Pierwsze F-4E Siłom Powietrznym Grecji dostarczono w latach 1974-1978 i wyposażono w nie trzy dywizjony: 337, 338 i 339 Mira. W 1991 r. dodatkowe F-4E
pozyskano ze Stanów Zjednoczonych.

Historia użycia samolotów myśliwskich McDonnel Douglas F-4E Phantom II w Siłach Powietrznych Grecji zaczyna się 4 kwietnia 1974 r. Tego dnia, pierwszy myśliwiec F-4E wylądował w Bazie Lotniczej Andravida.

Wprowadzenie samolotów F-4E Phantom II oznaczało ważny etap w rozwoju Sił Powietrznych Grecji. Niosły one ze sobą nie tylko ładunek nowoczesnych technologii, ale także zmieniały myślenie o koncepcji wykorzystania i taktyce lotnictwa bojowego. Nawet dziś, kiedy kryzys finansowy odcisnął się głębokim piętnem na greckim lotnictwie wojskowym, F-4E nadal odgrywają ważną rolę w systemie obronnym kraju.
Siły Powietrzne Grecji w 1974 r. dysponowały jedynie bazowymi możliwościami w zakresie przeciwdziałania potencjalnym zagrożeniom, a także podstawowymi możliwościami ofensywnymi. System obrony powietrznej w znacznej mierze opierał się na posterunkach radiolokacyjnych i na naprowadzaniu myśliwców przez naziemnych kontrolerów. Ówczesne greckie myśliwce miały ograniczone możliwości w zakresie samodzielnego wykrywania celów powietrznych, Northrop F-5A nie miał w ogóle celownika radiolokacyjnego, a Convair F-102A Delta Dagger miał co prawda radiolokator, ale o dość ograniczonych możliwościach. Podobnie było w przypadku samolotów do zwalczania obiektów naziemnych. Republic F-84F Thunderstreak był w stanie podjąć tylko działania dzienne przy wzrokowej widzialności celu, uzyskując niewielką precyzję rażenia, a ponadto miał ograniczony taktyczny promień działania. Lockheed F-104G Starfighter oferował wysokie osiągi, ale był trudny w pilotażu i niebezpieczny w eksploatacji.
Kolejne greckie rządy w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku nie zwracały większej uwagi na modernizację sprzętu dostarczonego przez Amerykanów w ramach programu pomocy US Military Assistance Program. Polityczna i socjalna sytuacja kraju w tym czasie wciąż była kształtowana niedawno zakończoną wojną domową, a w 1967 r. dodatkowow doszło do wojskowego przewrotu. Jednakże ówczesne wojskowe rządy zadbały o poprawę strategicznej pozycji Grecji we wschodniej części Morza Śródziemnego.
Jedną z ważniejszych decyzji było podpisanie w marcu 1972 r. kontraktu Peace Icarus I na zakup pierwszych 36 samolotów myśliwskich F-4E. Pierwszym dywizjonem, który miał otrzymać nowe myśliwce był 339 Mira „Ajas”, w dodatku był to pierwszy grecki dywizjon wielozadaniowy, szkolony zarówno do zwalczania celów powietrznych jak i obiektów naziemnych, z pomocą grupy amerykańskich instruktorów w bazie Andravida.
Przed wprowadzeniem F-4E Siły Powietrzne Grecji, polegając na komendowym naprowadzaniu z ziemi na cele powietrzne, odebrały pilotom inicjatywę, ale teraz to się zmieniło. Radiolokator F-4E o dużych możliwościach pozwalał załodze na wczesne wykrycie celu w ogólnym rejonie, do którego skierował ją naziemny nawigator naprowadzania, a w czasie walki miała ona znacznie większą świadomość sytuacyjną.
Z chwilą zakończenia dostaw, sformowano kolejny dywizjon Phantomów: 338 Mira „Aris”. W 1976 r. dostarczono Grecji jeszcze dwa dodatkowe F-4E w celu uzupełnienia strat, a w maju 1978 r. rozpoczęły się dostawy kolejnej partii F-4E, zakupionej w ramach kontraktu Peace Icarus II. Dostawy kolejnej partii pozwoliły na wyposażenie w F-4E trzeciego dywizjonu 337 Mira „Ghost”, stacjonującego w Larissa.
Jednostka przejęła odpowiedzialność za obronę powietrzną centralnej i północnej Grecji. W 1978 r. do 348 Mira „Matia” w bazie Larissa dostarczono samoloty rozpoznawcze RF-4E Phantom II, kończąc pierwsze serię dostaw Phantomów dla greckiego lotnictwa wojskowego.
W 1991 r. Siły Powietrzne Grecji odebrały 28 myśliwców F-4E używanych wcześniej przez Gwardię Narodową stanu Indiana, w ramach porozumienia SRA (South-Eastern Regional Agreement). Wraz z ich wprowadzeniem do służby F-4E z oryginalnej dostawy dla Grecji zostały rozdzielone pomiędzy 337 i 339 Mira, podczas gdy 338 Mira otrzymały samoloty eks-amerykańskie. Mimo, że eks-amerykańskie samoloty pochodziły ze starszych serii produkcyjnych, to jednak były one wyposażone w nowoczesny system nawigacyjno-celowniczy NWDS (Navigation and Weapon Delivery System), system rejestracji misji AVTR (Airborne Video Tape Recorder), radiostacje z systemem kodowania Have Quick, a także zmodernizowane radiolokatory AN/APQ-120, o większych możliwościach podczas zwalczania celów powietrznych.