Suisei Model 11 (D4Y1; nr ser. 4316) znaleziony na wyspie Yap na Karolinach w 1972 r. Po sprowadzeniu do Japonii i odrestaurowaniu samolot został przekazany do Yasukuni Jinja no Yushukan w Tokio, gdzie jest eksponowany do dziś.

Samolot D4Y Suisei (oznaczenie amerykańskie Judy) został skonstruowany w Kugisho pod koniec lat trzydziestych ubiegłego wieku jako pokładowy bombowiec nurkujący. Wyróżniał się elegancką sylwetką i nietypowym jak na japońskie standardy silnikiem rzędowym chłodzonym wodą. Jako pierwsza weszła do służby wersja rozpoznawcza. Podczas wojny skonstruowano także wersję myśliwską nocną, bombową przystosowaną do startu z katapulty oraz jednomiejscową przeznaczoną do ataków specjalnych (samobójczych). W 1944 r. do napędu D4Y zastosowano silnik gwiazdowy chłodzony powietrzem.

W 1935 r., wkrótce po przyjęciu do uzbrojenia lekkiego pokładowego bombowca nurkującego Typ 94 (D1A1), Lotnictwo Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej (Dai Nippon Teikoku Kaigun Kokutai) rozpoczęło poszukiwanie jego następcy. D1A1 był zmodyfikowaną licencyjną wersją niemieckiego Heinkla He 66, produkowaną w firmie Aichi Tokei Denki KK (Aichi Watch & Electric Machinery). Był to dwupłat z odkrytymi kabinami załogi i stałym podwoziem. W połowie lat trzydziestych jego konstrukcję uznano za nieperspektywiczną, a osiągi za niewystarczające, wobec czego Kaigun Koku Honbu Gijutsubu (Wydział Techniczny Głównego Biura Lotnictwa Marynarki Wojennej) postanowił pozyskać znacznie nowocześniejszy pokładowy lekki bombowiec nurkujący w ramach programu 10-Shi Kanjo Keibakugekiki. Opracowanie projektu takiego samolotu i budowę dwóch wzorcowych egzemplarzy zlecono niemieckiej firmie Ernst Heinkel Flugzeugwerke. Uzgadnianie szczegółowych warunków umowy trwało od lipca do października 1935 r.
Projekt nowego bombowca nurkującego dla japońskiego Lotnictwa Marynarki otrzymał w zakładach Heinkel oznaczenie P.1030. Prace przy nim nie miały wysokiego priorytetu i wkrótce zostały przerwane, gdyż w tym czasie firma Heinkel była obciążona budową kilku typów samolotów dla niemieckiej Luftwaffe. Jednym z nich był bombowiec nurkujący He 118 – nowoczesny wolnonośny dolnopłat o metalowej konstrukcji, z chowanym podwoziem i częściowo zakrytymi kabinami dwuosobowej załogi. Samolot wzbudził duże zainteresowanie japońskiego Lotnictwa Marynarki, które w 1936 r. zakupiło czwarty prototyp He 118V4 (Wk Nr 1296, rejestracja D-OMOL)1. Samolot wysłano z Hamburga 13 lutego 1937 r. na pokładzie frachtowca Kagu Maru. Po przybyciu do Japonii maszynę przekazano do Kaigun Kokusho (Arsenału Lotniczego Marynarki Wojennej2) w bazie Oppama koło Yokosuki w celu przeprowadzenia prób. W przypadku ich pozytywnego wyniku planowano uruchomienie licencyjnej produkcji He 118 w zakładach Hitachi Seisakusho. Niemiecki bombowiec otrzymał w Lotnictwie Marynarki oznaczenie DXHe1. Podczas prób duże wrażenie na Japończykach zrobiła prędkość maksymalna wynosząca 420 km/h. Skrytykowano natomiast zbyt dużą masę i gabaryty oraz dość słabe pozostałe osiągi i kiepską zwrotność. Co najgorsze, w kwietniu 1938 r. w jednym z lotów próbnych podczas stromego nurkowania He 118 dosłownie rozpadł się w powietrzu. Pilot zginął, a drugi członek załogi zdołał uratować się na spadochronie. Ten wypadek ostatecznie pogrzebał szanse niemieckiej maszyny. Jednak ogólny układ aerodynamiczny i niektóre rozwiązania konstrukcyjne zyskały uznanie japońskich specjalistów, którzy postanowili opracować własnymi siłami podobny, ale nieco mniejszy samolot, lepiej przystosowany do wymagań Lotnictwa Marynarki.
Tymczasem już w lecie 1936 r. Gijutsubu ogłosił konkurs na pokładowy bombowiec nurkujący 11-Shi Kanjo Bakugekiki, w którym wygrał Aichi D3A1, w pewnym stopniu wzorowany na konstrukcji innego niemieckiego samolotu – Heinkla He 70. Pod koniec 1938 r., jeszcze zanim D3A1 został przyjęty do uzbrojenia, inżynierowie Kusho otrzymali z Gijutsubu zlecenie opracowania nowego jednosilnikowego dwumiejscowego pokładowego bombowca nurkującego w ramach programu 13-Shi Kanjo Bakugekiki3. W Kusho samolot otrzymał oznaczenie kodowe Otsu 44, a w Lotnictwie Marynarki D4Y1. Na czele zespołu projektowego stanął inż. Chusa (kmdr por.) Masao Yamana, który w 1936 r. przez kilka miesięcy przebywał w zakładach Heinkla w Niemczech wraz z innymi inżynierami z Kusho i Aichi, obserwując proces projektowania P.1030 oraz budowę He 118. W skład zespołu wchodzili ponadto inżynierowie i technicy: Haruyuki Yamamoto, Takeo Horiuchi (obaj tylko w początkowej fazie), Taii (kpt. mar.) Toshio Kotani, Tadao Ueyama, Fukuhira Tamura, Takeo Hirota, Takeo Akatsuka, Kentaro Usui, a na późniejszym etapie także Chui (por. mar.) Masayoshi (Masaoki?) Tsuruno (przyszły pomysłodawca i główny konstruktor myśliwca J7W1 Shinden). Prace projektowe nadzorował osobiście szef Kusho Hikoki-bu (Wydziału Samolotów arsenału Kusho) Chusa (kmdr por.) Jun (Jiyun) Okamura.