Wzbudnikowy trał akustyczno-magnetyczny Promienica holowany przez trałowiec ORP Mamry. Zdobyte podczas jego rozwoju i eksploatacji doświadczenia CTM wykorzystało w kolejnych projektach platform bezzałogowych.

Morskie platformy bezzałogowe wykonują coraz szersze spektrum zadań bojowych, i pomimo że ich rola na współczesnym polu walki nie jest jeszcze kluczowa, to faktem jest, iż coraz częściej są one wykorzystywane w operacjach prowadzonych przez floty różnych krajów. Przewiduje się, że w ciągu najbliższych kilku lat ponad jedna trzecia operacji morskich będzie prowadzona przy użyciu platform bezzałogowych. Nasz kraj, m.in. dzięki działalności – wchodzącego w skład Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A. – Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Centrum Techniki Morskiej S.A. z Gdyni, ma szansę na stworzenie komplementarnych dla okrętów bezzałogowych systemów morskich, mogących wydatnie podnieść efektywność zwalczania min i jednocześnie zwiększyć poziom bezpieczeństwa jednostek załogowych, które będą operowały w bezpiecznej odległości od nierozpoznanych pól i zagród minowych.

Termin „bezzałogowe platformy morskie” obejmuje swym znaczeniem zarówno bezzałogowe jednostki nawodne, jak i podwodne. Zatem należy przyporządkować go do wszystkich platform morskich, operujących bez załogi na powierzchni wody, jak i pod jej powierzchnią. Zadania, jakie postawiono przed bezzałogowymi platformami morskimi, to przede wszystkim: obrona wybrzeża, prowadzenie działań przeciwminowych, działania przeciw okrętom podwodnym, wzmocnienie świadomości sytuacyjnej na obszarach morskich, ochrona portów i torów wodnych, ochrona żeglugi itd. Obecnie na świecie najwięcej „morskich bezzałogowców” wykorzystywanych jest w operacjach przeciwminowych.
Użycie rodzimych pojazdów bezzałogowych w operacjach przeciwminowych zapoczątkowano w Polsce wraz z wprowadzeniem do wyposażenia Marynarki Wojennej pojazdów podwodnych sterowanych przewodowo. Pierwszym z nich był system podwodny Ukwiał, z powodzeniem wykorzystywany od kilkunastu lat przez załogi niszczycieli min projektu 206FM. Jest on przeznaczony do identyfikacji i niszczenia min morskich wykrytych przez inne środki obserwacji technicznej. Jego głównym elementem jest opracowany przez Politechnikę Gdańską pojazd podwodny wielokrotnego użytku, dostosowany do przenoszenia ładunków niszczących/neutralizujących miny. Pojazd, po osiągnięciu celu, za pomocą kamer przeprowadza identyfikację miny, natomiast aby bezpośrednio oddziaływać na wykryty obiekt, przenosi w jego pobliże, opracowane w CTM, ładunki do niszczenia min morskich Toczek. Są one wyposażone w zapalnik inicjowany kodowanym, cyfrowym sygnałem hydroakustycznym, generowanym z nadajnika umieszczonego w toni wodnej. Dwa spośród trzech ładunków z rodziny Toczków (odmiany A i B) są przystosowane do przenoszenia przez Ukwiały, natomiast trzeci (C) do przenoszenia przez płetwonurka. Warto zauważyć, że badania i testy wspomnianego pojazdu pod względem generowanych przez niego pól fizycznych, kompatybilności elektromagnetycznej i zdolności do wykonywania misji bojowych, przeprowadzili pracownicy gdyńskiego Ośrodka na swoich stanowiskach laboratoryjnych i poligonowych.
Niedawno Ukwiał doczekał się następcy w postaci, opracowanego również przez Politechnikę Gdańską, pojazdu Morświn. Ma on większą moc pędników od swojego poprzednika, a dzięki modułowej budowie i wyposażeniu może być wykorzystywany zarówno do poszukiwania min, ich neutralizacji, jak i prowadzenia prac podwodnych. Do obserwacji podwodnej pojazd może zastosować: sonar, echosondę wielowiązkową i kamerę. Niszczenie min, tak jak w przypadku starszego pojazdu, odbywa się poprzez dostarczenie w pobliże niebezpiecznych obiektów ładunków Toczek.