1 grudnia poinformowano o zrealizowaniu przez fregaty Te Kaha (F77) oraz Te Mana (F 111) typu Anzac (MEKO 200 ANZ) sił morskich Nowej Zelandii (Te Ope Kaatua o Aotearoa) zadań ogniowych z wykorzystaniem pocisków rakietowych CAMM systemu Sea Ceptor.

W ostatnim tygodniu listopada, w ramach wspomnianego zadania z, operujących na zlokalizowanym na wodach Morza Tasmana poligonie East Australia Exercise Area (EAXA), fregat wystrzelono po dwa CAMM-y. Celem dla nich były mierzące dwa metry długości wyprodukowane przez koncern QinetiQ Air Affairs drony typu Phoenix, które imitowały zbliżające się do okrętów kierowane pociski przeciwokrętowe (kpp). Pierwszy zadanie ukończył F 111, a dwa dni później ten sam scenariusz zrealizowano na pokładzie F 77. Zakończono tym samym ostatni etap testów i możliwości bojowych tych jednostek po przeprowadzonej modernizacji. Pozostałe zmodernizowane i nowe systemy zostały już wcześniej przetestowane. Co warte wspomnienia było to nie tylko pierwsze wykorzystanie nowych pocisków rakietowych po ich instalacji na pokładach w ramach modernizacji znanej jako CS&C upgrade (combat, surveillance and counter-measures upgrade), którą zrealizowano w Kanadzie, ale i pierwsze od 2012 roku strzelanie z wykorzystaniem jakiegokolwiek pocisku przeznaczonego do zwalczania środków napadu powietrznego. Niszcząc wyznaczone obiekty potwierdzono zdolności obu fregat do samoobrony, jak i obrony zespołu okrętów.

Modernizację na pokładzie Te Kaha rozpoczęto w marcu 2018 roku a zakończone je we wrześniu 2020 roku. Do swojego miejsca stałej dyslokacji w bazie morskiej Devonport Naval Base (MSD) okręt powrócił z kolei 20 grudnia 2020 roku. Prace na bliźniaczym Te Mana zainicjowano w 2020 roku i trwały one do maja 2022 roku. Modernizacje tą przeprowadzono w oparciu o należącą do koncernu Lockheed Martin Canada (LMC) stoczni Seaspan w Victorii w Kolumbii Brytyjskiej. Koszty wszystkich prac zamknęły się w kwocie po ok. 600 mln USD na okręt.  Najważniejszym elementem jaki trafił na pokłady fregat był nowy system dowodzenia Lockheed Martin Canada CMS 330. Dodatkowo LMC zainstalował i zintegrował m.in.: trójwpółrzędny, pracujący w paśmie E/F (2-4 GHz) radar Thales Smart-S Mk2, którego antena trafiła na top nowego masztu głównego (radar ten zastąpił dwie starszy stacje tj.AN/SPS-49(V)8 oraz CelsiusTech 9LV453 . Uzupełnieniem stacji 3D są radary nawigacyjne typu Furuno FAR3320W oraz Hensoldt Mk11 SharpEye. Na przedniej ścianie nowego masztu zainstalowano także dwie głowice optoelektroniczne Sagem Vampir IRST oraz mniejsza Toplite. Obecnie okręty legitymują się znacznie lepszymi możliwościami klasy softkill, dzięki podsystemowi wykrywania emisji elektromagnetycznych produkcji Elbit/Elisra oraz podsystemu ich zakłócania, który dostarczył koncern SPAWAR (obecnie NAVWAR - Naval Information Warfare Systems Command). Zbliżające się zagrożenia będą mogły być mylone z kolei poprzez wykorzystanie wielospektralnych wyrzutni celów pozornych Rheinmetall MASS, wyrzutni pneumatycznych celów pozornych DLF oraz wabików akustycznych systemu Sea Sentor. Fregaty doposażono także w wyprodukowany przez szwedzki koncern Saab system Grintek ostrzegający o opromieniowaniu wiązką lasera. Międzynarodowy koncern Thales otrzymał z kolei zadanie modernizacji kadłubowej stacji hydrolokacyjnej Spherion B (BSAPS). Największą zmianą w kwestii uzbrojenia to wspomniana już wcześniej instalacja 20-prowadnicowej wyrzutni VLS typu GWS.35 dla pocisków CAMM systemu Sea Ceptor, które zastąpiły pojedynczy ośmiokomorowy moduł MK41 dla pocisków RIM-7 Sea Sparrow. Fregaty typu ANZAC legitymują się wypornością pełną 3600 ton przy wymiarach 118 x 15 x 4 m. Skonfigurowany w układzie CODOG układ napędowy składa się z pojedynczej turbiny gazowej GE LM2500+ o mocy 22000 kW oraz dwóch silników wysokoprężnych MTU 12V1163 TB83 o mocy po 6500 kW i umożliwia rozpędzenie okrętów do prędkości maksymalnej 27 węzłów. Przy prędkości ekonomicznej 18 węzłów zasięg wynosi 6000 Mm. Co ciekawe okręty te nie przenoszą uzbrojenie klasy kpp. Stała załoga liczy 178 osób.