27 czerwca Departament Obrony Stanów Zjednoczonych Ameryki poinformował o złożeniu zamówienia na kolejne czołgi lekkie M10 Booker.

W ramach obowiązującego kontraktu ramowego zawarto umowę wykonawczą na dostawę kolejnych czołgów M10 Booker. Dostawcą będzie producent czołgów, General Dynamics Land Systems. Wiąż mowa o produkcji niskoskalowej, a umowa ma wartość 322,7 mln dolarów.  Przewidywana data zakończenia prac to 20 października 2026 r., a ich realizacja odbędzie się w zakładach GDLS w Sterling Heights w stanie Michigan, Anniston w Alabamie i Lima w Ohio. Przy okazji potwierdzono, że w lipcu US Army rozpocznie czteromiesięczną fazę testów operacyjnych, w której weźmie udział 13 z 24 przekazanych dotąd użytkownikowi czołgów M10. Ich wynik przesądzi o ewentualnych dalszych modyfikacjach konstrukcji i o podpisaniu kontraktu na produkcję pełnoskalową. Pozostałych 11 czołgów trafi do testów związanych z przeżywalnością, niezawodnością oraz podatnością eksploatacyjną wozu, a także do testów kwalifikacyjnych, obejmujących próby związane z mobilnością, siłą ognia itp. Docelowo US Army otrzymać powinna 504 takie czołgi do 2035 r.

M10 Booker bazuje na pojeździe Griffin II. Był to lekki czołg o masie bojowej 34,5 tony (mniej więcej 50% masy bojowej M1A2 SEPv3). Wóz powstał na bazie zmodyfikowanego podwozia bojowego wozu piechoty rodziny ASCOD i, jak określał to GDLS, „DNA Abramsa” (co prawdopodobnie oznacza wykorzystanie elementów i doświadczeń zebranych podczas rozwoju czołgu M1 w konstrukcji wieży Griffina II). Niewielka masa oznacza stosunkowo słabe opancerzenie, które jednak można rozbudować. Uzbrojenie główne stanowi 105 mm armata M35 o bruzdowanym przewodzie lufy. Stosunkowo niewielki kaliber uzbrojenia głównego może wynikać z konieczności redukcji masy wozu i z chęci zachowania znacznego zapasu amunicji kosztem ograniczenia siły ognia, szczególnie w kontekście zwalczania czołgów ‒ będzie to więc raczej wóz wsparcia (współczesny czołg piechoty?), aniżeli czołg podstawowy (stąd też w dokumentach US Army wóz ten nie zawsze określany jest terminem „tank”). Z armatą sprzężony jest 7,62 mm karabin maszynowy M240, zaś na stropie wieży zainstalowano 12,7 mm M2HB obsługiwany przez dowódcę. System kierowania ogniem umożliwia walkę w trybie hunter-killer. Dowódca dysponuje panoramicznym przyrządem obserwacyjno-celowniczym Safran PASEO, zaś działonowy otrzymał dzienno-nocny przyrząd RTX. Napęd zapewnia powerpack złożony z silnika wysokoprężnego MTU 8V199 TE23 o mocy 800 kW/1070 KM i hydromechanicznej automatycznej skrzyni przekładniowej Allison 3040 MX. Zawieszenie hydropneumatyczne dostarczyła firma Horstmann. Załoga jest czteroosobowa i składa się z: dowódcy, działonowego, ładowniczego i kierowcy.