Granatniki rodziny RPG-75 cechują niewielkie rozmiary i duża poręczność, nawet w konfiguracji bojowej.
Oprócz przedstawicieli przemysłu, w tym także PGZ S.A. i bydgoskiej spółki Belma S.A. – partnera Nitro-Chemu w projekcie polonizacji produkcji – w pokazie uczestniczyli oficerowie i żołnierze Wojska Polskiego, w tym Wojsk Lądowych, Wojsk Specjalnych i Wojsk Obrony Terytorialnej, jak również przedstawiciele Inspektoratu Uzbrojenia MON, Inspektoratu Wsparcia SZ, Departamentu Polityki Zbrojeniowej czy Zarządu Wojsk Rakietowych i Artylerii. Obecni byli również dziennikarze mediów specjalistycznych.
Jednorazowy granatnik przeciwpancerny RPG-75 (czes. Reaktívny Protitankový Granát vz.75) skonstruowano w latach 70. w Czechosłowacji, gdzie był produkowany od 1975 r. przez VHJ Závody všeobecného strojírenství Brno (ZVS Brno). Obecnie producentem granatników tej rodziny jest spółka ZEVETA Bojkovice a.s., która do 1990 r. była częścią ZVS Brno.
Prezentowane granatniki, zwłaszcza model RTG (inne oznaczenie RPG-75-TB), nie są zupełną nowością w Wojsku Polskim. Od 2010 r. Wojska Specjalne (JW GROM) używają wersji termobarycznej RTG. RTG był pierwszym typem broni termobarycznej w uzbrojeniu Wojsk Lądowych i w ogóle jednym z nielicznych w Wojsku Polskim. Według przekazanych podczas pokazu informacji, wszystkie trzy wersje zostały już przez żołnierzy Wojsk Specjalnych zastosowane bojowo. W przypadku RPG-75-MP trwa proces uzyskania numeru Jednolitego Indeksu Materiałowego (JIM), pozostałe dwie wersje już go mają.
Warto podkreślić, że dotychczasowa eksploatacja tej broni przebiegła bez jakiegokolwiek wypadku czy incydentu dotyczącego bezpieczeństwa użytkowania, wbrew fałszywym plotkom, być może rozsiewanym przez rynkową konkurencję.
Proponowana Wojsku Polskiemu rodzina granatników RPG-75 obejmuje trzy modele. Oprócz już dotąd znanych wersji RPG-75-M (pocisk kumulacyjny) i RTG (pocisk termobaryczny), nowością jest RPG-75-MP z pociskiem termobaryczno-kumulacyjnym. Oznaczenie MP (ang. multi-purpose) podkreśla wszechstronność zastosowania bojowego dzięki wkomponowaniu ładunku termobarycznego w ładunek kumulacyjny. Trzeba dodać, że RPG-75-MP, łączący działanie kumulacyjno-termobaryczne, jest unikatowym rozwiązaniem dostępnym obecnie na rynku granatników jednorazowych.
Razem z wersją RTG oferowane są granatniki RTG-Šk (szkolny) i RTG-Nh (ćwiczebny). RTG-Šk służy do nauki obsługi, celowania i manewrowania bronią, natomiast wypełniony materiałem obojętnym RTG-Nh do nauki celnego strzelania.
Szczegółowe dane taktyczno-techniczne granatników rodziny RPG-75 przedstawione zostały w tabeli, natomiast kilka słów wypada poświęcić koncepcji użycia poszczególnych wersji. RPG-75-M jest przeznaczony do niszczenia lekko opancerzonych pojazdów lub cięższych wozów bojowych, np. czołgów, w przypadku trafienia w partie kadłuba niechronione przez wielowarstwowe pancerze specjalne. Wersja RTG to uniwersalna broń wsparcia. Można za jej pomocą niszczyć budynki i umocnienia polowe. Jednak silny efekt termobaryczny, w tym fala nadciśnienia sprawia, że za pomocą RTG można co najmniej obezwładnić dowolny pojazd pancerny, poprzez zniszczenie wszelkich zewnętrznych elementów systemu kierowania ogniem czy łączności, czyniąc dany wóz bezużytecznym bojowo. W skrajnym przypadku (otwarte włazy załogi) może dojść do bezpowrotnej utraty wozu. Czyni to z RTG naprawdę uniwersalną broń, na dodatek bardzo poręczną dzięki ograniczonym wymiarom i masie. Najnowsza wersja RPG-75-MP powstała
z myślą o zwiększeniu rezultatów trafienia po przebiciu kadłuba pojazdu lub ściany budynku, gdy pożądane jest spotęgowanie zniszczeń wewnątrz.
RPG-75 i jego wersje są bronią bezodrzutową, ale nie rakietową. Od bardzo podobnych – na pierwszy rzut oka – granatników M72 czy sowieckich/rosyjskich jednorazowych RPG-18/-22/-26, odróżnia go konstrukcja pocisku i sposób jego wystrzeliwania. Pocisk jest wyrzucany balistycznie za pomocą detonacji ładunku miotającego, umieszczonego w prowadnicowo rozsuwanej komorze spalania, zakończonej charakterystyczną trąbkową dyszą wylotową. Komora spalania ma mniejszą średnicę niż tubus wyrzutni. Oprócz tego, że umożliwia to jej wysuwanie z wnętrza wyrzutni, zwiększa też prawdopodobnie ciśnienie gazów wylotowych, nadając wystrzeliwanemu pociskowi większą prędkość początkową. Ta zaś wynosi 189 m/s, co jest wartością o parędziesiąt m/s wyższą niż w zbliżonych konstrukcyjnie granatnikach zachodnich lub sowieckich/rosyjskich. Sam wystrzelony pocisk nie ma silnika marszowego i porusza się beznapędowo w locie ku celowi. Tym samym pocisk najwyższą prędkość uzyskuje już przy wylocie z wyrzutni, co powoduje (także dzięki małej projekcji bocznej, braku rozkładanych w locie brzechw stabilizujących itd.), że jest bardzo mało wrażliwy na wiatr boczny, co pozytywnie wpływa na celność.
Pełna wersja artykułu
