12 marca w stoczni Fincantieri w Muggiano koło La Spezii, odbyło się przekazanie Marynarce Wojennej Republiki Włoskiej okrętu wsparcia logistycznego Vulcano.

Zamówiono go 7 maja 2015 r. Vulcano (A 5335) został zbudowany przez trzy stocznie grupy Fincantieri: część dziobową o wymiarach 94×24×16,3 m i masie ok. 4100 t wyprodukował zakład w Castellammare di Stabia, zaś większą część rufową o masie ponad 7000 t i długości 86 m zbudowała stocznia w Riva Trigoso koło Genui. Prace przy obu sekcjach zainicjowano 9 lutego 2016 r. Scalanie obu megabloków kadłuba odbyło się w Muggiano. Budowę nadzorowała instytucja klasyfikacyjna RINA (Registro Italiano Navale).

Okręt jest częścią planu modernizacji floty Marina Militare określanego jako Programma di Rinnovamento Navale (pol. Program odnowienia floty). Jego finansowanie opiera się na ustawie z 27 grudnia 2013 r. przyjętej przez rząd w Rzymie, w której określono konieczność zwiększenia potencjału sił morskich w ramach programu 20-letniego. Łącznie ma on kosztować co najmniej 5,4 mld EUR, a w jego ramach powstanie 11 okrętów (z opcją na trzy kolejne) należących do czterech różnych klas. Będą to: śmigłowcowiec desantowy Trieste (przekazanie flocie w 2022 r.), okręt wsparcia logistycznego Vulcano (gotowy), siedem (z opcją na trzy kolejne) patrolowce PPA, będące w istocie fregatami wielozadaniowymi (dwa zwodowane, pierwszy ma być przekazany w tym roku) i dwie szybkie jednostki wielozadaniowe UNPAV (gotowe). Z wyjątkiem ostatniej pary, którą zbudowała stocznia Intermarine S.p.A., jednostki te powstaną w zakładach grupy Fincantieri. Do realizacji programu modernizacji powołano tymczasową grupą biznesową RTI (Raggruppamento Temporaneo di Imprese), opierającą się na spółkach Fincantieri i Finmeccanica (obecnie wchodzących w skład Leonardo S.p.A.).

Okręt wsparcia logistycznego (wł. Unità di supporto logistico, częściej używana jest klasyfikacja anglojęzyczna LSS – Logistic Support Ship) ma wyporności pełną 27 200 ton przy wymiarach 193×27,2×8,4 m. Jest przeznaczony do transportu materiałów pędnych, wody, prowiantu, amunicji, części zamiennych, jak również będzie mógł działać jako baza warsztatowa oraz pełnić funkcję zaplecza medycznego. Jest bowiem wyposażony w szpital standardu Role-2LM, w skład którego wejdą m.in. sale do intensywnej terapii dla 17 obłożnie chorych lub ciężko rannych, sala operacyjna, gabinety radiologiczny, stomatologiczny i analiz oraz inne zaplecze specjalistyczne. Okręt może też zapewniać wodę pitną instalacjom lądowym i zasilać brzegowe odbiorniki w energię elektryczną o mocy 2500 kW.

Vulcano może przekazywać ładunki na inne jednostki w ruchu z użyciem czterech burtowych stanowisk RAS i jednego rufowego. Zabiera do 6700 m³ paliwa okrętowego, 3700 m³ nafty lotniczej, 800 m³ wody słodkiej i 220 ton amunicji. Ponadto możliwe jest zaokrętowanie do ośmiu kontenerowych modułów mieszkalnych bądź medycznych.

Napęd skonfigurowano w układzie CODLAD. Składa się dwóch silników wysokoprężnych MAN 20V32/44CR o mocy po 11,7 MW i dwóch silników elektrycznych Magneti Marreli o mocy po 1,5 MW, napędzających dwie śruby nastawne. W związku z koniecznością zapewnienia możliwości podawania prądu na ląd, okręt wyposażono w cztery agregaty prądotwórcze MAN 6L27/38 o mocy po 1,98 MW. Prędkość maksymalna wynosi ok. 20 w. Załogę tworzy 235 ludzi, w tym personel specjalistyczny.

