Bombowce taktyczne Suchoja
Samoloty Su-24 przybyły do Syrii z dwóch jednostek. 2. pułk lotnictwa bombowego z bazy Szagoł (Czelabinsk) dostarczył bombowce w wersji Su-24M SWP-24, podczas gdy 277. plb z Churby (Komsomolsk nad Amurem) – w wersji Su-24M2. Su-24 działały w Syrii typowo z czterema bombami burzącymi FAB-500M-62 lub sześcioma odłamkowo-burzącymi OFAB-250-270. Niekiedy zabierały one także kasety bombowe RBK-500 SPBE, mieszczące 15 kierowanych bomb przeciwpancernych małego wagomiaru SPBE. Bomba SPBE ma masę 14,5 kg, opada na spadochronie i jest kierowana przez dwuzakresowy korektor lotu na podczerwień. Po wykryciu pojazdu około kilogramowy ładunek jest wystrzeliwany w dół z wysokości około 150 m z prędkością 3000 m/s, co pozwala przebić 100 mm opancerzenie. Jedynym uzbrojeniem kierowanym zauważonym w Syrii na Su-24M były kierowane pociski rakietowe „powietrze-ziemia”
Ch-25ML kierowane półaktywnie laserowo, mające masę 295 kg i zasięg do 10 km. 24 listopada 2015 r. w pobliżu granicy turecko-syryjskiej turecki myśliwiec F-16C zestrzelił samolot bombowy Su-24M2; jeden z pilotów zginął. W zamian, w styczniu 2016 r., z Rosji przybył jeszcze jeden Su-24 przywracając poprzedni stan.
Syria ma także swoje własne samoloty bombowe Su-24. W latach 1989-1990 kraj ten kupił w ZSRR 20 samolotów w wersji eksportowej Su-24MK, a potem jeszcze dwa z Libii (w tym jeden rozpoznawczy). Cała ta flota została w latach 2010-2013 zmodernizowana w Rosji do postaci Su-24MK2.
W 1963 r. w ZSRR podjęto prace nad nowoczesnym samolotem uderzeniowym, który miał działać z dużą prędkością na małej wysokości dla pokonania coraz silniejszej obrony przeciwlotniczej przeciwnika, a także mógł operować z krótkich dróg startowych. Jego przeznaczenie miało być podobne do rozwijanych w tym samym czasie brytyjskiego British Aircraft Corporation TSR.2 oraz amerykańskiego General Dynamics F-111. Oryginalny rosyjski projekt T-6 miał niewielkie trójkątne skrzydła oraz cztery silniki startowe umieszczone pionowo wewnątrz kadłuba. Prototyp T6-1 został oblatany 2 lipca 1967 r. przez Władimira Iljuszyna. Szybko okazało się jednak, że sposób skracania rozbiegu i dobiegu przez użycie dodatkowych silników startowych jest ślepą uliczką. Głównym problemem była zła stateczność i sterowność samolotu w czasie startu i lądowania oraz niewielki zasięg z powodu zajęcia objętości kadłuba przez dodatkowe silniki. Budowę drugiego prototypu T6-2 z dodatkowymi silnikami startowymi przerwano; dokończono go już w zupełnie nowej postaci T6-2I ze skrzydłem o zmiennej geometrii. Samolot T6-2I wystartował 17 stycznia 1970 pilotowany przez Władimira Iljuszyna. 30 grudnia 1971 r. zakład w Nowosybirsku wykonał pierwszy seryjny Su-24. Bombowiec został oficjalnie przyjęty do uzbrojenia 4 lutego 1975 r.; do tego czasu zbudowano już kilkanaście samolotów.
Bombowce Su-24 dostały wewnętrzne oznaczenie zakładowe izdielije 41 oraz oznaczenie NATO Fencer-A, B i C. Nazwa Fencer-A obejmuje pierwszych 15 serii produkcyjnych z tylną częścią kadłuba o przekroju prostokątnym. Fencer-B to samoloty serii 16 do 21 z dużym zasobnikiem spadochronu hamującego umieszczonym w nasadzie statecznika pionowego oraz okrągłym zakończeniem kadłuba. Fencer-C to samoloty serii 22 do 27 z nowym wyposażeniem, w tym z radiolokacyjną stacją ostrzegawczą SPO-15 Berioza zamiast SPO-10 Sirena, radiotechnicznym systemem nawigacji dalekiego zasięgu RSDN-10 i nowym systemem identyfikacji „swój-obcy”. Ostatnie samoloty bombowe Su-24 były produkowane jeszcze w 1983 r., równolegle z pierwszymi bombowcami Su-24M.
Su-24 jest taktycznym bombowcem do uderzeń jądrowych i konwencjonalnych, którego głównym zadaniem jest przełamywanie obrony przeciwlotniczej przeciwnika oraz izolacja rejonu działań bojowych. Typowe zadania bombowca to uderzenia w locie na małej wysokości na ważne cele (stanowiska dowodzenia, mosty, węzły kolejowe, wyrzutnie operacyjno-taktycznych i taktycznych rakietowych pocisków balistycznych, rejony koncentracji wojsk) w odległości 150-300 km za linią frontu. W oryginalnych wymaganiach radzieckiego lotnictwa wojskowego żądano prędkości maksymalnej M=2,35 na dużej wysokości. Jednakże seryjne Su-24 mają maksymalną prędkość tylko M=1,6. W trakcie eksploatacji samolotu, wojsko stwierdziło, że profil lotu z dużą prędkością na dużej wysokości nie jest mu potrzebny. Za ważniejsze wymaganie uznano prędkość 1400 km/h (M=1,14) na poziomie morza. Z tego powodu, począwszy od samolotu numer 2115326 (tj. 26. samolot 21. serii; 153 jest kodem zakładu w Nowosybirsku) usunięto mechanizm regulacji wlotów powietrza oszczędzając 236 kg masy samolotu. W starszych samolotach mechanizm pozostał, ale jego układ sterowania został odłączony. Od tego czasu, prędkość maksymalna samolotu Su-24 została ograniczona do M=1,35.
Su-24 miał system celowniczo-nawigacyjny
PNS-24 Puma (izdielije 126) skonstruowany przez firmę Leniniec w Sankt Petersburgu i produkowany przez zakład Radar w Kijowie na Ukrainie. System Puma zawierał dwuzakresową stację radiolokacyjną „powietrze-ziemia” Orion-A (zakres X, 3 cm, mający słabszą rozdzielczość, ale większy zasięg i zakres Ka, 8 mm, mający wysoką rozdzielczość i mniejszy zasięg), radar omijania przeszkód w locie na małej wysokości Reljef, system radiowy Delta do kierowania pociskami rakietowymi „powietrze-ziemia” Ch-23 oraz radiolokacyjny system wykrywania i naprowadzania Filin-N, wskazujący cele pociskom przeciwradiolokacyjnym Ch-28. Inne czujniki, to celownik optyczny Czajka do obserwacji powierzchni ziemi oraz celownik pracujący w podczerwieni TP-23E do wykrywania celów powietrznych i wskazywania ich kierowanym pociskom rakietowym „powietrze-powietrze” małego i bliskiego zasięgu R-55 i R-60 (używanym do samoobrony). Cały system Puma był kierowany przez komputer Orbita-10-058, użyty po raz pierwszy w radzieckim samolocie taktycznym.
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
