6 marca Tureckie Siły Morskie (Türk Deniz Kuvvetleri, TDK) wzbogaciły sie o nowy okręt flagowy. W dniu tym nastąpiło bowiem oficjalne przekazanie przez Podsekretariat Przemysłu Obronnego (Savunma Sanayii Başkanlığı, SSB) śmigłowcowca desantowego Anadolu (L 400) typu Anadolu.

Historia budowy Anadolu rozpoczęła się już w 2006 roku, w trakcie zainicjowanego wówczas programu pozyskania okrętu desantowego klasy LPD (bez ciągłego pokładu startowego) znanego jako Havuzlu Çıkarma Gemisi (HCG). W lutym 2010 roku rozesłano zapytanie ofertowe do siedmiu tureckich stoczni: ADIK (Anadolu Deniz İnşaat Kızakları San. ve Tic. A.Ş.), Çelik Tekne Sanayi ve Tic. A.S, Dearsan Gemi Insaat San. A.S, DESAN Deniz İnşaatı San. A.Ş., RMK Marine, Sedef Gemi İnşaatı A.Ş. (SGİ) oraz İstanbul Donanma Tersanesi.

26 grudnia 2013 roku ostatecznie ogłoszono zwycięski zespół składający się z, mającej swoją siedzibę w dystrykcie Tuzla w Stambule, stoczni SGİ wspieranej przez hiszpański koncern Navantia, który zaproponował projekt Atlas LHD 26000 (na jego bazie zbudowano okręt flagowy Armada Española Juan Carlos I). Cięcie blach do produkcji przyszłego flagowca rozpoczęto 30 kwietnia 2016 roku. Okręt zwodowano natomiast 4 maja 2019 roku.

Początkowo zakładano, że okręt ten będzie nosicielem samolotów Lockheed Martin F-35B Lightning II, ale w 2017 roku Turcja została wpisana na amerykańską listę sankcji CAATSA (Countering America’s Adversaries Trough Sanctions Act), co zaowocowało wyrzuceniem w 2019 roku tego kraju z programu F-35. Decyzja ta skutkowała powstaniem awangardowej w swoim założeniu koncepcji zastąpienia maszyn załogowych bezzałogowymi, bojowymi aparatami latającymi (UCAV). Wymagało to wprowadzenia zmian w projekcie tak, by dostosować okręt do bazowania, obsługi oraz wypuszczania w powietrze tego typu maszyn. Z drugiej strony konieczne było opracowanie morskiej odmiany tych maszyn o odpowiednio wzmocnionym zarówno kadłubie i podwoziu oraz zwiększonej mocy silnika (założenia te zmaterializowały się w postaci systemu powietrznego Baykar Bayraktar TB-3). Początkowo skrzydło powietrzne składać ma się z 30-50 bezzałogowców TB-3. W kolejnych latach ma ono zostać uzupełnione i wzbogacone o odrzutowe UCAV oraz bezzałogowe śmigłowce (w tym także o napędzie elektrycznym). Łącznie na pokładzie ma bazować nawet do 80 bezzałogowców różnych typów.

Wyporność pełna opisywanej jednostki wynosi 27 436 tony przy wymiarach 230,8 x 32,0 x 7,07 m. Ciągnący się na niemal całej długości kadłuba pokład lotniczy legitymuje się wymiarami 202,3 x 32,0 m i powierzchnią użyteczną 5440 m². W części dziobowej zwieńczony jest z kolei skocznią o nachyleniu 12^o i szerokości 17 m. Wewnątrz znajdującego się poniżej hangaru pomieścić można do 12 śmigłowców średnich wielkości Lockheed Martin Sikorsky S-70B Seahawk lub do 8 ciężkich Boeing CH-47F Chinook. Kolejne 13 maszyn średnich może być przewożonych na pokładzie ładunkowym a 6 na pokładzie startowym. Poniżej hangaru znajduje się pokład ładunkowy przeznaczony dla lekkiej techniki wojskowej o powierzchni 1880 m². Można tam umieścić do 77 pojazdów (lub zamiennie do 144 kontenerów TEU). Rozmieszczenie ładunków niemających możliwości samodzielnego ruchu zdecydowanie ułatwi zainstalowana pod sufitem suwnica o udźwigu do 18 ton. Głównym rodzajem pojazdów przewidzianych do transportu na tym pokładzie mają być m.in. pływające transportery gąsienicowe ZAHA w ilości do 27 sztuk. Najniżej położony jest pokład dla ciężkiej techniki wojskowej. Legitymuje się on powierzchnią 1410 m² i umożliwi przewiezienie nawet do 29, najnowszych czołgów podstawowych Turcji, Otokar Altay (masa bojowa 65 ton, technologicznie bazują na południowokoreańskich czołgach Hyundai Rotem K2 Black Panther). Pokład ten jest połączony rampami z położonym wyżej pokładem ładunkowym oraz znajdującą się w rufowej części kadłuba niecką doku zatapialnego o wymiarach 69,3 x 16,8 m i powierzchni 1164,2 m². Podczas operacji nie wymagających wykorzystania pływających środków desantowych przestrzeń tę można wykorzystać do zwiększenia liczby transportowanych ładunków lub pojazdów.

Standardowy ładunek przewidywany dla opisywanego okrętu składać ma się z kolei z: 13 czołgów podstawowych Altay, 27 transporterów ZAHA, 6 transporterów kołowych i do 48 innych pojazdów. Załoga stała składać ma się docelowo z 261 osób, w tym 30 oficerów, 49 podoficerów i 182 marynarzy. 962 osoby stanowić mają z kolei żołnierze desantu. Łącznie na pokładzie będzie miejsce dla 1223 osób. Napęd Anadolu skonfigurowano w układzie spalinowo-elektrycznym (CODELOG) i składa się z pięciu agregatów prądotwórczych zasilanych silnikami wysokoprężnymi MAN 16V32/40 o mocy po 8000 kW. Wytworzony przez nie prąd wykorzystywany jest nie tylko do zasilania pokładowej sieci ale i dwóch opracowanych przez firmę Siemens pędników azymutalnych SISHIP SiPOD-T o mocy po 11 MW. Każdy z nich wyposażony jest w dwie śruby umieszczona na przeciwległych końcach gondoli przy czym jedna jest dwu a druga trzyłopatowa. Dodatkowo na dziobie zainstalowane zostały dwa stery strumieniowe Brunvoll o mocy po 1500 kW. Konfiguracja taka umożliwi rozpędzenie okrętu do prędkości 21,5 w. Zasięg z kolei oszacowano na 9000 Mm przy ekonomicznej prędkości 16 węzłów. O okręcie tym piszemy szczegółowo w „Wojsku i Technice” 2/2023.