Vulcano „użyczył” projektu francuskim zaopatrzeniowcom typu Jacques Chevallier. Fot. Fincantieri

Jednostka miała być ukończona już w 2019 r., ale w trakcie budowy, 22 lipca 2018 r., na okręcie wybuchł pożar, który pojawił się w siłowni i rozprzestrzenił na nadbudówkę, w znacznym stopniu uszkadzając jej wyposażenie i konstrukcję.

Okręt spełnia restrykcyjne wymagania konwencji MARPOL (Marine Pollution) w zakresie bezpieczeństwa dla środowiska naturalnego. Pod uwagę wzięto nawet jeszcze nie obowiązujące przepisy, w tym konwencję SRC 2009 z Hongkongu o recyklingu statków (Hong Kong International Convention for Save and Environmentally Sound Recycling of Ships).

Najprawdopodobniej Marina Militare otrzyma jeszcze jeden okręt typu Vulcano w ramach planu modernizacji na lata 2020-2022.

Wzór dla Francuzów

Vulcano stał się też wzorcem do zaprojektowania serii podobnych jednostek dla francuskiej Marine nationale. Cztery okręty klasyfikowane jako BRF (bâtiment ravitailleur de force, pol. zaopatrzeniowiec floty) typu Jacques Chevallier powstaną w ramach programu FLOTLOG (Flotte logistique). Zbuduje je konsorcjum francuskich firm Naval Group i Chantiers de l’Atlantique, w oparciu o projekt włoskiego „logistyka”. Naval Group jest odpowiedzialna za adaptację włoskiego projektu, dostawę i integrację systemu walki oraz wyposażenia zadaniowego, zaś Chantiers de l’Atlantique za budowę i próby zaopatrzeniowców. Jednocześnie ta druga zawarła umowę właśnie z Fincantieri na produkcję części dziobowych jednostek. Po wykonaniu zostaną przeholowane do Francji w celu zespolenia z tylnymi „połówkami” kadłubów. Ma to nastąpić w latach 2021-2027.

18 maja 2020 r. w stoczni Chantiers de l’Atlantique w Saint-Nazaire rozpoczęto cięcie blach do budowy tylnej części Jacquesa Chevalliera, natomiast 10 lutego tego roku w stoczni Fincantieri w Castellammare di Stabia koło Neapolu położono stępkę przedniej części tego okrętu.

Włoski LSS i francuskie BRF nie będą identyczne. Okręty dla Marine nationale będą większe. Ich długość wyniesie 194 m, zamiast 193, zaś wyporność pełna 31 000 ton w porównaniu z 27 000. Ma to związek z liczebniejszą grupą lotniczą na francuskim lotniskowcu z napędem jądrowym Charles de Gaulle niż włoskim Cavour, co wiąże się z większym zapotrzebowaniem na paliwo. Ponadto samoloty francuskiej Aéronavale przenoszą uzbrojenie jądrowe i konieczne jest dostosowanie zaopatrzeniowców do ich transportu i przekazywania w morzu na lotniskowiec. Także następny lotniskowiec Marine nationale będzie miał napęd jądrowy, a prace rozwojowe tej jednostki już się rozpoczęły. Inne będzie też uzbrojenie i wyposażenie elektroniczne. Choć pierwsze wizje artystyczne BRF pokazywały na nich 40 mm armaty BAE Systems Bofors Mk 4, to przetarg wygrał nowy 40 mm system Naval RapidFire opracowywany wspólnie przez Nextera i Thalesa. Rozważane jest też dozbrojenie w rakietowy system przeciwlotniczy bliskiego zasięgu, zapewne wyrzutni MBDA Simbad-RC z pociskami Mistral nowej wersji.