Jedną z najciekawszych premier w sferze obrony przeciwlotniczej tegorocznego kieleckiego salonu był, zaprezentowany przez – należące do Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A. – Wojskowe Zakłady Uzbrojenia S.A., przeciwlotniczy rakietowy wóz bojowy 9A33BM3 Osa-P, którego zestaw środków bojowych został wzbogacony o samonaprowadzające się na podczerwień, kierowane pociski rakietowe IRIS-T niemieckiej firmy Diehl BGT Defence GmbH. To kolejna propozycja rozwiązania najbardziej palącego problemu związanego z dalszą eksploatacją zestawów Osa na całym świecie – znalezienia następcy pocisków rodziny 9M33. A bezpowrotna utrata ich przydatności do bezpiecznego i skutecznego użycia jest nieodległą perspektywą.

Przeciwlotnicze zestawy rakietowe Osa, dzięki modernizacji na przestrzeni ostatniej dekady wszystkich znajdujących się w linii przeciwlotniczych rakietowych wozów bojowych (PRWB) 9A33BM2/BM3 do standardu Osa-P, nadal stanowią bardzo istotny element systemu obrony przeciwlotniczej Wojsk Lądowych Sił Zbrojnych RP. Dziś, po licznych przekształceniach struktury OPL WL w ostatnich latach, Osy-P stanowią uzbrojenie 8. Koszalińskiego Pułku Przeciwlotniczego, podporządkowanego 12. Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej i 4. Zielonogórskiego Pułku Przeciwlotniczego, wchodzącego w strukturę
11. Lubuskiej Dywizji Pancernej. W obu pułkach po dwa dywizjony dysponują Osami. W każdym dywizjonie jest 16 PRWB (cztery baterie ogniowe po cztery), co daje łączną liczbę 64. Aktualne plany przewidują wycofanie Os z eksploatacji w roku 2026, kiedy miałyby je zastąpić nowe zestawy krótkiego zasięgu Narew. Ta data jest związana z przewidywanym terminem ostatecznego upłynięcia resursu pocisków kierowanych 9M33 (najnowsze partie rakiet w odmianie M3 pochodzą z dostaw II połowy lat 80. XX wieku). Nie jest to bynajmniej granica resursu technicznego samych PRWB, ponieważ te zostały wyremontowane i zmodernizowane w Wojskowych Zakładach Uzbrojenia S.A. z Grudziądza – ostatni w 2015 roku. Modernizacja, dzięki której uzyskano znaczącą poprawę charakterystyk bojowych i eksploatacyjnych przy jednoczesnym wyeliminowaniu wielu problemów związanych z dotychczasowym utrzymaniem sprzętu w gotowości (m.in. związanych z pozyskiwaniem części zamiennych), objęła m.in.: zastosowanie w wielu blokach współczesnej bazy elementowej zamiast lamp i układów półprzewodnikowych małej skali integracji (zasilacze, tory odbiorcze stacji radiolokacyjnych wykrywania i śledzenia celu, szyfrator komend sterujących w kanale pocisku etc.); wprowadzenie cyfrowego przetwarzania i zobrazowania sygnałów radiolokacyjnych oraz obrazu wizyjnego; montaż pasywnego systemu detekcji celów z kamerami telewizyjną i termowizyjną oraz dalmierzem laserowym, zintegrowanego z systemem identyfikacji celów „swój-obcy” SIC-12/TA (standardy Mark XII mod 4, Mark XIIA mod 5 i mod S); integracja systemu diagnostycznego; montaż systemu osuszającego w pomieszczeniach elektroniki; instalacja układu klimatyzacji przedziału załogi; montaż bezwładnościowego systemu nawigacji lądowej wspomaganego odbiornikiem GPS; instalacja nowoczesnych, cyfrowych środków łączności i transmisji danych.