszystkich klas co najmniej do początku lat 30. Uzbrojenie ofensywne stanowią pociski manewrujące UGM-109 Tomahawk. Pełna jednostka ognia w przypadku okrętów w odmianie Block V wynosi 40 pocisków transportowanych i wystrzeliwanych z wyrzutni MAC (Multiple All-up Round Canister). Z tej liczby 12 umieszczono wewnątrz dwóch wielkośrednicowych modułów VPT (Vertical Payload Tube) o średnicy 2,21 m, a pozostałe 28 znajduje się wewnątrz modułu VPM (Virginia Payload Module). Załogę stanowi 15 oficerów i 120 podoficerów i marynarzy.