17 marca w Kartagenie po raz ostatni została opuszczona bandera na hiszpańskim okręcie patrolowym Infanta Elena (P 76) typu Descubierta. W tym samym dniu został on oficjalnie skreślony z listy jednostek Hiszpańskiej Marynarki Wojennej (Armada Española).

Infanta Elena ostatni raz z morza powróciła w październiku 2022 roku. Okręt ten w służbie Armada Española spędził 43 lata, w trakcie których przebył, lub jak to mówią marynarze „nawinął na wały”, ponad 730 000 Mm spędzając na morzu ponad 4200 dni.

Jednostki tego typu zaprojektowane zostały jako korwety i tak też były klasyfikowane przez pierwsze 20 lat służby. Łącznie na przełomie lat 70. i 80. zbudowano ich dziewięć, z których sześć weszło do służby w Hiszpańskiej Marynarce Wojennej, dwie jeszcze na etapie budowy odsprzedano Egiptowi, a jedną Maroku. Wszystkie okręty zbudowane zostały w, należących do koncernu Empresa  Nacional Bazán de Construcciones Navales Militares SA (obecnie Navantia), stoczniach w Kartagenie (prototypowa jednostka) oraz w Ferrolu. Ich projekt powstał we współpracy z niemiecką firmą Blohm+Voss (B+V) w oparciu o projekt zbudowanych dla Portugalii, pod koniec lat 60., sześciu korwet typu João Coutinho (obecnie w służbie Marinha Portuguesa pozostaje jedna jednostka tego typu, prototypowy António Enes F 471). Cechą charakterystyczną są dwa kominy rozchylone na burty o kąt ok. 45° od pionu.

Początkowo zakładano że na potrzeby Armada Española zaprojektowana i zbudowana zostanie druga, powiększona seria tych korwet, jednak Madryt zdecydował się na budowę fregat typu Santa Maria (licencyjna wersja amerykańskiego typu Perry). Infanta Elena jest trzecią korwetą typu Descubierta, położenie stępki miało miejsce 26 stycznia 1976 roku, wodowanie odbyło się 14 września 1976 roku, a do służby jednostka weszła 12 kwietnia 1980 roku otrzymując numer burtowy F 33. Przydzielono ją do 21. eskadry okrętów eskortowych z miejscem stałej dyslokacji w bazie morskiej w Kartagenie.

W 2000 roku zdecydowano o przebudowie tych okrętów do innych zadań, w tym dowodzenia siłami przeciwminowymi (Diana F 32, wycofana ze służby 21 maja 2015 roki) oraz patrolowych (patrullero de altura), pozostałych pięć okrętów. 13 stycznia 2004 roku po wykonaniu niezbędnych prac Elena ponownie weszła do służby otrzymując nowy numer burtowy P 76.

Descubierty legitymują się wypornością pełną 1666 ton przy wymiarach kadłuba 88,8 x 10,4 x 3,8 m. Napęd składa się z czterech silników wysokoprężnych MTU- Bazán 16V 956 TB91 o łącznej mocy 16 000 kW. Prędkość maksymalna to 25 węzłów, a przy prędkości ekonomicznej 18 węzłów zasięg wynosi 4000 Mm. W chwili wejścia do służby uzbrojenie składało się z armaty OTO Melara (obecnie Leonardo) kal. 76 mm L/62 Compatto, dwóch pojedynczych armat Bofors kal. 40 mm, dwóch poczwórnych wyrzutni Mk141 dla pocisków przeciwokrętowych Boeing RGM-84 Harpoon oraz jednej ośmiokomorowej wyrzutni pocisków przeciwlotniczych Selenia (obecnie Leonardo) Aspide. Zanurzone okręty podwodne wykrywano z wykorzystaniem kadłubowego systemu hydrolokacyjnego DE-1160B, a do ich zwalczania służy zdwojona wyrzutnia rakietowych bomb głębinowych Bofors kal. 375 mm oraz dwie potrójne wyrzutnie torped lekkich kal. 324 mm.

W trakcie wspomnianej przebudowy do roli patrolowca z okrętu zdjęto całe uzbrojenie ZOP oraz obie armaty Boforsa, dodając pojedynczą armatę Oerlikon 20 mm L/120 oraz dwa wielkokalibrowe karabiny maszynowe Browning M2HB kal. 12,7 mm. Dodano także trzy półsztywne łodzie roboczo – inspekcyjne (RHIB) w tym jedną Valiant 750 oraz dwie Zodiac Mk 5. Infanta Elena w trakcie swojej służby brała udział m.in. w blokadzie morskiej Iraku w 1991 roku w trakcie pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, a także w trzech operacjach ukierunkowanych na zwalczanie piractwa morskiego na wodach oblewających Somalię (2012 rok) oraz na wodach Zatoki Gwinejskiej (2014 i 2018). Według oficjalnych informacji w tym roku ze służby ma zostać wycofana także Infanta Cristina (P 77, ex F 34), ostatni znajdujący się obecnie w służbie okręt patrolowy typu Descubierta.