21 lutego w należącej do koncernu Huntington Ingalls Industries, Inc. (HII) stoczni Newport News Shipbuilding (NNS) w Newport News w stanie Wirginia, zainicjowano pierwsze testy katapult EMALS na pokładzie budowanego tam superlotniskowca John F. Kennedy (CVN 79) typu Gerald R. Ford.

W dniu tym rozpoczęto testy, zainstalowanych na pokładzie dziobowym, katapult elektromagnetycznych EMALS (ElectroMagnetic Aircraft Launch System) o nr 1 i 2 znanych w marynarskim żargonie jako „bow cats”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że do czasu oficjalnego przekazania okrętu US Navy wszystkie nowobudowane jednostki klasyfikowane są jako tzw. PCU (Pre-Commissioning Unit).

John F. Kennedy jest drugim lotniskowcem świata, który otrzymał tego typu system. Dotychczas bowiem wszystkie amerykańskie superlotniskowce (od czasu napędzanych turbinami parowymi okrętów typu Forrestal, które służbę rozpoczęły w 1955 roku) do wysyłania samolotów w powietrze wykorzystywały, i w dalszym ciągu wykorzystują, katapulty parowe (każdy z 10 lotniskowców typu Nimitz posiada po cztery katapulty parowe typu C 13 mod.2).

Katapulty EMALS zaprojektowane i wyprodukowane zostały przez firmę General Atomics Electromagnetic System (GA-EMS). Te, które instalowane są na pokładach lotniskowców typu Gerald R. Ford, mają długość po 91,44 m. Każda z nich wykorzystuje dwa elektryczne indukcyjne silniki liniowe LIM (w urządzeniach tego typu charakterystyczny dla każdego silnika elektrycznego stojan i rotor zostały rozwinięte do postaci liniowej), których cewki stojana umieszczone zostały po obu stronach „szyny”, gdzie przemieszcza się wózek. Pojedyncza katapulta elektromagnetyczna składa się łącznie z 298 segmentów modułowych (po 149 na stronę szyny), o długości 0,64 m każdy (z wyjątkiem ostatnich 7 elementów, których długość wynosi po ok. 0,08 m).

Zasadę działania systemu EMALS przyrównać można do tej znanej z pociągów magnetycznych typu MAGLEV (MAGnetic LEVitation). W danej chwili zasilanych jest tylko kilka ze wspomnianych segmentów katapulty, tam gdzie aktualnie znajduje się wózek. Energia do działania katapult dostarczana jest przez trzy grupy systemów ESG (Energy Storage Group). Uwalniają one energię impulsowo w czasie około 2-3 sekund, co teoretycznie umożliwia wystrzeliwanie samolotów z przerwami 5-7 s pomiędzy katapultami. Po każdym starcie wymagana jest 45-sekundowa przerwa. EMALS do prawidłowej pracy wymaga prądu o mocy pozornej 6,35 MVA i cechuje się mocą wyrzucania obiektów równą 121 MJ (dla porównania ostatnia generacja katapult parowych legitymuje się mocą 95 MJ).

Testy katapult realizowane są w dwóch fazach. Pierwsza polega na sprawdzeniu działania tych systemów bez obciążenia (no-load), dopiero po ich pozytywnym zakończeniu przystępuje się do prób znanych jako Dead-load. W tym przypadku, zamiast samolotów wystrzeliwane są, przypominające samochody, wózki, których waga jest stopniowo zwiększana aż do uzyskania wartości 36,29 tony (80 000 funtów). Ten etap prób jest nie tylko dość widowiskowy (w chwili opuszczenia pokładu wózek rozpędzony jest do 241,4 km/h i może przelecieć nawet ok. 150 m), ale i stanowi symboliczne wydarzenie. Zgodnie bowiem z tradycją, na pierwszym wózku (o masie 3538 kg), który rozpoczyna cały cykl testów, swoje podpisy oraz życzenia dalszych sukcesów składają zarówno stoczniowcy, jak i ich rodziny. Po wpadnięciu do wód rzeki James, wózki są wyciągane i przygotowywane do kolejnych prób. Testy trwają do czasu gdy działanie katapult nie będzie wzbudzać żadnych wątpliwości co do ich niezawodności. Za nadzór nad ich realizacją odpowiada laboratorium znane jako NAWCAD (The Naval Air Warfare Center Aircraft Division) z Lakehurst w stanie New Jersey.

Poza PCU John F. Kennedy (CVN 79), w stoczni w Newport News budowany jest także przyszły USS Enterprise (CVN 80, Amerykanie położyli stępkę kolejnego lotniskowca atomowego [WIDEO]/ZBiAM.pl). 29 sierpnia 2021 roku rozpoczęto również palenie blach dla czwartego okrętu typu Gerald R. Ford, dla którego wybrano imię Doris Miller (CVN 81, Początek budowy przyszłego USS Doris Miller/ZBiAM.pl).