2 października w należącej do koncernu Fincantieri stoczni w Muggiano w gminie La Spezia odbyła się uroczystość podniesienia bandery na pokładzie wielozadaniowej jednostki Giovanni delle Bande Nere (P 433) typu Thaon di Revel zbudowanej dla sił morskich Włoch (Marina Militare). Na uroczystości obecnych było wielu wysoko postawionych oficerów Marina Militare a także pracowników koncernu Fincantieri.

Giovanni delle Bande Nere  jest czwartym (z siedmiu budowanych) okrętem klasyfikowanym jako PPA (pattugliatori polivalenti d'altura). Jest także pierwszym okrętem tego typu ukończonym w najbardziej rozbudowanej odmianie tzw. PPA Full, dedykowanej działaniom w pełnoskalowym konflikcie na pierwszej linii.

Okręty tego typu zaprojektowano jako konstrukcje modułowe, które można dostosować do zadań w zależności od potrzeb. Od początku jednak zakładano, że budowane będą w trzech wersjach. Pierwszą i najprostszą jest PPA Light do zadań patrolowych i policyjnych. Do podtypu tego należą dwie jednostki, tj. prototypowy Paolo Thaon di Revel (P 430) oraz Francesco Morosini (P 431). Drugą w kolejności jest PPA Light+, będąca doposażoną wersją, zdolną nie tylko do zadań patrolowych, ale i udzielania wsparcia ogniowego walczącym oddziałom i innym okrętom. W odmianie tej zbudowane zostaną trzy okręty: Raimondo Montecuccoli (P 432), Marcantonio Colonna  (P 433) oraz Ruggiero di Lauria (P 435). Trzecią i najbardziej rozbudowaną jest wspomniana już wersja PPA Full. Poza Giovanni delle Bande Nere w odmianie tej ukończony zostanie także Domenico Millelire (P 436, Fincantieri zwodowała ostatni patrolowiec PPA dla Marina Militare/ZBiAM.pl).

Stępkę pod przyszłego Giovanni delle Bande Nere położono 28 sierpnia 2019 roku a wodowanie miało miejsce 12 lutego 2022 roku (Fincantieri zwodowała czwartego PPA/ZBiAM.pl). Na pierwsze próby morskie okręt wyszedł w sierpniu 2022 roku. Jednostki typu PPA są prawdopodobnie najbardziej nowatorskimi i awangardowymi konstrukcjami jakie kiedykolwiek zaprojektowano i zbudowano we Włoszech. Nietypowe rozwiązania zauważyć można zarówno na zewnątrz (podwójna dziobnica, optymalizująca opory hydrodynamiczne), charakterystyczny kształt pomostu nawigacyjnego (mającego więcej wspólnego z lotnictwem aniżeli z okrętami, „Kosmiczny” mostek najnowszej włoskiej fregaty/ZBiAM.pl) jak i kształt i rozmieszczenie nadbudówek. Ze względu na wspomnianą modułowość inżynierowie zdecydowali się zastosowanie w projekcie nowych okrętów aż dwóch tzw. pokładów misyjnych. Pierwszy, mniejszy, znajduje się na zewnątrz pomiędzy bryłami obu nadbudówek na śródokręciu. Można tam rozmieścić do ośmiu dwudziestostopowych kontenerów (TEU) zgodnych z normą ISO 1C i łącznej masie do 120 ton. Zainstalowany jest tam także żuraw o udźwigu do 20 ton, który zapewnia całkowitą niezależność okrętów od infrastruktury portowej. W miejscu kontenerów można także zainstalować dwa żurawie grawitacyjne dla półsztywnych łodzi inspekcyjno-abordażowych o długości do 11 m i masie do 10 ton (lub barek desantowych typu LCVP). Drugi pokład misyjny umiejscowiony jest pod lądowiskiem dla śmigłowca. Dostęp do niego możliwy jest dzięki rampie rufowej (dostosowanej do wodowania łodzi półsztywnych, pojazdów ROV itp.) a także dwóch burtowych ramp. Można tam umieścić do pięciu kontenerów TEU ISO 1C, które mogą zawierać np. szpital polowy.

Początkowo program zakładał budowę łącznie 16 okrętów tego typu, jednak ostatecznie zdecydowano o zredukowaniu zamówienia do siedmiu. Co jednak warto wspomnieć, 28 marca bieżącego roku grupa Fincantieri poinformowała o podpisaniu umowy z Ministerstwem Obrony Republiki Indonezji o wartości 1,18 mld EUR na sprzedaż dwóch okrętów typu PPA w odmianie Light+ tj. Marcantonio Colonna  (P 433) oraz Ruggiero di Lauria (P 435). Tym samym kolejne dwie jednostki dla MM zostaną zbudowane w późniejszym czasie.

PPA w wersji Full legitymują się wypornością pełną 6400 ton przy wymiarach 143,0 x 16,5 x 5,0 m. Skonfigurowany w układzie CODLAG napęd składa się z turbiny gazowej General Electric Avio LM-2500+G4 o mocy 32 MW, dwóch silników wysokoprężnych MTU 20V 8000 M91L o mocy po 10 MW oraz dwóch silników elektrycznych o mocy po 1,35 MW. Dodatkowo okręt otrzymał cztery agregaty prądotwórcze z silnikami wysokoprężnymi MAN 12V175D-MEM. Umożliwia to uzyskanie prędkości maksymalnej 31,6 węzłów i zasięgu 5000 Mm przy prędkości 15 węzłów. Uzbrojenie artyleryjskie składa się z armaty Leonardo 127 mm/64 w odmianie LW oraz armaty Leonardo 76mm/62 w wersji Sovraponte oraz dwóch zdalnie sterowanych stanowisk ogniowych Oerlikon KBA-B06 kal. 25mm/80. Na pokładzie dziobowym umieszczono z kolei dwa ośmiokomorowe moduły DCNS Sylver A70, z których można wystrzeliwać pociski przeznaczone do zwalczania środków napadu powietrznego MBDA Aster 15, Aster 30 lub Aster 30 Block 1NT lub pociski manewrujące MBDA MdCN (Missile de Croisière Naval). Na spardeku dziobowym zainstalowanych zostanie także osiem pojemników transportowo–startowych kierowanych pocisków przeciwokrętowych MBDA Teseo Mk2/E. Podstawowym wyposażeniem radiolokacyjnym jest trójwspółrzędny, dwuzakresowy radar Kronos Dual Band. Jego zespół antenowy składa się z ośmiu anten ścianowych z których cztery pracują w paśmie G/H (4-8 GHz, Kronos Quad 3000), a cztery kolejne w paśmie I (8-10 GHz, Kronos StarFire 3000). Prawidłowa praca wszystkich systemów nadzorowana jest z poziomu systemu dowodzenia walką Leonardo ATHENA Mk 2 (Architecture & Technologies Handling Electronic Naval Applications). Na rufie znajduje się lądowisko o wymiarach 25,5 x 16,5 m oraz hangar mieszczący pojedynczy śmigłowiec AW 101 lub dwa mniejsze SH 90 NFH.